Την κρίση στην Ελλάδα δεν την προκάλεσαν τα μνημόνια, αλλά η αδικαιολόγητα επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, υποστήριξε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, μιλώντας σε εκδήλωση που διοργάνωσε η "Κίνηση Πολιτών".
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, "η κρίση στην Ελλάδα έχει όνομα: Μεγάλος κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους στο τέλος της δεκαετίας του 2000, λόγω, κυρίως, μίας αδικαιολόγητα επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, που εκτίναξε το έλλειμμα του προϋπολογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, μέσω της μεγάλης αύξησης κρατικών δαπανών, χωρίς συνακόλουθη αύξηση κρατικών εσόδων. Όσα επακολούθησαν και τα μνημόνια, ήταν προσπάθειες να αποτραπεί η χρεοκοπία. Οι προσπάθειες αυτές είχαν ασφαλώς δυσάρεστες επιπτώσεις, οι επιπτώσεις, όμως της χρεοκοπίας, θα ήταν ανυπολόγιστες".
Συμπλήρωσε δε, επισημαίνοντας ότι «ο διάλογος που επικράτησε στη χώρα μας δεν ήταν νηφάλιος και δημιούργησε ψευδαισθήσεις, μάλιστα συνέβαλε στο να μην υιοθετηθεί από την κοινή γνώμη η αναγκαιότητα ριζικών μεταρρυθμίσεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι η μόνη από τις τέσσερις χώρες της ευρωζώνης, οι οποίες υπήχθησαν σε μνημόνια, που παραμένει ακόμη σε μνημόνιο. Οι άλλες τρεις έχουν βγει από τα μνημόνια, η Ιρλανδία, μάλιστα, αναπτύσσεται με ρυθμό κοντά στο 8%». Ο ίδιος υπογράμμισε ότι αυτού του είδους ο διάλογος επέτεινε την αβεβαιότητα, με αποτέλεσμα να υποχωρεί η εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι σε θεσμούς και πολιτικές.
Υποστήριξε ότι οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς και η τραπεζική αργία, που επιβλήθηκε το καλοκαίρι, επέφεραν στρεβλώσεις και έμμεσες συνέπειες που ακόμη δεν μπορούν να αποτιμηθούν. Ωστόσο, όπως είπε, είχαν και θετικές συνέπειες, «καθώς ενθάρρυναν τη χρήση ηλεκτρονικού χρήματος, ενώ υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η διευρυμένη χρήση ηλεκτρονικού χρήματος έχει θετικές επιδράσεις στην ιδιωτική κατανάλωση, αλλά και στα φορολογικά έσοδα, λόγω της συρρίκνωσης της άτυπης οικονομίας».
http://www.amna.gr/articleview.php?id=108779
Θα σας γράψω για μια χώρα που όλοι έχετε ακούσει. Το όνομά της όμως θα αποφύγω να το αναφέρω προς το παρόν. Το μόνο που φτάνει να γνωρίζετε είναι ότι αρχίζει από Μ.
Αυτή η χώρα, η Μ… είναι μια από τις πιο μικρές σε έκταση και πληθυσμό στην Ευρώπη και από τις πιο φτωχές ταυτόχρονα.
Δεν έχει πολλά χρόνια που έγινε ανεξάρτητη, καθώς μέχρι το 1991 αποτελούσε μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης και ισχυρότερης χώρας. Αυτή η ισχυρή χώρα όμως έκανε τον κύκλο της, ο οποίος κράτησε 70 χρόνια σχεδόν και διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.
Η Μ… έχει έναν μεγαλύτερο από αυτή γείτονα. Με αυτόν το γείτονα έχουν κάτι περίεργα κοινό. Το όνομα της χώρας Μ… είναι ακριβώς το ίδιο με το όνομα της περιοχής του γείτονά της ακριβώς από την άλλη πλευρά των συνόρων! Περίεργο και σπάνιο, δε βρίσκετε;
Αυτή η περίεργη σύμπτωση έχει κάποια λογική εξήγηση. Το όνομα Μ… προέρχεται από μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή που ονομαζόταν έτσι για αιώνες. Σήμερα τα εδάφη αυτής της περιοχής, της Μ… που όλοι την έχουμε διαβάσει στα βιβλία της ιστορίας, βρίσκονται μοιρασμένα ανάμεσα στη μικρή χώρα με το όνομα Μ… και στον μεγάλο γειτόνά της. Ένα μικρό κομμάτι τους μάλιστα βρίσκεται και σε μια τρίτη χώρα με την οποία συνορεύουν και οι δύο.
Αυτές οι δύο περιοχές, η χώρα Μ… και η επαρχία Μ… της γείτονός της, μοιράζονται πολλές κοινές παραδόσεις (μουσικά ακούσματα, κουζίνα, κλπ). Κάτι που δεν είναι παράξενο αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι και τον 19ο αιώνα άνηκαν σε μια μεγάλη αυτοκρατορία και οι δυο και τους λαούς τους δεν τους χώριζαν σύνορα και ζούσαν αναμεμιγμένοι στον ίδιο τόπο.
Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε από τους δυο αυτούς λαούς που έχουν τόσα κοινά και που ζούνε επί αιώνες ο ένας στο πλάι του άλλου, να μην έχουν να χωρίσουν τίποτα. Και θα είχε δίκιο.
Κλείνοντας σκέφτομαι αν θα πρέπει να αναφέρω λεπτομέρειες σχετικά με το για ποιο λόγο θυμόμαστε τη Μ… από τα βιβλία της ιστορίας. Αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται. Όλοι μέχρι τώρα θα έχετε καταλάβει ότι τόση ώρα αναφέρομαι στη Μολδαβία, όπου στις 22 Φεβρουάριου του 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον ποταμό Προύθο (που σήμερα αποτελεί φυσικό σύνορο της Δημοκρατίας της Μολδαβίας και της Ρουμάνικης επαρχίας της Μολδαβίας) για να υψώσει στο Ιάσιο – τη μεγαλύτερη πόλη της Μολδαβίας τότε – τη σημαία της επανάστασης!
του Γιώργου Περάκη
Θα ήθελα εξαρχής να δηλώσω ότι τα παρακάτω είναι προσωπικές μου απόψεις και κατανοήσεις μιας και οι πολιτικές κατευθύνσεις μπορούν να ερμηνευτούν με διάφορους τρόπους. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται – λανθασμένα κατά την γνώμη μου - ο όρος «φιλελεύθερος» στην εποχή μας, επεκτείνεται από τον δεξιό στην χώρα μας, ως στον σοσιαλδημοκράτη στις ΗΠΑ.
Ως αθεράπευτα ρομαντικός, ορίζω τον φιλελευθερισμό, με την κλασική του έννοια, τις ισχυρές ιδέες περί ατομικών ελευθεριών που απορρέουν από τον Διαφωτισμό του 18ου αιώνα, τους μεταρρυθμιστές του 19ου αιώνα, αναμειγνύονται με τους συντηρητικούς και προοδευτικούς του 20ού αιώνα και ξαναεμφανίζονται με την αρχική τους μορφή τον 21ο αιώνα.
Είναι συχνό φαινόμενο όταν δηλώνω φιλελεύθερος, αυτομάτως να θεωρούμαι δεξιός. Προκαλεί τρομερή έκπληξη όταν απαντάω ότι νιώθω πιο κοντά στις αξίες της αριστεράς παρά της δεξιάς. Εγώ έγινα φιλελεύθερος από ευαισθησία και αγάπη στον συνάνθρωπό μου, όχι διαβάζοντας τις Financial Times περιμένοντας τις μετοχές μου να ανέβουν. Παραθέτω λοιπόν τέσσερα επιχειρήματα γιατί ο φιλελευθερισμός δεν ανήκει στην δεξιά κατεύθυνση.
Μα οι δεξιοί είναι υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας; Δεν με ικανοποιεί να είναι μια οικονομία μόνο ιδιωτική, αλλά πραγματικά ελεύθερη, προσβάσιμη, αξιοκρατική και υπεύθυνη. Οι ύποπτες σχέσεις κράτους με τράπεζες και πολυεθνικές, σχεδιάζοντας και κατευθύνοντας τον πλούτο προς όσους έχουν γνώση των κινήσεων, δεν συνάδει με φιλελεύθερες πρακτικές. Ένας δέξιος μπορεί να είναι pro-business αλλά ένας φιλελεύθερος είναι πιο pro-market. Ο πρώτος θα χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να παραμείνουν τα μέσα παραγωγής και δημιουργίας πλούτου ως έχουν, ενώ ο δεύτερος θέλει την αγορά να απορυθμίζεται για μια καλύτερη αναδιανομή του πλούτου στον πολίτη, όπως ακριβώς οραματίστηκε τον καπιταλισμό ο Αδάμ Σμιθ. Χωρίς την βρόμικη σχέση κράτους και παραγωγικού τομέα.
Στις παρυφές του εθνικισμού. Η εμμονή της δεξιάς με την εθνική συνείδηση δεν συνάδει με τις αρχές του φιλελευθερισμού. Ο φιλελευθερισμός μιλάει σε ανοικτές κοινωνίες, που μέσω της ανταλλαγής ειδών και ιδεών, εξελίσσονται, προοδεύουν και καταργούν σύνορα και τείχη. Οι εθνικές κυβερνήσεις καταλήγουν συχνά σε πόλεμο ενώ οι φιλελεύθερες σε ειρήνη. Ο φιλελεύθερος μπορεί να είναι συγχρόνως πατριώτης, αλλά ένας πατριώτης που αγαπάει την πατρίδα του χωρίς να μισεί τις άλλες. Η ακραία δεξιά, που καλλιεργεί τον εθνικισμό, καταργεί κάθε ιδέα του φιλελευθερισμού. Ο φιλελεύθερος δεν βλέπει φυλές και εθνικότητες, αλλά ικανότητες και δυνατότητες στον κάθε άνθρωπο. Ο εθνικιστής απλά μισεί όποιον δεν ανήκει στην φυλή του, έτσι απλά και αόριστα.
Απέναντι από την διαφορετικότητα. Η δεξιά συντηρεί την εικόνα του πετυχημένου οικογενειάρχη, πιστό στις παραδόσεις της χώρας που γεννήθηκε και άσπιλο από τις κοινωνικές ποικιλομορφίες. Ο φιλελεύθερος δεν νοιάζεται άμα ο γείτονας του είναι οικογενειάρχης, αλλόθρησκος, ομοφυλόφιλος, σαδομαζοχιστής, γιάπης, πάνκερ, κτλ, αρκεί να μην θέλει το κακό του ή να περιορίζει τις ατομικές του ελευθερίες. Έτσι αναπτύσσεται η ανεκτικότητα που επιτρέπει μια πολύχρωμη κοινωνία να ακμάσει όπου όλοι σέβονται την διαφορετικότητα του αλλωνού και κρίνεται καθαρά από τις πράξεις των μελών της.
Δεξιά και η άρρωστη σχέση θρησκείας-πολιτικής. Παρατηρείται ότι η πολιτική της δεξιάς επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τον κλήρο. Οι συντηρητικές απόψεις των δεξιών γενικά συνάδουν με αυτές των θρησκευτικών ομάδων, με αποτέλεσμα να απολαμβάνει η εκκλησία δικαιώματα, κυρίως οικονομικά, και να παρεμβαίνει στην λειτουργία του κράτος. Ο φιλελευθερισμός σέβεται το δικαίωμα στο θρησκεύειν – και στο μη-θρησκεύειν - αλλά ως προσωπικό θέμα του κάθε ατόμου και όχι θεσμός της πολιτείας.
http://www.o-klooun.com/politiki/fileleftherismo-efxaristos-deksia-oxi-efxaristo
.jpg)
