Το "λάθος" του ΔΝΤ

Το ΔΝΤ «που ζητάει συγνώμη» κι άλλα παραμύθια για μικρά παιδιά που... ψηφίζουν την καταστροφή τους

του Κωνσταντίνου Αλεξάκου

Θα επιχειρήσω την πιο σύντομη δυνατή περίληψη της ελληνικής κρίσης.

Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χωρίς να έχει ρυθμίσει το πολιτικό της σύστημα, αλλά μόνο τους οικονομικούς της δείκτες. Η δεύτερη τετραετία Σημίτη μας έδειξε τι είναι ικανό να κάνει το πολιτικό σύστημα χωρίς κανόνες, μέσα από σωρεία σκανδάλων, που η επόμενη κυβέρνηση ψηφίστηκε για να εκμηδενίσει μέσα από την «Επανίδρυση του κράτους».

Συμπέρασμα πρώτο: το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και οι πολίτες ήξεραν το πρόβλημα της Ελλάδας από το 2004.

Η κυβέρνηση Καραμανλή που ψηφίστηκε για να επέμβει στο πρόβλημα, έκανε τα ίδια επί 100, φορτώνοντας τη χώρα με €110 δισ. νέο χρέος, όταν από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα το χρέος ήταν στα €180 δισ. (ένα το χρόνο περίπου, αντί 22 δισ. το χρόνο επί Καραμανλή).

Η έλλειψη θεσμών, επέτρεψε στην κυβέρνηση Καραμανλή να αποκρύψει τον εκτροχιασμό της. Όπως και οι πολιτικές συγκυρίες σε μία συντηρητική Ευρώπη που έκανε τα στραβά μάτια: για τους κ.κ. Μπαρόζο και Αλμούνια ο λόγος και όχι μόνο.

Τα non-papers της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχαν γίνει κομφετί εκείνη την περίοδο, αλλά αντί να μαζευτούν οι δαπάνες, ο κ. Μπαρόζο ήρθε να πετάξει προεκλογικά με τον κ. Καραμανλή πάνω από τους καμένους της Ηλείας, να βοηθήσει την επανεκλογή του τριχίλιαρου (κι άλλες δαπάνες χωρίς αντίκρυσμα) και στη συνέχεια να δούμε την αντικατάσταση του άθλιου κ. Αλογοσκούφη που ζητούσε πλέον μέτρα, από τον αθλιότερο και σήμερα αμειβόμενο από τα Ελληνικά Πετρέλαια, κ. Παπαθανασίου. Υπενθύμιση: ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος παραδέχτηκε πρόσφατα πως παρενέβη για την απόκρυψη/καθυστέρηση της σχετικής έκθεσης του ΔΝΤ, ούτως ώστε να βγει μέσα στον Δεκαπενταύγουστο και να μας πάει ήσυχος σε εκλογές ο κ. Καραμανλής το Σεπτέμβριο του 2009.

Συμπέρασμα δεύτερο: η Ευρώπη ήξερε τι γινόταν στη χώρα. Το γερμανικό βέτο στις εξουσίες που όφειλε να έχει η Eurostat για να ελέγχει τους «Καραμανλήδες» (2007) έπαιξε μεγάλο ρόλο στον εκτροχιασμό. Οι ενοχές τους, Κομισιόν και Γερμανίας, καλύφθηκαν με την πρωτοφανή αυστηρότητα σε μία νέα κυβέρνηση, που πήρε μέτρα που ξεπέρναγαν το 4% του ΑΕΠ, πριν το Μνημόνιο, μέσα σε λίγες εβδομάδες από την εκλογή τους. Δεν ήταν μέλος του ΕΛΚ το ΠΑΣΟΚ, ούτε φίλος του κ. Μπαρόζο ο κ. Παπανδρέου - κάθε άλλο. Αυτό έριξε λάδι στη φωτιά της κρίσης, αφού ουδείς τους είχε καταλάβει ακόμα το θα ακολουθήσει, όσο κι αν στρίγγλιζαν οι ΗΠΑ κι όποιος παρακολούθησε τι έγινε με την Λήμαν.

Η συντηρητικοκρατούμενη Ευρώπη, με πρώτο τον κ. Τρισέ της ΕΚΤ, αντί να δει τη μεγάλη εικόνα, αντί να δει τον κίνδυνο για την ίδια την Ευρώπη, έθεσε την προτεραιότητα εσωκομματικών ισορροπιών, δημοσιότητας, ακόμα και τοπικών εκλογών. Το αποτέλεσμα ήταν να ρίξουν λάδι σε μία φωτιά που ακόμα καίει την Ευρώπη - όχι την Ελλάδα. Αμυνόμενοι στον εθνικισμό, δείχνοντας κατανόηση στη ρητορική του αντί να τον κατακεραυνώσουν ως όφειλαν, τον εκτόξευσαν.

Σε όλο αυτό το παράλογο πλαίσιο, το ΔΝΤ επιχείρησε να πείσει πως χρειάζεται άμεσα κούρεμα χρέους. Η Ευρώπη δεν ήθελε καν να το ακούσει. Ο κ. Τρισέ (ΕΚΤ) είπε στον τότε Πρωθυπουργό πως «αν ξανακούσω τον ΥΠΟΙΚ σου (Παπακωνσταντίνου) να μιλάει για το χρέος, θα σας κλείσω τη ρευστότητα την ίδια στιγμή.

Το ΔΝΤ συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα, μέχρι εκεί που άντεχε η συντηρητική Ευρώπη, με όρο την αλλαγή του μόλις η Ελλάδα έφερνε αποτελέσματα. Να ξεπλύνουν δηλαδή τις ενοχές τους οι διάφοροι Μπαρόζο με την τιμωρία των τάχα «τεμπέληδων» και μετά πάμε παρακάτω, στο παρασύνθημα. Το αστείο είναι πως ο κ. Μπαρόζο νόμιζε πως με αυτές τις ανοησίες προστάτευε την Πορτογαλία. Καλή σταδιοδρομία να έχει στην Goldman Sachs - βρήκε αυτό που του ταιριάζει.

Συμπέρασμα τρίτο: το ΔΝΤ μπήκε στο πρόγραμμα με το στανιό για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα τότε, συμπαρασύροντας μία διεθνή οικονομία που προσπαθούσε να ανακάμψει μετά τη Λήμαν, υποχωρώντας μπροστά στην πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης. Αυτό λέει στην έκθεση του IEO και εκεί το όποιο «λάθος». Το πόσο λάθος θα ήταν το να άφηνε την Ελλάδα και τα 11 εκατ. Ελλήνων να χρεοκοπήσουν, δε θα το μάθουμε ποτέ, αφού το γλιτώσαμε. Ναι, το γλιτώσαμε! Δεν αποτελούσε αντιπρόταση ή λύση. Επιτέλους, δείτε τι γίνεται στην πλουσιότερη Βενεζουέλα.

Το ΔΝΤ δε ζητάει συγνώμη από κανέναν Έλληνα για τη διάσωση της Ελλάδας. Από τα άλλα 188 κράτη-μέλη ζητάει συγνώμη, όσο ζητάει, γιατί καταπάτησε τις αρχές του και έδωσε στην Ελλάδα του «αρχιτέκτονα του Αντιμνημονιακού Αγώνα» Σαμαρά, του «συγνώμη για το πρόγραμμα» Βενιζέλου και του «με ένα νόμο και ένα άρθρο» Τσίπρα, το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του, μη εξασφαλίζοντας τους πόρους των υπολοίπων κρατών που το χρηματοδοτούν και ενδεχομένως έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από εμάς.

Δώδεκα χρόνια, τουλάχιστον, ξέρουμε το πρόβλημα της χώρας, και επτά χρόνια βιώνουμε με τον πιο βίαιο τρόπο τα αποτελέσματα. Με εξαίρεση την περίοδο Παπανδρέου που έγιναν κάποιες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, όσα βλέπουμε να ξηλώνουν κομμάτι-κομμάτι από το 2011 και μετά οι επόμενες κυβερνήσεις, δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Αντιθέτως, προστατεύουμε το πρόβλημα, ψάχνοντας και εφευρίσκοντας συνωμοσίες, μυστικά σχέδια και πρακτοριλίκια, για να δικαιολογήσουμε το χάλι μας, το γεγονός πως ακόμα υπάρχει μία βαθιά διαπλοκή, που Λιβαν-ίζει το σύστημα που αρνείται να επιτρέψει την παραμικρή αλλαγή στη χώρα υπέρ των 11 εκατομμυρίων πολιτών της, διαστρεβλώνοντας τα πάντα απευθυνόμενη στο θυμικό. Ακόμα και διεθνείς εκθέσεις, γραμμένες με μαύρα γράμματα σε λευκές σελίδες.

Δεν είναι τυχαίο που κορυφαίος αυτού του πολιτικού συστήματος είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος, που μετά από το «νόμο Παυλόπουλου», τις 850.000 προσλήψεις και το άνοιξε-κλείσε του Κοινοβουλίου για να υπάρξει παραγραφή, θεωρεί πως έχει την αξιοπιστία να προτείνει λύσεις στην Ευρώπη, εκ μέρους της Ελλάδας που και αυτός χρεοκόπησε.

http://www.matrix24.gr/2016/07/to-dnt-pou-zitai-signomi/

αΓΑΠη μόνο!

Ι. Η κοινωνία

Γιώργος Α. Παπανδρέου. Ένα όνομα που σε ελάχιστους περνά αδιάφορο. Θα έλεγα ότι οι Έλληνες χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες ως προς την αντιμετώπιση του Γιώργου Παπανδρέου. 

1) Πρώτα πρώτα είναι όσοι τον συμπαθούν και τον εκτιμούν σαν πολιτικό (και συνήθως και σαν άνθρωπο). 

2) Η δεύτερη κατηγορία είναι όσοι δεν τον εκτιμούν, αλλά λόγω του ότι είτε προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, είτε είναι γενικά χαμηλών τόνων άνθρωποι, απλώς κάνουν ένα - ελαφρύ συνήθως - χιούμορ με το πρόσωπό του. 

3) Τέλος η τρίτη κατηγορία είναι αυτοί που τον μισούν και που βγάζουν φλύκταινες ακούγοντας το όνομά του! Σε αυτή την κατηγορία συνυπάρχουν διάφορες υποομάδες. Ξεκινώντας από τη μικρότερη και με αύξουσα σειρά:
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος και οι κοντινοί του άνθρωποι.

Οι νεοφιλελεύθεροι που τον θεωρούν υπερβολικά σοσιαλιστή.

Ο μέσος ψεκασμένος Ελληναράς. 

Αυτή η τελευταία κατηγορία είναι η μεγαλύτερη με διαφορά. Περιλαμβάνει ψηφοφόρους ένα σωρό κομμάτων. Χρυσαυγίτες και λοιπούς ακροδεξιούς, χριστιανοταλιμπάν, αντισημίτες, ψεκασμένους υποστηρικτές θεωριών συνωμοσίας, παραδοσιακούς νεοδημοκράτες και λοιπούς οπαδούς της λαϊκής δεξιάς που αντιδρούν αντανακλαστικά στο όνομα Παπανδρέου από τη δεκαετία του '80, αριστερούς που έχουν απωθημένα με το όνομα Παπανδρέου ήδη από τον πατέρα του ή και τον παππού του.

Οι άνθρωποι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αυτοί που δηλαδή εκτιμούν τον πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου χωρίζονται σε δυο σημαντικά υποσύνολα. Τα οποία μέχρι ένα σημείο τέμνονται.

Το υποσύνολο Α, είναι οι "ΓΑΠικοί".

Εκτιμούν το Γιώργο Παπανδρέου σαν πολιτικό. Την προσωπική του πολιτική ιστορία, τις σκέψεις και τα πεπραγμένα του.

Το υποσύνολο Β, είναι οι Παπανδρεϊκοί. 

Στηρίζουν το Γιώργο επειδή λέγεται Παπανδρέου και είναι γιος του μεγάλου πολιτικού τους "έρωτα" του Ανδρέα και συνεχιστής της πολιτικής κληρονομιάς των Παπανδρέου.

Αστειευόμενος θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι πρώτοι είναι με το Γιώργο και οι δεύτεροι με τον Παπανδρέου! 

Είναι ευνόητο ότι το υποσύνολο Α περιλαμβάνει κυρίως νεότερης ηλικίας συμπαθούντες τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ το υποσύνολο Β μεγαλύτερης ηλικίας.

Με ευχάριστη έκπληξη έχω παρατηρήσει ότι στο υποσύνολο Α περιλαμβάνονται και νέοι άνθρωποι που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί, αλλά είναι φιλελεύθεροι και ίσως μερικοί είναι και κεντροδεξιοί.

ΙΙ. Τα ΜΜΕ

Σήμερα είναι αντιδημοφιλές να υποστηρίζει κανείς δημόσια το Γιώργο Παπανδρέου. Εδώ και 10 περίπου χρόνια, πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές, τα κυρίαρχα ΜΜΕ τον πολεμούν. Και δυστυχώς ο πόλεμος δε γίνεται στη βάση πολιτικών διαφορών, αλλά γίνεται σε προσωπικό επίπεδο και συνήθως με ύπουλο ή χυδαίο τρόπο. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε να είναι ανεξάρτητος από συμφέροντα και το πλήρωσε με ανηλεή πόλεμο από τα ΜΜΕ. Όταν κέρδισε τις εκλογές το 2009 ήταν ο αντιεξουσιαστής στην εξουσία που τα έβαλε με το αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο. Κι εκείνο δεν του το συγχώρεσε ποτέ! 

Ο πόλεμος λάσπης δεν έμεινε μόνο στον ίδιο αλλά έγινε και προς την οικογένειά του, τους συνεργάτες και τους υπουργούς του. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Παύλος Γερουλάνος, η Τίνα Μπιρμπίλη, ο Δημήτρης Δρούτσας, ο Γιώργος Πεταλωτής, ο Χάρης Παμπούκης, κλπ, έγιναν στόχος των συστημικών ΜΜΕ και λοιδωρήθηκαν ανελέητα. Άνθρωποι που θα ήταν πολυτέλεια σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, έγιναν στόχος μιας αφελούς αποχαυνωμένης μάζας, κατευθυνόμενης από τα ΜΜΕ. Η μάνα του η Μαργαρίτα, τα αδέρφια του, έγιναν στόχοι τερατωδών ψευδών. Για ένα από αυτά μάλιστα (το δήθεν σπεκουλάρισμα με τα CDS) ο Πάνος Καμμένος καταδικάστηκε τελεσίδικα για συκοφαντική δυσφήμηση.

Με τα χρόνια πολλά από όσα για τα οποία τον έχουν ψευδώς κατηγορήσει, έχουν περάσει στο μυαλό όσων τον αντιπαθούν ως πραγματικότητα. Στο μυαλό κάποιων ανθρώπων, ο πιο αξιόλογος - κατά τη γνώμη μου - Έλληνας πολιτικός, είναι μια γραφική φιγούρα. Τα ΜΜΕ νίκησαν σε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά δεν έχουν καταφέρει να τον (μας) συντρίψουν ολοκληρωτικά. Είναι ακόμη όρθιος. Είμαστε ακόμη όρθιοι.

Υ.Γ:
Είναι τέτοια η "εγκεφαλική βλάβη" κάποιων που μερικές φορές αλλάζουν - εσκεμμένα ή μη - την ιστορία. Προχτές και με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία, κάποιος τον αποκάλεσε κουμπάρο του Ερντογάν (αντί για τον Κ.Καραμανλή)...

ΙΙΙ. Η προσωπική άποψη

Το Γιώργο Παπανδρέου τον παρακολουθώ από το 1996 που ως Υπουργός Παιδείας είχε προτείνει αλλαγές στο Λύκειο, με τις οποίες τότε συμφωνούσα. Το 1999 τον είδα να επιχειρεί την ελληνοτουρκική προσέγγιση, κάτι που με ενθουσίασε. Το 2001 να διαπραγματεύεται σαν Υπουργός Εξωτερικών μαζί με τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη τη συμφωνία του Ελσίνκι, να προωθεί την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και την Ολυμπιακή Εκεχειρία.

Το Φεβρουάριο του 2004 ήμουν παρών στο έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ όπου επισημοποιήθηκε η αλλαγή ηγεσίας και η ανάληψή της από το Γιώργο Παπανδρέου. Επιτέλους ο πολιτικός που θαύμαζα θα γινόταν πρόεδρος! Άρχισα να διαβάζω περισσότερα κείμενά του και να παρακολουθώ περισσότερες ομιλίες του. Είχα μαγευτεί! Αυτός ο άνθρωπος διάβαζε τις σκέψεις μου. Αν προσπαθούσα ο ίδιος να βάλω σε τάξη όσα είχα στο μυαλό μου πάνω σε κάποιο θέμα, δε θα μπορούσα να τα εκφράσω καλύτερα από ότι έκανε εκείνος όταν μίλαγε. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εγώ!

Με εντυπωσίασε η ιδέα του της εκλογής του προέδρου από τη βάση, την οποία και στήριξα θερμά κι όχι μόνο στη θεωρία αλλά και έμπρακτα. Το 2007 συμμετείχα στη διαδικασία ως εθελοντής συντονιστής χειριστών Η/Υ, όντας υπεύθυνος για 11 εκλογικά κέντρα. Ταυτόχρονα και βλέποντας τα πρώτα σημάδια από τον πόλεμο που του είχε κηρύξει το υπάρχον σύστημα εξουσίας, στήριξα το Γιώργο Παπανδρέου στην μάχη της ηγεσίας, που κέρδισε. Το 2009 πίστεψα ότι το 44% των Ελλήνων είδε στο πρόσωπό του αυτό που τόσα χρόνια έβλεπα κι εγώ και του έδωσε τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι έκανα μεγάλο λάθος. Ήμασταν λίγοι τελικά... Είδα τον πόλεμο των ΜΜΕ εναντίον του να φουντώνει ήδη από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης. Είδα την επιστράτευση στελεχών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από το σύστημα για να τον ρίξουν από την εξουσία το 2011. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος - το μακρύ χέρι του ΔΟΛ στο ΠΑΣΟΚ - η Βάσω Παπανδρέου, η Μιλένα Αποστολάκη, η Εύα Καϊλή, ο Δημήτρης Λυντζέρης, η Σοφία Γιαννακά, ο Νίκος Σαλαγιάννης, η Τόνια Αντωνίου, οι περισσότεροι από τους οποίους αφού έπαιξαν το ρόλο τους, αποσύρθηκαν στο παρασκήνιο (ποιος ξέρει με τι αντάλλαγμα). 
Τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 2011 με είχαν συγκλονίσει. Είχαμε χάσει! Το σύστημα νίκησε και τον έριξε από την εξουσία.

Αυτός έβαλε πάνω από όλα την Ελλάδα και την οικονομική και πολιτική σταθερότητα εκείνη την εποχή. Δεν προκάλεσε εκλογές. Δεν παραιτήθηκε καν από το ΠΑΣΟΚ. Έκανε στην άκρη και παρέμεινε. Δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο! Το Νοέμβριο του 2011 έπαψα να είμαι ΠΑΣΟΚ. Πλέον το ΠΑΣΟΚ που ήξερα το είχαν κουρσέψει...

Λυπόμουν που ο Γιώργος παρέμενε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά τον καταλάβαινα. Πάντα έκανε αυτό που θεωρούσε καλύτερο για τη χώρα και για το κόμμα του. Εκείνη την περίοδο μια αποχώρησή του δε θα εξυπηρετούσε τίποτα. 

Αντίστοιχα ενθουσιάστηκα όταν τον Ιανουάριο του 2015 ίδρυσε το Κίνημα. Πλέον δε θα ήμουν πολιτικά "ορφανός". Είχα βρει ξανά μια πολιτική στέγη!

Με το Γιώργο Παπανδρέου ταυτίζομαι στα περισσότερα, αλλά όχι σε όλα πλέον. Έχει τις απόψεις του κι εγώ τις δικές μου. Σαν πολιτικό και σαν άνθρωπο όμως, δεν έπαψα ποτέ να θαυμάζω την ευφυΐα, το ήθος, το χαρακτήρα, την ψυχραιμία και τη διαύγειά του. Σήμερα πια τον θεωρώ το μεγαλύτερο Έλληνα πολιτικό της εποχή μας.