Οι δημοσιογράφοι

Μια φορά πριν από χρόνια, για να µην πάω έτσι να χτυπήσω την πόρτα, είχα ζητήσει από ένα φίλο να µε στείλει σε µια τράπεζα, κρατική ήταν τότε. Στο γραφείο του υπεύθυνου δανείων αυτός µου εξηγούσε τα πρακτικά, εγώ ρωτούσα ποιο είναι το επιτόκιο. Με αγνοούσε, συνέχιζε να εξηγεί, ξανά εγώ επανέφερα τη συζήτηση στο επιτόκιο που µ’ έκαιγε. Τίποτα, καµία σηµασία, άρχισα ν’ ανησυχώ. Την τρίτη φορά που ρώτησα, γυρνάει δυσανασχετώντας και µου απαντάει: Καλά, αυτό τι σας απασχολεί, εκδοτικό δεν είναι το δάνειο; Μόνο τότε κατάλαβα πως ο άνθρωπος, υπολογίζοντας το γραφείο απ’ όπου είχα φτάσει συστηµένος, ήταν σίγουρος πως έχει να κάνει µε ένα ακόµα απ’ αυτά τα «εξυπηρετικά» δάνεια προς το «ιερό λειτούργηµα της ενηµέρωσης». Κατέβαινα τα µαρµάρινα σκαλοπάτια προς την είσοδο και µε είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Σκεφτόµουν συνεχώς το παλιό ανέκδοτο µε την πουτάνα, που αυτοκτόνησε όταν έµαθε ότι οι άλλες πληρώνονται.
Η κατάσταση στο χώρο των µέσων ενηµέρωσης γίνεται όλο και χειρότερη. Τους τελευταίους µήνες έχουν κλείσει περισσότερα έντυπα απ’ όσα τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα Μέσα διατηρούνται στη ζωή µε δυσκολία και κάποια µε τεχνική υποστήριξη. Τι κάνουν οι δηµοσιογράφοι µπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Αγώνες. Έχουν κρεµάσει ένα πανό που λέει «∆ιεκδικούµε - ∆εν Παραχωρούµε» και κάνουν απεργίες. Εναντίον ποιου δεν είναι καθαρό. ∆εν θέλουµε να κλείνουν τα µέσα ενηµέρωσης, δεν θέλουµε απολύσεις, δεν θέλουµε µειώσεις µισθών, δεν θέλουµε αλλαγές στις συνθήκες εργασίας. Αγωνιστικά είµαστε «ενάντια» σε όλα. Έχουµε, όµως, ένα µικρό πρόβληµα. Εµείς είµαστε ενάντια, αλλά αυτά τα έρηµα συνεχίζουν να ψοφάνε. Και οι άνθρωποι µένουν άνεργοι. Το µικρό πρόβληµα που έχουµε, που δεν κολλάει µε την αγωνιστική µας θεωρία, είναι ότι τα ΜΜΕ είναι πράγµατι παθητικά. Έχουν ζηµιές, πάνε για φούντο.

Οι δηµοσιογράφοι θα µπορούσαν να κάνουν άλλα πράγµατα αντί να λένε µόνο αγωνιστικά «ενάντια». Θα µπορούσαν να διαπραγµατευτούν, να προτείνουν άλλες λύσεις διάσωσης, να ανταλλάξουν χρήµα µε χρόνο, να κάνουν συµβιβαστικές συµφωνίες που διασφαλίζουν θέσεις εργασίας. Θα µπορούσαν ακόµα, αν ήταν σίγουροι για το περιεχόµενο της δουλειάς τους, να αναλάβουν οι ίδιοι τα Μέσα που κλείνουν και να τα εκδίδουν οι εργαζόµενοι. Για να αποδείξουν στην πράξη ότι έχουν δίκιο. Αλλά δεν το κάνουν.

Το θέµα δεν είναι µόνο ότι δεν κάνουν αυτά.Είναι και ότι, παραδόξως, δεν θέτουν κανένα ζήτηµα «θεσµικό», δεν ζητάνε καµία αλλαγή στο διαπλεκόµενο ελληνικό µοντέλο ενηµέρωσης. ∆εν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου. Απορούν κιόλας γιατί µ’ αυτό το καθεστώς οι δηµοσιογράφοι δεν χρειάζονται, τα ραδιόφωνα παίζουν µ’ ένα κοµπιούτερ. ∆εν βλέπουν κανένα πρόβληµα αν πληρώνει η κοινωνία µε φόρους υπέρ τρίτων τις εργοδοτικές εισφορές. ∆εν έχουν κανένα πρόβληµα αν ο πλούτος της κοινωνίας αντί σε κοινωνικές δαπάνες πηγαίνει στη συντήρηση δεκάδων τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, κρατικών, της Βουλής, δηµοτικών, εκκλησιαστικών, κοµµατικών, δηµιουργώντας πολιτικό χρήµα. Όµως αν δεν τελειώσει αυτό το χρεοκοπηµένο µοντέλο που ζει από την αφαίµαξη της δηµόσιας περιουσίας, πώς θα επιζήσουν τα υγιή, βιώσιµα µέσα ενηµέρωσης; Πώς θα δηµιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας πραγµατικές και όχι επιδοτούµενες από την κρατική διαπλοκή;

Οι δηµοσιογράφοι αποφεύγουν να τα πουν αυτά. Κάποιοι µάλιστα, δηµοσίως, εκβιάζουν την πολιτική εξουσία, να «σώσει» τα χρεοκοπηµένα Μέσα, να «ρυθµίσει» τις οφειλές στις εφορίες, τα ταµεία και τις τράπεζες. Κάποιοι άλλοι κατηγορούν τους νέους δηµάρχους γιατί δεν είναι διατεθειµένοι να πληρώνουν για δηµοτικά µέσα ενηµέρωσης τα διπλάσια ποσά απ’ ό,τι για κοινωνικές δαπάνες, για βρεφονηπιακούς σταθµούς, για υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες. Καλό για το δηµοσιογραφικό κλάδο είναι να παρέχει δουλειές και µισθούς. Από πού προέρχονται αυτά τα λεφτά, δεν φαίνεται να µας ενδιαφέρει. Η δηµοσιογραφική απάντηση είναι, να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τόσα χρόνια µε τη δουλειά µας έπαιρναν δηµόσια έργα, προµήθειες, αµυντικές συµβάσεις και έφτιαχναν βίλες και σκάφη. Έχουν ένα δίκιο. Όσοι χρησιµοποίησαν τα ΜΜΕ ως µοχλούς πίεσης, διαπλοκής µε την πολιτική εξουσία για την επίτευξη των άλλων επιχειρηµατικών τους δραστηριοτήτων, τώρα, την εποχή της κρίσης, ούτε διανοούνται να τα συντηρήσουν από την υπόλοιπη περιουσία τους, τους είναι πια σχεδόν άχρηστα. Είµαστε όµως σίγουροι ότι αυτό είναι ένα επιχείρηµα που θέλουµε να το χρησιµοποιήσουµε, είναι µια απαίτηση που ως εργαζόµενους δηµοσιογράφους µάς τιµά; ∆εν είναι µια κυνική παραδοχή ότι ξέραµε πολύ καλά τη θέση µας ως πιόνια στη σκακιέρα της διαπλοκής και τώρα που το πράγµα στράβωσε, κακοµαθηµένοι ζητάµε τη διατήρηση του pay roll ακόµα κι αν ο ρόλος µας τους είναι άχρηστος; Τι άλλο σηµαίνει η επικολυρική διατύπωση «προσπαθούν να καταστήσουν ένα δηµόσιο αγαθό σε εµπόρευµα που υπακούει στους όρους της αγοράς» εκτός από την απαίτηση να πληρωνόµαστε ακόµα και εάν το προϊόν της εργασίας µας δεν αγοράζεται;

Οι δηµοσιογράφοι µοιάζουν µε εκείνες τις συντεχνίες του δηµόσιου τοµέα που αµέριµνα απόλαυσαν τόσα χρόνια το πάρτι και τώρα που το πάρτι έληξε, µε «δίκαιη οργή» κατηγορούν τους πολιτικούς όχι για το πάρτι, αλλά γιατί δεν φρόντισαν ώστε να διαρκέσει κι άλλο.

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/335/edito-335

Το φράκο και η φουστανέλα

Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει:

«...Από τη μια μεριά, πάντως, είχαν δίκιο οι ντόπιοι αγωνιστές, που υπέφεραν τα πάνδεινα επί έξι χρόνια, να φοβούνται τους καλαμαράδες: Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα όχι για να πολεμήσουν, αλλά για να τη διοικήσουν μετά το αίσιο πέρας του αγώνα. Όμως ο αγράμματος λαός δε μισεί τους καλαμαράδες. Τους μισούν οι μισοαγράμματοι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδες, που πριν την επανάσταση συνεργάζονταν αρμονικότατα με τους Τούρκους. Ο αγράμματος άνθρωπος πάντα κατανοεί τη σημασία που έχουν για μία καλύτερη ζωή τα γράμματα, και πάντα θέλει να σπουδάσει τα παιδιά του. Οι επικίνδυνοι είναι οι κολυβογραμματισμένοι, με τα κολυβογράμματά τους που δεν έλειψαν ποτέ από την Ελλάδα. Και που τη χαντάκωσαν. Επειδή ξέρουν να διαβάζουν την Ιερά Σύνοψη, νομίζουν πως ξέρουν και γράμματα.

Πίσω απ’ αυτή τη διαμάχη κρύβεται ο ανηλεής πόλεμος μεταξύ Ελλήνων της Ελλάδας και Ελλήνων του εξωτερικού, που συνεχίζεται. Οι «εσ» πάντα φοβούνται τους «εξ», διότι οι «εξ» είναι συνήθως πιο εγγράμματοι. Κι όποιος ξέρει γράμματα εξουσιάζει ευκολότερα αυτούς που δεν ξέρουν. Εντάξει, αλλά πουθενά στον κόσμο δε βρέθηκε τρόπος να ασκούν την εξουσία οι αγράμματοι. Εκτός από την Ελλάδα όπου την ασκούν συνήθως οι αγράμματοι, καταπιέζοντας τους ακόμα πιο αγράμματους».

Σχεδόν δύο αιώνες μετά τη σύσταση του ελληνικού Κράτους ή ίδια υπόγεια διαμάχη συνεχίζεται. Ένα έθνος που ουδέποτε άφησε να αναπτυχθεί κάποια υποτυπώδης αστική Δημοκρατία, με τη συγκεκριμένη διαμάχη να διέπει οριζόντια όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κάπως έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι κοινωνικές μάχες στην Ελλάδα είναι ταξικές, ενώ στην βαθύτερη ουσία τους είναι θεσμικές. Υπάρχουν οι μεν που προσπαθούν να προσανατολιστούν σε ένα αναπτυγμένο κοινωνικό μοντέλο με τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, και οι δε που αντιλαμβάνονται την έννοια του Κράτους με κριτήρια αμιγώς ατομικά.

Οι κοινωνίες όμως αυτορυθμίζονται, και όσο εμφανή και αν είναι τα πλεονεκτήματα μίας σύγχρονης αστικής Δημοκρατίας, είναι επίσης δίκαιο και τελικά δημοκρατικότερο να υπερισχύουν τα ιδεώδη της πλειοψηφίας. Εφόσον η πλειοψηφία επιθυμεί να ζει ακόμα με όρους καθαρά ατομικούς και όχι συλλογικούς, θα πρέπει πλέον να δεχτούμε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί απλά ένα σύνολο από «χωριά», όπου στο κάθε χωριό ο εκάστοτε «κοτζαμπάσης» ελέγχει, ρυθμίζει, επηρεάζει ή και κυβερνά ανάλογα τα προσωπικά του συμφέροντα.

Η παρούσα κρίση φαινόταν ως μία ευκαιρία, να γίνει μία νέα κοινωνική αυτορύθμιση με κατεύθυνση ένα Κράτος με συνοχή και κοινό όραμα ανάπτυξης. Όπως στο παρελθόν, σαθρά ιδεώδη όπως η θρησκεία και το έθνος, ένωναν τους ανθρώπους απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, έτσι και στο παρόν η οικονομική κρίση θα μπορούσε να ενώσει την κοινωνία απέναντι στα κακώς δρώμενα του παρελθόντος, που στην τελική επέφεραν και την κρίση. Οι αμαθείς, και ακόμα χειρότερα οι ημιμαθείς, φαίνεται όμως ότι και πάλι επηρεάζουν περισσότερο. Από τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης, μέχρι και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα, η αμάθεια και η ημιμάθεια αντιμάχεται εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν τις ευκαιρίες για εκσυγχρονισμό και την δημιουργία μίας αστικής Δημοκρατίας. Ο συναισθηματισμός υπερισχύει της λογικής, το πάθος υπερισχύει της πράξης, και κυρίως οι ατομικές ανάγκες υπερισχύουν των συλλογικών.

Η μόνη περίπτωση κάποια στιγμή η Ελλάδα να γίνει πραγματικό και σοβαρό Κράτος, είναι όταν η πλειοψηφία που προαναφέρθηκε, συνειδητοποιήσει πόσα περισσότερα είναι τα οφέλη από μία συλλογική αντίληψη έναντι της ατομικής. Πως μία πραγματική αστική Δημοκρατία παρέχει πολλές περισσότερες και δικαιότερες ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης, έναντι της πρόχειρης ατομικής καχυποψίας. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες κοινωνικές επαναστάσεις, ίσως και αυτές που βιώνει τώρα ο μουσουλμανικός κόσμος, κατά βάθος γίνονταν για τη δικαιοσύνη, την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες. Ούτε για τη μάσα, ούτε για το ποιος θα διοικήσει το «χωριό».

http://ellinaki.blogspot.com/2011/02/blog-post_19.html

Παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας για το Βέλγιο

Έσπασε σήμερα το ρεκόρ ακυβερνησίας το Βέλγιο, κλείνοντας 249 ημέρες χωρίς να έχει καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση. Το προηγούμενο μεγαλύτερο διάστημα χωρίς κυβέρνηση κατείχαν οι Ιρακινοί, που χρειάστηκαν πέρσι 249 ημέρες για να φτάσουν σε συμφωνία κατανομής της εξουσίας μεταξύ Κούρδων, σουνιτών και σιιτών

Ο βελγικός Τύπος σχολίασε το ... κατόρθωμα στα πρωτοσέλιδά του:

"Επιτέλους πρωταθλητές κόσμου!", είναι ο τίτλος της εφημερίδας αναφοράς της Φλάνδρας, της De Standaard, η οποία επέλεξε το χιούμορ. Η πρώτη σελίδα της καλύπτεται από μια φωτογραφία που δείχνει βέλγους ποδοσφαιρικούς οπαδούς να πανηγυρίζουν έπειτα από μια νίκη.

"Κατερρίφθη το ρεκόρ!", λένε εν χορώ οι γαλλόφωνες εφημερίδες L' Echo και Le Soir. Η τελευταία δημοσιεύει μια καταμέτρηση των 249 ημερών η οποία θυμίζει τοίχο κελιού φυλακής, με σειρές από γραμμές χαραγμένες με κιμωλία πάνω σε μαύρο φόντο.

"Ευτυχώς μας μένουν τα ζυγωματικά μας για να γελάσουμε. Ένα βεβιασμένο γέλιο. Όμως στη μέση αυτού του ατελείωτου πολιτικού μπλοκαρίσματος, καλύτερα να επιλέξουμε το γέλιο από την κατάθλιψη", εκτιμά ένας από τους αρθρογράφους της Le Soir.

Σε σοβαρότερο τόνο, η εφημερίδα Le Capitale μιλάει για "παγκόσμιο ρεκόρ που μας ντροπιάζει", ενώ η De Morgen έχει τίτλο "η θλίψη του Βελγίου", μια αναφορά στο μυθιστόρημα "Η θλίψη των Βέλγων" του διάσημου εκλιπόντος φλαμανδού μυθιστοριογράφου Ούγκο Κλάους.

Για την εφημερίδα Le Libre Belgique, "η κατάσταση δεν μπορεί να παραταθεί επ' αόριστον επειδή οι αγορές, το γνωρίζουμε, δεν είναι ευχαριστημένες με το σημερινό κενό και θέλουν μια αληθινή κυβέρνηση που θα προετοιμάσει δομικές μεταρρυθμίσεις".

http://www.tvxs.gr/news/%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CF%81%CE%B5%CE%BA%CF%8C%CF%81-%CE%B1%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%B3%CE%B9%CE%BF

Μαζί τα φάγαμε!

Ποσό 720.000 ευρώ είχε χορηγήσει παράτυπα στη διάρκειατης τελευταίας οκταετίας υπάλληλος της Περιφέρειας Αττικής ως επίδοµα ΑµεΑ, που τελικώςόµως κατέληξε σε λογαριασµό συγγενικού του προσώπου.

Επειτα από ανώνυµη καταγγελία και διενέργεια ελέγχου από το Σώµα Επιθεωρητών ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης, ο περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός έθεσε σε διαθεσιµότητα τον υπάλληλο, ο οποίος υπηρετούσε στην πρώην Νοµαρχία Αθηνών, και διέταξε τη διενέργεια Ενορκης ∆ιοικητικής Εξέτασης. Παράλληλα, θα εξεταστεί η δραστηριότητα του υπαλλήλου από το 1998, προκειµένου δηλαδή να καλυφθούν όλα τα χρόνια απασχόλησής του στη συγκεκριµένη θέση.

«Η υπόθεση αυτή αποδεικνύει ότι η έλλειψη εξειδικευµένου προσωπικού όλα αυτάτα χρόνιαστη Νοµαρχία Αθηνών διευκολύνει τους ασυνείδητους υπαλλήλους να υλοποιούν τα παράνοµα σχέδιά τους» σηµείωσε ο κ. Σγουρός, καλώντας τους πολίτες να καταγγέλλουν έστω και ανώνυµα πράξεις διαφθοράς.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4618456

Πόσοι από εμάς παρανομήσαμε εις βάρος του δημοσίου έστω και για να γλιτώσουμε €20 φόρο;;;

Πόσοι γνωρίζαμε κάποιον κομπιναδόρο και δεν τον καταγγείλαμε;;;

Όποια γνώμη και να έχει κανείς για το Θόδωρο Πάγκαλο, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πόσο αληθινή είναι η φράση του: "Μαζί τα φάγαμε"!

Υ.Γ: Αν παρατηρήσει κανείς ποιοι είναι αυτοί που θίχτηκαν από τη διατύπωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και το πως αντιδρούν, θα δει ότι όσο πιο πολλά έχει φάει κάποιος τόσο πιο πολύ θιγμένος το παίζει και τόσο πιο πολύ εξεγείρεται!

Οι Νεοδημοκράτες που αγωνίζονται για την κατάρρευση της Ελλάδας

Ο νέος ρόλος των στελεχών της ΔΑΚΕ και αγροτοσυνδικαλιστών της ΝΔ, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων, στηρίζοντας ενέργειες όπως η κατάληψη στο υπουργείο Υγείας Με το «όπλο» παρά πόδα βρίσκονται οι «γαλάζιοι» συνδικαλιστές και ως νέοι «Τουπαμάρος», γνωστά στελέχη της ΔΑΚΕ αλλά και «γαλάζιοι» αγροτοσυνδικαλιστές πρωταγωνιστούν στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων. Το σκηνικό της μετωπικής αναμέτρησης με την κυβέρνηση αναδεικνύει τον σχεδιασμό της αντιπολιτευτικής γραμμής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς όχι μόνο δείχνει ανοχή αλλά εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει κινητοποιήσεις όπως την κατάληψη στο υπουργείο Υγείας την περασμένη εβδομάδα. Στην πρώτη γραμμή και πίσω από τον σχεδιασμό αυτό λέγεται ότι είναι ο γραμματέας Συνδικαλιστικού της ΝΔ κ. Ι. Μανώλης, ο οποίος και με τις δημόσιες δηλώσεις δίνει το στίγμα των προθέσεων της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα μόλις πριν από τρεις ημέρες ο κ. Μανώλης δήλωσε ότι «είναι με τον κόσμο που εξεγείρεται και εξοργίζεται και που βγαίνει στον δρόμο για να διεκδικεί να ζήσει καλύτερα». Στο κλίμα αυτό, ιδιαίτερη σημασία αποκτούν οι δημόσιες δηλώσεις του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά όπως ότι «είναι η αναλγησία της κυβέρνησης που πυροδοτεί κάθε είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές», αναφερόμενου και στα φαινόμενα ανυπακοής. Μάλιστα στην προχθεσινή παρέμβασή του στη Βουλή -με αφορμή επερώτηση για τα αγροτικά- κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι διαλύει την κοινωνική συνοχή και χρησιμοποιεί «χουντικές μεθόδους», επαναλαμβάνοντας ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ πυροδοτεί τις κοινωνικές εκρήξεις. Μελετημένες κινήσεις Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις και ανεξάρτητα από τις δημόσιες δηλώσεις «γαλάζιων» στελεχών -κάποιοι από αυτούς μίλησαν «για light κατάληψη στο υπουργείο Υγείας» - επισημαίνουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο ή αυθόρμητο, αλλά πάρα πολύ καλά σχεδιασμένες κινήσεις. Αλλωστε δεν είναι λίγες οι συσκέψεις των «γαλάζιων» συνδικαλιστών για την κλιμάκωση της έντασης, καθώς και η διακριτική παρουσία στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τον καλύτερο συντονισμό των ενεργειών. Η επιθετική και σκληρή στάση συνδικαλιστών γιατρών, οι οποίοι συντάχθηκαν ακόμη και με συνδικαλιστές που πρόσκεινται σε κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αποτυπώνει με περισσότερη πιστότητα το παζλ της «γαλάζιας ανταρσίας». Κεντρικό ρόλο στην κατάληψη του υπουργείου Υγείας είχαν προβεβλημένα μέλη της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο δήμαρχος Αμαρουσίου και αντιπρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών Γ. Πατούλης, η Βαρβάρα Ανεμοδουρά, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά, ο Π. Βλασταράκος, πρόεδρος της ομοσπονδίας γιατρών του ΙΚΑ, ο Θ. Αμπαζόγλου, πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου, κ.ά. Σημειώνεται ότι επίσημα η Νέα Δημοκρατία επιχείρησε να αποφύγει κάθε μομφή για την κατάληψη του υπουργείου Υγείας μεταθέτοντας αλλού τη συζήτηση, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι οι γιατροί πρέπει να έχουν πρόσβαση στο υπουργείο και να συζητούν με τον υπουργό. Με τα ένσημα προηγούμενων κινητοποιήσεων βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και οι αγροτοσυνδικαλιστές Π. Αραμπατζής και Χρ. Σιδηρόπουλος, καθώς για ακόμη μία φορά έβγαλαν τα τρακτέρ από τα χωράφια. Με τις «περγαμηνές» του Προμαχώνα Γνωστός στο πανελλήνιο από παλαιότερες κινητοποιήσεις είναι ο αγροτοσυνδικαλιστής Π. Αραμπατζής, πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συλλόγων Βισαλτίας, ο οποίος πρωταγωνίστησε στα μπλόκα του Προμαχώνα. Ο ίδιος δεν κρύβει τις προθέσεις του - υποστηρίζει ότι θα κάνει δύσκολη τη ζωή της κυβέρνησης, υπενθυμίζοντας ότι πέρυσι και πρόπερσι τους είχαν συμπαρασταθεί και οι βουλευτές της συμπολίτευσης. Θεωρείται απρόβλεπτος χαρακτήρας, έχει «γαλάζιες» περγαμηνές και την ικανότητα να κάνει ελιγμούς. Στην ίδια γραμμή ετοιμάζονται να κινηθούν και οι «γαλάζιοι» αγροτοσυνδικαλιστές στον θεσσαλικό κάμπο, με πρωτεργάτες τους κ.κ. Αθ. Κοκκινούλη και Χρ. Σιδηρόπουλο. Σύμφωνα με όσα λένε στη Θεσσαλία υπάρχει σκέψη για τη διοργάνωση συλλαλητηρίου με τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας το δεύτερο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου, ενώ κάποιοι άλλοι ζυμώνουν την ιδέα για κατάληψη στα διόδια των εθνικών οδών. Πριν από λίγες εβδομάδες πραγματοποιήθηκε ανοικτή σύσκεψη στα Τρίκαλα -είχαν κληθεί αγροτοσυνδικαλιστές από 14 νομούς - με εντολή του κ. Σαμαρά - για τα προβλήματα των αγροτών. Στη σύσκεψη ο Χρ. Σιδηρόπουλος είπε ότι «κυβέρνηση και κόμματα κρύβουν πράγματα και εμείς οι... μπλοκατζήδες θέλουμε να προσαρμοστούν οι αγρότες στα νέα δεδομένα και όχι να πεταχτούν αβοήθητοι στο πέλαγος. Υπάρχει προβληματισμός, πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια, να υπάρξει σύγκρουση με το κατεστημένο και κάθε μέρα μαθαίνουμε τι γινότανε». Βαρβάρα Ανεμοδουρά Ο άνθρωπος... του αντιπροέδρου Μεταξύ των «γαλάζιων» συνδικαλιστών γιατρών έλαμψε και το «άστρο» της Βαρβάρας Ανεμοδουρά, προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά (υποψήφια βουλευτής της ΝΔ στη Β' Πειραιά). Η κ. Ανεμοδουρά την πρώτη μέρα της κατάληψης τραυματίσθηκε, όταν άνδρες των ΜΑΤ προσπάθησαν να απωθήσουν τους γιατρούς που επιχείρησαν να εισέλθουν στο κτίριο. Η Βαρβάρα Ανεμοδουρά θεωρείται «άνθρωπος» του πρώην υπουργού Υγείας και νυν αντιπροέδρου της ΝΔ, Δ. Αβραμόπουλου. Μάλιστα επί υπουργίας του η κ. Ανεμοδουρά «διορίσθηκε» πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας. Στα... χαρακώματα βρέθηκε και ένας άλλος συνδικαλιστής, ο κ. Θ. Αμπατζόγλου, πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου, που αντέδρασαν στο άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων». Ο κ. Αμπατζόγλου διετέλεσε υποδιοικητής και διοικητής του ΙΚΑ στις κυβερνήσεις του κ. Κ. Καραμανλή. Εμμ. Καλοκαιρινός Ο μετριοπαθής Μετριοπαθής χαρακτηρίζεται ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ) κ. Εμμ. Καλοκαιρινός (σύμφωνα με γιατρούς συνδικαλιστές είναι πολιτικός φίλος του πρώην δημάρχου Αθηναίων κ. Ν. Κακλαμάνη), που έχει διαγραφεί από τη ΝΔ. Σύμφωνα πάντα με τους γιατρούς οι δυναμικές αντιδράσεις μπορεί να έχουν σχέση και με τις επικείμενες εκλογές στον ΠΙΣ, για την προεδρία του οποίου ενδιαφέρεται ο κ. Βλασταράκος (πολιτικός φίλος του πρώην γενικού διευθυντή της ΝΔ κ. Μεν. Δασκαλάκη). Δημ. Παξινός Κρατάει αποστάσεις Διακριτές αποστάσεις στον χορό των κινητοποιήσεων κράτησε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Δ. Παξινός. Αν και ανήκει στη ΝΔ, τηρεί πιο θεσμική στάση και αποφεύγει να... υπακούσει στα κελεύσματα της ηγεσίας των «γαλάζιων» συνδικαλιστών για συμμετοχή σε πιο δυναμικές κινητοποιήσεις. Πίσω από τις κουίντες βρίσκεται ο κ. Φίλ. Ταυρής (πρώην γενικός γραμματέας ΓΣΕΕ), ενώ ο νέος πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα κ. Ν. Κουτσούκης, που εξελέγη πρόσφατα, έδωσε το στίγμα του και με γραπτή ανακοίνωση της οργάνωσης, ζητώντας «μετωπική με τους εκφραστές της τρόικας». Σημειώνεται ότι ο κ. Κουτσούκης είναι γ.γ. των εργαζομένων στον ΟΣΕ, που βρίσκεται στο επίκεντρο των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης και στον οποίο αναμένεται ένταση το επόμενο διάστημα. Γιώργος Πατούλης Στην πρώτη γραμμή της κατάληψης Κεντρική θέση στις κινητοποιήσεις των γιατρών και στην κατάληψη του υπουργείου Υγείας είχε ο δήμαρχος Αμαρουσίου και αντιπρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας Γιώργος Πατούλης. Με τριπλή ιδιότητα, είναι και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Πατούλης έγινε και... «καταληψίας», ενώ βρέθηκε και στην πρώτη γραμμή του συλλαλητηρίου των γιατρών την Τετάρτη, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου του κ. Λοβέρδου από τη Bουλή. Ο κ. Πατούλης σήκωσε στις πλάτες του και την επικοινωνιακή τακτική των γιατρών - έδωσε δεκάδες συνεντεύξεις. Οι συμβασιούχοι Με την ιδιότητα του δημάρχου ζήτησε τη νομιμοποίηση εκατοντάδων συμβασιούχων του Δήμου Αμαρουσίου - συμμετείχε σε συγκέντρωση έξω από τη Bουλή. Ωστόσο κάποιοι λένε ότι ο κ. Πατούλης «παραπλάνησε» τους αγανακτισμένους συμβασιούχους οι οποίοι ενώ περίμεναν τη μονιμότητα... τελικά απολύθηκαν. Ο κ. Πατούλης επιχείρησε να ηγηθεί του «κινήματος» για την κατάργηση του επαγγελματικού ασυμβιβάστου στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ επιθυμεί διακαώς να ηγηθεί και των γαλάζιων δημάρχων για τη διεκδίκηση της ΚΕΔΚΕ. Μάλιστα τοπικά στελέχη του Αμαρουσίου υποστηρίζουν ότι είναι η αρχή μιας νέας πορείας, η οποία θα φτάσει και στη διεκδίκηση άλλων πιο υψηλών «θώκων». του Παναγιώτη Τσούτσια, από το Έθνος http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=54408950

Τα ελληνικά «πάρτι τσαγιού»

Δεκάδες αφίσες στα Εξάρχεια καλούν τους πολίτες να στηρίξουν το κίνημα πολιτικής ανυπακοής, εκδηλώσεις του οποίου αποτελούν τα πρόσφατα επεισόδια στην Κερατέα, το σπάσιμο μηχανημάτων ακύρωσης εισιτηρίων στο μετρό και η μη καταβολή του αντιτίμου των διοδίων. Ενδύονται έτσι με αριστερό και επαναστατικό μανδύα πράξεις που είναι βαθύτατα αντιδραστικές και συντηρητικές και αντλούν στοιχεία από το κίνημα του «πάρτι τσαγιού» και των nimby (not in my back yard - όχι στο πίσω μέρος της αυλής μου).

Στην Κερατέα οι κάτοικοι αντιδρούν στη δημιουργία ΧΥΤΑ. Το ΣτΕ όμως αποφάσισε ότι οι εργασίες κατασκευής πρέπει να προχωρήσουν και υπό ΚΣ (κανονικές συνθήκες) θα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί το 2010. Η Ελλάδα απειλείται με βαρύτατα πρόστιμα από την Ε. Ε. σε περίπτωση περαιτέρω κωλυσιεργίας. Ανεξάρτητα από την κριτική για τη βίαιη συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στα μπλόκα, η στάση των κατοίκων δεν έχει τίποτα το αριστερό ή επαναστατικό. Είναι η κλασική συντηρητική αντίδραση ιδιοκτητών που βλέπουν την περιουσία τους να απαξιώνεται - και ας είναι αυτό προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της χώρας. Οχι εδώ, να πάτε να τη φτιάξετε αλλού, γιατί εδώ θα υποβαθμιστεί το οικόπεδό ΜΟΥ, είναι η υποβόσκουσα λογική, αν και οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι επικαλούνται περιβαλλοντικούς και αρχαιολογικούς λόγους για τις κινητοποιήσεις τους.

Η αύξηση 40% είναι απαράδεκτη λένε όσοι δεν πληρώνουν εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι κόπτονται για το μέλλον του δημόσιου χαρακτήρα τους. Ναι, αλλά η μη καταβολή του εισιτήριου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία τους και τελικά στη μερική, ίσως και ολική ιδιωτικοποίησή τους. Θα μπορούσαν ίσως να διαπραγματευτούν χαμηλότερες τιμές για τις κάρτες απεριορίστων διαδρομών (450 ευρώ η ετήσια για όλα τα μέσα είναι όντως εξωφρενική για το μέσο ελληνικό βαλάντιο). Οταν στο παρελθόν το εισιτήριο ήταν υπερβολικά φτηνό σε σχέση με τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι παρεχόμενες υπηρεσίες ήταν... ανάλογες της φτήνιας. Τώρα που κοντεύουμε να έχουμε στην Αθήνα καλές αστικές συγκοινωνίες, οι οποίες επιτρέπουν στους κατοίκους της πόλης να ζουν χωρίς αυτοκίνητο, ανακάλυψαν οι εξεγερμένοι Αθηναίοι τη γλυκιά γοητεία της βλαπτικής για τα ΜΜΜ εξέγερσης. Στην περίπτωση των διοδίων ισχύει κάτι ανάλογο. Όποιος ονειρεύεται autostrada χωρίς να πληρώσει δεκάρα τσακιστή δεν είναι εχθρός του μεγάλου κεφαλαίου με μούσκλα Γκλέτσου. Είναι είτε αφελής είτε τσιγκούνης. Εξαιρέσεις θεμιτές μπορούν να γίνουν για κατοίκους περιοχών που είναι υποχρεωμένοι να περνούν από διόδια για να πάνε οπουδήποτε. Αν όμως θέλουμε να γενικευτεί το παράδειγμα της Αττικής Οδού, δεν μπορούμε να περνάμε λάθρα τις μπάρες. Με αυτόν τον τρόπο δεν κάνουμε ζημιά στις κατασκευαστικές εταιρείες, απλώς καταδικάζουμε τη χώρα να παραμείνει καθηλωμένη σε οδικό δίκτυο προπολεμικού επιπέδου.

Αν η τάση αυτή γενικευτεί θα μπορούσε να αγγίξει όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της λειτουργίας των θεσμών. Γιατί να πληρώνω ανταποδοτικό τέλος στην ΕΡΤ, αφού δεν βλέπω δημόσια τηλεόραση; Γιατί να πληρώνω εφορία, αφού δεν είμαι ικανοποιημένος με τη λειτουργία του κράτους; Γιατί να καταβάλλω εισφορές, αφού η δημόσια υγεία νοσεί και πιθανότατα θα πάρω ισχνή σύνταξη; Η Αριστερά θα έπρεπε αντί να υποθάλπει τέτοιου είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές να αποδοκιμάζει την ανυπακοή, γιατί όσοι συμμετέχουν σε αυτές τις ενέργειες υπονομεύουν εν τέλει το κοινωνικό κράτος και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Δεν είναι εξ ορισμού προοδευτικό και επαναστατικό οποιοδήποτε κίνημα προέρχεται από τη βάση της κοινωνίας.

Tης Ξενιας Kουναλακη, από την Καθημερινή

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/02/2011_432150

Τζαμπατζήδες στη χώρα των θαυμάτων

Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας είναι επί της ουσίας η ιστορία της πάλης μεταξύ δύο “τάξεων”: Μεταξύ αυτών που ρωτούν τι μπορεί να κάνει η πατρίδα τους για εκείνους και αυτών που ρωτούν τι μπορούν να κάνουν εκείνοι για την πατρίδα τους, μεταξύ των τσαμπατζήδων και των κορόιδων που τους πληρώνουν, μεταξύ αυτών που σέβονται τους εαυτούς τους και τους συμπολίτες τους και αυτών που ενδιαφέρονται μόνο για το τομάρι τους. Σήμερα, η πάλη αυτή κορυφώνεται και το αποτέλεσμά της θα είναι είτε ο ριζικός μετασχηματισμός της κοινωνίας μας, είτε η καταστροφή και των δύο αντιπάλων.

Υπό αυτήν την έννοια, η κρίση δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι η μονολεκτική σύνοψη της ιστορίας μας. Απλώς, με την κατάρρευση της οικονομίας μας, όλο και περισσότεροι βλέπουμε την αλήθεια κατάματα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με “την έρημο του πραγματικού”. Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα δεν μας έκανε εντύπωση ότι οι εργαζόμενοι των ρετιρέ του δημοσίου πληρώνονταν όταν απεργούσαν. Η μία από τις δύο ελληνικές “τάξεις” υπέμενε στωικά το ξεζούμισμα της από την άλλη. Σήμερα, η είδηση ότι ενώ οι αστικές συγκοινωνίες είχαν απώλειες εσόδων περίπου 20 εκατομμυρίων ευρώ το τελευταίο τρίμηνο από το μπαράζ απεργιών, αλλά οι μισοί περίπου εργαζόμενοι τους παίρνουν αναρρωτικές άδειες, κάνουν χρήση ρεπό, ή δηλώνουν “έτοιμοι προς εργασία” και άρα αμείβονται σε αυτές τις απεργίες, που μετατρέπουν την Αθήνα σε απέραντο πάρκινγκ, κάνει την τάξη των κορόιδων να εξεγείρεται. Διότι αυτά τα 20 εκατομμύρια ευρώ τα κορόιδα θα τα πληρώσουν από την τσέπη τους, όπως θα πληρώσουν και τα μεροκάματα εκείνων που δεν εργάστηκαν.

Τα κορόιδα επίσης θα πληρώσουν και για τους τζαμπατζήδες που δεν ακυρώνουν εισιτήρια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Γιατί τα κορόιδα γνωρίζουν ότι ακόμη και πριν αυξηθούν οι τιμές των εισιτηρίων, το 40 με 50% των επιβατών των λεωφορείων και τρόλεϊ δεν πλήρωνε. Επομένως, η αύξηση της τιμής είναι μια βολική δικαιολογία. Άλλωστε, ακόμα και με τις νέες αυξημένες τιμές, το εισιτήριο των ΜΜΜ είναι επιδοτούμενο κατά 40% από το κράτος, δηλαδή και από τους φορολογούμενους που δεν χρησιμοποιούν συγκοινωνίες. Εξ ου και τις τελευταίες ημέρες έχουν αναφερθεί τόσοι διαπληκτισμοί μέσα σε τρόλεϊ και μετρό, μεταξύ των κορόιδων που βαρέθηκαν να είναι κορόιδα και των εξυπνάκηδων που δεν βαρέθηκαν να χρεώνουν τους άλλους.

Κορόιδα και εξυπνάκηδες γνωρίζουν ότι το Σύνταγμα της χώρας μας, όπως και όλα τα δημοκρατικά συντάγματα, δίνουν τη δυνατότητα στους πολίτες να αμφισβητήσουν τους νόμους και τις κυβερνήσεις που τους εφαρμόζουν. Υπάρχει η κάλπη, η δικαστική οδός, η απεργία (χωρίς πληρωμή!), οι διαδηλώσεις, η προσφυγή ακόμη και στα Ευρωπαϊκά όργανα, όπου χιλιάδες βρήκαν το δίκιο που δεν έβρισκαν στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι τα κορόιδα επιλέγουν κάποια από αυτές τις οδούς με το τίμημα που συνεπάγεται, ενώ οι εξυπνάκηδες εκμεταλλεύονται τη χρόνια αδυναμία της πολιτείας και θέλουν και την πίτα ολόκληρη και την κοιλιά τους χορτάτη (από τις τσέπες των άλλων πάντα).

Σε αυτόν τον αγώνα, η κυβέρνηση πρέπει να πάρει επιτέλους θέση: Διότι η απίθανη φράση του απίθανου Υπουργού Δικαιοσύνης περί κοινωνικών κριτηρίων στην εφαρμογή του νόμου, η ανοχή που επιδεικνύει το κράτος στην καταστρατήγηση δικαστικών αποφάσεων, η πληρωμή ημερομισθίων σε απεργούς από τις διοικήσεις των οργανισμών αστικών συγκοινωνιών, ακόμη και το γεγονός ότι, σύμφωνα με ρεπορτάζ πολιτικών συντακτών, άπαντες καπνίζουν στο Μαξίμου την ώρα που υποτίθεται γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί απαγόρευση του καπνίσματος, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στο πλευρό των τσαμπατζήδων.

Αν είναι έτσι, τότε η πλάστιγγα γέρνει αποφασιστικά υπέρ της μίας τάξης. Η διάβρωση της κοινωνίας θα είναι πλήρης και θα έλθει ταχύτατα. Σύντομα, όλο και λιγότεροι θα υπακούν σε δικαστικές αποφάσεις. Ελάχιστοι θα πληρώνουν εισιτήρια, διόδια, φόρους, δόσεις δανείων. Η ανομία θα επεκταθεί μέχρι να οδηγήσει στη συνολική κατάρρευση. Διότι μέχρι σήμερα, οι μισοί Έλληνες ζούσαν από τους φόρους και την εργασία των άλλων μισών. Αν ο αριθμός των δευτέρων πέσει κάτω από μία κρίσιμη μάζα, τότε δεν θα υπάρχει κανείς να συντηρεί τους πρώτους. Έτσι, η νίκη των τσαμπατζήδων θα είναι και η καταστροφή τους.

Του Νικηφόρου Μαλεβίτη, από το reporter.gr

http://www.reporter.gr/RSS-Feed-Apotheseos/item/171967

Η ανυπακοή του τζαμπατζή

Οι τζαμπατζήδες που δεν πληρώνουν στα ΜΜΜ, ή στα διόδια, ή δεν κόβουν αποδείξεις, διαμαρτυρόμενοι με αυτό τον τρόπο για ένα κράτος που δεν εφαρμόζει την αρχή της ισονομίας, είναι μια εικόνα τραγελαφική. «Αντιδρούν» κάνοντας αυτό για το οποίο κατηγορούν τους άλλους (τους «μεγάλους», τα λαμόγια που πλουτίζουν εις βάρος μας): Κλέβουν το κράτος!

Είναι τόσο τραγικά γελοίο το επιχείρημά τους, όσο το έχει κανείς ένα σπίτι μισοκαμμένο από πυρκαγιά και για να εκδικηθεί – τα λαμόγια – τους πυροσβέστες που δεν ήρθαν να του σβήσουν τη φωτιά, να βάζει φωτιά μόνος του και στο άλλο μισό και το καίει ολοκληρωτικά!

Φυσικά κανείς δεν θα το έκανε αυτό. Στο σπίτι του θα προσπαθούσε να σώσει ότι μπορεί. Στην Ελλάδα; Εφόσον δεχόμαστε ότι μιλάμε για συμπεριφορές Ελλήνων και όχι «συνομωσίες σκοτεινών κέντρων του εξωτερικού», τότε το μόνο που μπορεί να συμπεράνει κανείς είναι ότι το κίνημα των τζαμπατζήδων δεν είναι μια αυθόρμητη αντίδραση του Έλληνα πολίτη (που δεν θέλει να βάλει φωτιά μόνος του στο σπίτι του), αλλά εξυπηρετεί κάποιους, οι οποίοι και το υποκινούν…

Ποιοι είναι αυτοί;

Είναι συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι, που βρίσκονται αριστερά και δεξιά της κυβέρνησης.

Τι σκοπούς έχουν;

Πρώτο και βασικό τα ψηφαλάκια. Στη συνέχεια, να βάζουν εμπόδια στην ομαλή λειτουργία της κυβέρνησης (πάνω που πάει να νοικοκυρέψει τα οικονομικά), έτσι ώστε και αναταραχή να δημιουργείται και αν είναι δυνατόν να πέσει και κανένας οικονομικός δείκτης έξω, για να έχουμε μετά να λέμε για την «αποτυχία της πολιτικής του μνημονίου»!

Ποιοι χάνουν;

Οι Έλληνες πολίτες.

Όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου (Ο Έλληνας "πολίτης"), η εφαρμογή του νόμου είναι προς όφελος των πολιτών, προς όφελος των πολλών. Η ανομία και η αναρχία συμφέρουν τους δυνατούς.

Έλληνα δείξε ανυπακοή απέναντι σε αυτόν που σε θεωρεί ποδηγετούμενο κι όχι απέναντι στο νόμο!

Έλληνα μη θυσιάζεις το μέλλον σου για ένα εισιτήριο…

update 8/2, γελοιογραφία Δημήτρη Χαντζόπουλου, από ΤΑ ΝΕΑ

Η επανάσταση θα αργήσει...

Έχω άσχημα νέα. Η επανάσταση θα αργήσει. Ενδεχομένως να δούμε λίγο από χάος, ή και κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς να εκμεταλλεύεται κάποια κενά δημοκρατίας, αλλά η επανάσταση, όπως την φαντασιώνονται πολλοί και διάφοροι «αγανακτισμένοι» γραφικοί, έχει ακόμα μακρύ δρόμο.

Ο λόγος είναι απλός. Οι ιστορικές, μεγάλες, και πραγματικά ανατρεπτικές επαναστάσεις είχαν συγκεκριμένους στόχους σε πολύ βαθύτερα κοινωνικά ζητήματα, ακόμα και εν αγνοία των επαναστατών. Γιατί, όπως και να το κάνεις, άλλο πράγμα να πολεμάς για liberté, égalité, fraternité και άλλο επειδή σου μειώνουν τον μισθό και αυξάνονται οι φόροι. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση πολεμάς για την βελτίωση των θεσμών ολόκληρης της κοινωνίας, ενώ στη δεύτερη πολεμάς για την πάρτη σου.

Εάν στην Ελλάδα, η βασική λαϊκή απαίτηση ήταν η βελτίωση των θεσμών ώστε να ζούμε σε μία κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης, θα έπρεπε να είχαμε ήδη κάποιον ξεσηκωμό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια, η διαπλοκή και η διαφθορά είχαν κατακλείσει σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που η απαιτούμενη κρίσιμη μάζα απλά βολευόταν με το αυτοκινητάκι, το σπιτάκι και τον μπάρμπα βουλευτή ή τον τάδε τοπικό παράγοντα για την διεκπεραίωση «παντός είδους υποθέσεων». Τα ζητήματα που αφορούσαν τη βελτίωση της κοινωνίας και της χώρας στο σύνολο, ποσώς απασχολούσαν τον βολεμένο. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, ο βολεμένος ξεσηκώθηκε.

Η μαζική αναμπουμπούλα του τελευταίου χρόνου ξεκίνησε βήμα βήμα. Για την ακρίβεια, κάθε κοινωνικός ή επαγγελματικός κλάδος που έβλεπε να θίγονται τα συμφέροντα ή οι αποδοχές του, κατέβαινε στους δρόμους. Οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες κάθονταν σπίτι τους, σφυρίζοντας αδιάφορα, περιμένοντας πότε θα έρθει η δική τους σειρά, για να κατέβουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν τα κεκτημένα τους. Τίποτα περισσότερο και για κανέναν άλλο. Κανείς δεν διεκδίκησε ποτέ κάτι για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας, εκτός από ορισμένες έντιμες μειοψηφίες που ανέκαθεν αγωνίζονταν για ευρύτερα θέματα, αλλά χωρίς να τραβάνε το ενδιαφέρον του υπόλοιπου κόσμου. Άλλωστε, ο συλλογικός τρόπος σκέψης δεν εφάπτεται σε κανένα σημείο με τον ευρύτερο νεοελληνικό ατομικισμό. Και, δυστυχώς μαζί με τον «ξερό» βολεμένο, κάηκε και ο «χλωρός» έντιμος που επιζητούσε τη βελτίωση του συνόλου.

Παρατήρησε κανείς τι έγινε πριν λίγο καιρό όταν η Υπουργός Περιβάλλοντος επιχείρησε να περάσει νόμο για την αυτονόητη προστασία των περιοχών Natura; Ξεσηκωμός! Και μάλιστα από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο μέσος βουλευτής, εκπροσωπεί τα συμφέροντα του τόπου του, και το πραγματικό συμφέρον του τόπου του, δηλαδή η τοπική λαϊκή βούληση, θέλει ένα σπιτάκι στο κτηματάκι του. Ποσώς ενδιαφέρεται για τους στόχους του δικτύου Natura, δηλαδή για το περιβάλλον που ζει ο συνάνθρωπός του και μεθαύριο τα παιδιά του. Αυτός ο εσωκομματικός «ξεσηκωμός» αντικατοπτρίζει ακριβώς το σκεπτικό με το οποίο σκέφτεται η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Και με τέτοιο σκεπτικό, όχι μόνο η χώρα δεν πρόκειται να πάει μπροστά, αλλά δεν υπάρχει και η παραμικρή αξίωση για το οποιοδήποτε θετικό βήμα.

Στην τελική, όλες οι σοβαρές επαναστάσεις είχαν και το τίμημά τους. Το να ασκείς συνεχώς κριτική είναι το πιο εύκολο. Η αυτοκριτική είναι το δύσκολο, και στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας, η αυτοκριτική είναι τόσο σπάνια και επίπονη που αποτελεί τίμημα από μόνη της. Εάν ποτέ έρθει κάποια ουσιαστική και δυναμική ρήξη στην κοινωνική συνοχή, προκειμένου να αναδυθεί μία μαζική απαίτηση για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και αδελφοσύνη, δεν θα γίνει εναντίον κομμάτων, πολιτικών ή επιχειρηματιών, αλλά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.

Μια από τις καλύτερες αναρτήσεις που βρήκα τελευταία, από το blog "Το ελληνάκι":

http://ellinaki.blogspot.com/2011/02/blog-post_06.html

«Δεν υπάρχει πρόβληµα µε τα ελληνικά swaps»

«Κανένα απολύτως πρόβληµα δεν υπάρχει µε τα ελληνικά swaps, η υπόθεση έχει λυθεί», επισηµαίνει στα «ΝΕΑ» ο γενικός διευθυντής της Eurostat Βάλτερ Ραντερµάχερ, έπειτα από ελέγχους που διενήργησε η υπηρεσία του στα στοιχεία που παραχωρήθηκαν από τις ελληνικές αρχές κατά τους προηγούµενους µήνες. Πρακτικά αυτόσηµαίνει ότι η µηνυτήρια αναφορά του αυστριακού οικονοµολόγου Φαγιάντ Μουλά Καλί, που επιχείρησε να εµπλέξει τον Κώστα Σηµίτη και στελέχη της τότε κυβέρνησης σε σενάρια δηµιουργικής λογιστικής µε τα swaps της περιόδου 2000-2001 για την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, είναι εντελώς στον αέρα. Στις αρχές Σεπτεµβρίου του 2010 ο Βάλτερ Ραντερµάχερ εµφανίστηκε σε ρεπορτάζ του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου Μπλούµπεργκ αναφέροντας πως κανείς στη Eurostat δεν έχει δει ακόµα τα επίσηµα στοιχεία για ταελληνικά swaps, ενώ αυτά έχουν ζητηθεί από τον Φεβρουάριο. Και αυτή η κατάσταση, τόνιζε το Μπλούµπεργκ, συνεχιζόταν τέσσερις µήνες µετά την απόφαση για την παροχή δανείου 110 δισεκατοµµυρίων ευρώ από την Ε.Ε. και το ∆ΝΤ.

Στο ίδιο ρεπορτάζ γινόταν σαφές πως οι ελεγκτές της Eurostat θα ήταν ιδιαίτερα «σκληροί» κατά τους ελέγχους για το χρέος που έκρυβαν τα «αδιαφανή συµβόλαια», όπως χαρακτηρίζονταν τα swaps. Τρεις µήνες µετά, το ειδησεογραφικό πρακτορείο στράφηκε κατά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας µε αγωγή, ζητώντας τη δηµοσιοποίηση των εσωτερικών εγγράφων και των συµπερασµάτων της Eurostat για τα swaps της Ελλάδας µε την Goldman Sachs το 2000 και το 2001.

«Ηταν µια συνέντευξη που παραχώρησα στο Μπλούµπεργκ τον Αύγουστο και δηµοσιεύθηκε τον Σεπτέµβριο. Η διαφορά πλέον είναι ότι µε µια νέα τροπολογία η Eurostat µπορεί να πραγµατοποιεί διεξοδικούς ελέγχους στα δεδοµένα προέλευσης των στατιστικών στοιχείων όλων των κρατών-µελών. Με αυτές τις “νέες δυνάµεις” και µε την καλή συνεργασία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και των αρµόδιων υπουργείων καταφέραµε να καλύψουµε τα όποια ανοικτά θέµατα (σ.σ.: σχετικά µε τα swaps). Έτσι αυτά που είπα τον Αύγουστο και δηµοσιεύθηκαν τον Σεπτέµβριο από το Μπλούµπεργκ επιλύθηκαν µε τα στοιχεία που µας δόθηκαν κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου και του Νοεµβρίου», είπε στην τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στα «ΝΕΑ» ο Βάλτερ Ραντερµάχερ.

Ο ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ. Λίγο καιρό πριν το Μπλούµπεργκ στραφεί κατά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κίνηση την οποία πολλοί απέδιδαν σε πόλεµο που είχε ξεσπάσει µεταξύ του ειδησεογραφικού πρακτορείου και της Goldman Sachs, µια µήνυση που ενέπλεκε τον ίδιο τραπεζικό κολοσσό απασχολούσε τη δηµοσιότητα. Ο οικονοµολόγος Φαγιάντ Μουλά Καλί κατηγορούσε την Goldman Sachs για παρακίνηση σε παραποίηση ισολογισµού και για την έκθεση της ευρωζώνης σε κίνδυνο από τις συµβάσεις. Μάλιστα, ανέφερε πως η κυβέρνηση Σηµίτη χρησιµοποίησε τα swaps για να αποκρύψει µέρος του ελλείµµατος της Ελλάδας, έτσι ώστε να ενταχθεί χωρίς πρόβληµα στην ευρωζώνη. «Η εµµονή στην απαξίωση µε οποιονδήποτε τρόπο της επιτυχηµένης προσπάθειας της Ελλάδας να ενταχθεί στην περιοχή του ευρώ πρέπει να αποδοθεί όχι στην αίσθηση περί δικαίου που ξαφνικά καταλαµβάνει κάποιους, αλλά στην εξυπηρέτηση συγκεκριµένων πολιτικών και οικονοµικών συµφερόντων. Κάποιοι σκόπιµα επιλέγουν να ξεχνούν ότι η χώρα µας υιοθέτησε το κοινό νόµισµα την 1η Ιανουαρίου 2001, σύµφωνα µε απόφαση του Συµβουλίου της 19ης Ιουνίου 2000, η οποία στηρίζεται στα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας για τα έτη 1998 και 1999. Αρα οι πράξεις swap του 2001 και 2002 δεν έχουν καµία, µα καµία σχέση µε τα στατιστικά µεγέθη που χρησιµοποιήθηκαν για την είσοδό µας στην ευρωζώνη. Εξάλλου τα swaps απέκτησαν σηµασία για τον υπολογισµό του ελλείµµατος µετά τον κανονισµό 2558 του 2001. Επίσης, η ίδια η Eurostat στην ανακοίνωση της 15ης Σεπτεµβρίου 2003 αναφέρει ότι η επίπτωση στο έλλειµµα της Ελλάδας το 2002 ήταν 0,35% του ΑΕΠ, της Σουηδίας 0,24%, της Αυστρίας, απ’ όπου και ο πρόσφατος καταγγέλλων, 0,2% κ.ο.κ. Οσο για τα τότε ποσά, για τα οποία έγιναν swaps, υπολογίζονται σε περίπου 0,6% του ΑΕΠ!», επισηµαίνει ο Νίκος Καραβίτης, αναπληρωτής καθηγητής ∆ηµόσιας Οικονοµικής του Παντείου και πρώην γενικός γραµµατέας της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.

Η ΠΡΟΟΔΟΣ της Ελλάδας. «Συνεχίστε την καλή προσπάθεια. Μέσα στις επόµενες εβδοµάδες πρέπει να δείξουµε ότι οι “επενδύσεις” του προηγούµενου έτους θα αποδώσουν µε την αξιόπιστη καταγραφή των στοιχείων του 2010, στην αναφορά της ερχόµενης άνοιξης. Στόχος είναι να διατηρήσουµετο επίπεδο της ποιότητας των δεδοµένων µε τη σταθεροποίηση του ελληνικού στατιστικού συστήµατος και την εφαρµογή της νέας νοµοθεσίας. Περαιτέρω βελτίωση θα επιτευχθεί µε αξιόπιστα στοιχεία που προέρχονται όχι µόνο από το στατιστικό γραφείο, αλλά και από τους δήµους, τα νοσοκοµεία, τα ασφαλιστικά ταµεία.

Στο χρονικό διάστηµα που µεσολάβησε από τη δηµοσίευση της αναφοράς της 8ης Ιανουαρίου 2010 έως σήµερα έχει υπάρξει τεράστια προσπάθεια από την ελληνική πλευρά να ξεκαθαρίσει την κατάσταση και να συµµορφωθείµε τους υπάρχοντες κανονισµούς.

Ηδη έχει πραγµατοποιηθεί πρόοδος σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, στουςθεσµούς και την αρχιτεκτονική του ελληνικού στατιστικού συστήµατος. ∆εύτερον, στα στοιχεία αυτά καθαυτά των δηµόσιων οικονοµικών στην Ελλάδα. Η απόδειξη ότι εννοούµε όσα λέµε βρίσκεται στη αναφορά της 15ης Νοεµβρίου, όπου δεν υπάρχουν αστερίσκοι ή επιφυλάξεις για τα ελληνικά στατιστικά. Αυτός είναι καλός δείκτης για την πρόοδο που έχει επιτευχθεί».

Δεν είχαν δώσει τα στοιχεία το 2008

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ των εξελίξεων εκείνη την περίοδο σηµειώνουν ότι τα swaps µε την Goldman Sachs, που αφορούσαν αλλαγές των δανείων από γεν σε ευρώ, έγιναν για να αποφευχθεί το φούσκωµα του χρέους από την ανατίµηση του γεν σε σχέση µε το ευρώ στις αρχές της προηγούµενης δεκαετίας. Τη συγκεκριµένη µέθοδο, απόλυτα «νόµιµη» τότε, δεν τη χρησιµοποιούσε µόνο η Ελλάδα: λέγεται ότι το swap για την αλλαγή του γεν µε ευρώ επινόησε η Ιταλία και κατόπιν το αντέγραψαν εκτός από τη χώραµας η Ισπανία και το Βέλγιο.

Από την πλευρά της η Νέα ∆ηµοκρατία κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότιµε τα swaps της Goldman Sachs αποκρύφτηκε δηµόσιο χρέος που ανέρχεται στο 2% του ΑΕΠ, ότι επιβαρύνθηκαν επόµενοι προϋπολογισµοί, καθώς και ότι οι «δόσεις» ήταν υπερβολικά µεγάλες προκαλώντας επί της ουσίας ζηµιά στηνΕλλάδα.

«Κύκλοι αφήνουν να εννοηθεί ότι τα swaps είναι µια “πονηρή” τακτική και ουδεµία αναφορά γίνεται στο γεγονός ότι η χρήση swaps αποτελεί κοινή πρακτική σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Οποιος ενδιαφέρεται µπορεί να δει σχετική ανακοίνωση της Eurostat τον Απρίλιοτου 2006, όπου από τις τότε χώρες της ευρωζώνης µόνο το Λουξεµβούργο δεν εµφανίζει πράξεις swaps. Σε κάθε περίπτωση, ακόµη και διεθνείς αναλυτές που στάθηκαν επικριτικά απέναντι στιςσυγκεκριµένες συναλλαγές παραδέχονται ότι οι κανόνεςτης Eurostat δεν παραβιάστηκαν. Απλώς τους πειράζει ότι έγινε χρήση των κανόνων…», συµπληρώνει ο κ. Καραβίτης.

«Στον τοµέα στατιστικής των δηµόσιων οικονοµικών είναι φυσιολογικό να χρησιµοποιούνται καινούργια εργαλεία από τις χώρες - µέλη. Στη συνέχεια, γι’ αυτά τα νέα εργαλεία θεσπίζονται νέοι κανονισµοί. Μερικές φορές, για να επιτευχθεί συµφωνία µεταξύ των 27 χωρών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, µπορεί να χρειαστούν και δύο χρόνια. Επειτα η Eurostat δηµοσιεύει τους νέους κανονισµούς και µόνο µετά τη δηµοσίευσή τους είναι δεσµευτικοί για όλους µας», εξηγεί ο Βάλτερ Ραντερµάχερ και επισηµαίνει ότι πρόβληµα µε την Ελλάδα δηµιουργήθηκε το 2008, όταν δεν συµµορφωθήκα µε στην απόφασητης Eurostat να παρέχουµε τα στοιχεία για τα swaps που είχαµε συνάψει. ΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟΣ Οικονοµικών ήταν ο Γιώργος Αλογοσκούφης, ο οποίος µάλιστα είχε υπογράψει την αναδιαπραγµάτευση της συµφωνίας των swaps µε την Goldman Sachs το 2005, και επικεφαλής της Στατιστικής Υπηρεσίας ο Μανώλης Κοντοπυράκης.

Οπως ανέφερε στέλεχος του οικονοµικούεπιτελείου της σηµερινής κυβέρνησης, κατά τη διάρκεια της πενταετίας της Ν.∆. συνάφθηκαν περίπου 1.000 swaps.

«Tο 2008 µε απόφαση της Eurostat ζητήσαµε από όλες τις χώρες - µέλη να δηλώσουν αυτού του είδους τις συναλλαγές. ∆εν λάβαµε τότε πληροφορίες από τη χώρα σας, ενώ όλοιοι υπόλοιποι συµµορφώθηκαν. ∆εν ισχύει αυτό που λέγεται ότι είµαστε πιο αυστηροί µε την Ελλάδα, είναι παρεξήγηση ότι είµαστε πιο καθολικοί από τον Πάπα ή πιο ορθόδοξοι από τον Πατριάρχη. Απλά, οι κανονισµοί ισχύουν για όλα τα κράτη - µέλη», καταλήγει ο κ. Ραντερµάχερ.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4616477

Υ.Γ: Άλλο ένα στοιχείο εναντίον όσων δεν βλέπουν (πέρα από τη μύτη τους...) το τεράστιο έργο της κυβέρνησης Σημίτη!

Η ισοπέδωση των πάντων, μπορεί να είναι η εύκολη (και βολική για τους άχρηστους, που εξισώνονται με τους ικανούς), αλλά δεν οδηγεί πουθενά!