Μια παρανόηση δεκαετιών...

Αλλο το «ελληνικό δαιμόνιο» και άλλο η περίφημη «ελληνική ιδιαιτερότητα» των τελευταίων δεκαετιών...

Εμείς οι Ελληνες είμαστε -λέει- προσαρμοστικοί, δαιμόνιοι, ευρηματικοί. Και είναι αυτά μας τα πλεονεκτήματα που μας έβγαζαν πάντα από τα δύσκολα. Που είναι όμως αυτοί οι έλληνες; Είναι κάποιο κόμπλεξ κατωτερότητας που τους αναγκάζει να μένουν στην αφάνεια της μιζέριας τους, ή μήπως πολιτικοί και δημοσιογράφοι προβάλουν τον έλληνα που τους βολεύει; Aυτόν που έχει το περιθώριο να πέφτει σε αφασία και να «μιζεριάζει».

Είναι δύσκολοι οι καιροί, ο κόσμος πιέζεται πολύ και έχει πέσει σε κατάθλιψη... Αλήθεια; Και ‘γω που νόμιζα ότι η κατάθλιψη είναι σπορ των πλουσίων... Και πόσο πιο δύσκολοι καιροί είναι αυτοί, από τότε που ο κόσμος εγκατέλειπε καραβιές τη χώρα;

Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που πραγματικά τα φέρνουν δύσκολα έχουν την πολυτέλεια να παραδέρνουν μέσα στην κατάθλιψη. Αυτούς που εγώ γνωρίζω και μπορώ να βεβαιώσω ότι περνάνε δύσκολα, δεν έχουν χρόνο παρά μόνο για να εργάζονται σκληρά. Δεν έχουν χρόνο ούτε για γκρίνια, ούτε για χαλάρωση και κανένα «όργανο» (συνδικαλιστικό ή άλλο) δεν τους «δικαιολογεί» τις απουσίες ή τις εργατοώρες της ανυπακοής. Οι έλληνες που γνωρίζω εγώ και που πραγματικά πιέζονται έχουν γεμάτο πρόγραμμα. Εχουν πολύ δουλειά! Εχουν υποχρεώσεις, στόχους και όνειρα - που είμαι βέβαιη ότι θα κάνουν πραγματικότητα.

Ολα θα πήγαιναν ρολόι -ή κάπως έτσι- αν δεν ήμασταν τόσο αδύναμοι και κακομαθημένοι. Αν ξέραμε να συνεργαζόμαστε και αν ξεχνάγαμε για λίγο αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας (που συγχέουμε με ανωτερότητα) που μας αναγκάζει να βολοδέρνουμε γύρω από τις ανούσιες ζωές που έχουμε χτίσει με πολλά δάνεια. Οσοι άλλωστε περνούν δύσκολα (ή έχουν περάσει δύσκολα) και αντεπεξέρχονται, γνωρίζουν πολύ καλά ότι διαθέτουν το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι όλων –ανεξαιρέτως- των υπολοίπων. Αυτό, για όσους αναρωτιούνται γιατί ευημερούν οι έλληνες του εξωτερικού.

Από το ’80, η μαμά Ελλάδα ανάθρεψε πολλά μαμμόθρεφτα. Κακόμαθε πολλά παιδιά της και τους συγχωρούσε τον δογματισμό, την γκρίνια, την μαγκιά, την ημιμάθειά τους.

Επί δεκαετίες συντηρήθηκε η παρανόηση.

Είναι άλλο πράγμα το «ελληνικό δαιμόνιο» και άλλο η περίφημη «ελληνική ιδιαιτερότητα» των τελευταίων τριών δεκαετιών. Πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους. Το «ελληνικό δαιμόνιο» το έθρεψε η ανάγκη για ευημερία, ανάπτυξη και επιτυχία, ενώ την «ελληνική ιδιαιτερότητα» την δημιούργησε μια κακομαθημένη γενιά που πίστευε ότι της χρωστάνε.

Είναι άλλο ο έλληνας που καινοτομεί, δημιουργεί και ξεπερνά εμπόδια με τη βοήθεια του συναρπαστικού μυαλού του και άλλο ο έλληνας με τις γνωστές παγκοσμίως πλέον αγκυλώσεις του, σε θεωρία και πράξη, που βαδίζει στον δρόμο της απομόνωσης υποκρινόμενος τον «ξεχωριστό».

Αλλο ο έλληνας που θέλει και μπορεί και άλλο ο έλληνας που δηλώνει ότι μπορεί αλλά αποδεικνύεται ότι κατά βάθος δεν θέλει. Αυτός που θέλει να πετύχει παλεύει με νύχια και με δόντια. Αυτός που ποντάρει περισσότερο στο βόλεμα της σταθερής μετριότητας απομένει να γκρινιάζει ες αεί για τα εμπόδια, χάνοντας τον στόχο [που τελικά ίσως να μην υπήρξε ποτέ].

Από τους δύο αυτούς Ελληνες ο δαιμόνιος θα σώσει τη χώρα. Ο γκρινιάρης κι ανυπάκουος θα εξακολουθήσει να υπερασπίζεται το δικαίωμά του στην γκρίνια, προσφέροντας για μια ακόμη φορά μέτριες υπηρεσίες στον εαυτό του και στη χώρα, λησμονώντας ότι αν ήταν λίγο πιο «δαιμόνιος» θα όριζε αποτελεσματικότερα το μέλλον του.

της Aλεξίας Κονάχου, από το skai.gr,

http://www.skai.gr/news/opinions/article/165464/mia-paranoisi-dekaetion-/?cid=12