του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Μετά την καταψήφιση χτες του PSI+, ΚΑΙ από την Δημοκρατική Αριστερά, νομίζω ότι κλείνει ένας κύκλος. Ο κύκλος της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς.
Το εγχείρημα κατέρρευσε.
Και δεν φταίει μόνο ο Φώτης Κουβέλης, με την καιροσκοπική του μικροκομματική πολιτική. Φταίμε όλοι. Όσοι είχαμε ή έχουμε ακόμη αναφορά στην "ανανέωση της αριστεράς".
Φαίνεται τελικά ότι η αριστερά δεν ανανεώνεται. Πρόκειται για αυταπάτη.
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα ή αν κάπου αλλού κάτι τέτοιο έχει συμβεί - μέχρι στιγμής βλέπω νεοσταλινικά μορφώματα και αναγεννημένους σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς ανανεωμένους και της εποχής μας πουθενά. Ακόμη και τα πειράματα της οικοαριστεράς χλωμά δείχνουν. Θα μου πείτε, εδώ η αριστερά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με τον ευρωκομμουνισμό και γίγαντες της πολιτικής σαν τον Ενρίκο Μπερλιγκουέρ - θα κάνει τώρα και την δεύτερη απόπειρα ανανέωσης την οικολογική;
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην χώρα μας.
Όσοι εμπνευστήκαμε από το εγχείρημα -το τελευταίο, όπως καλά γνωρίζαμε- της δημοκρατικής αριστεράς, βγαίναμε από ένα περιβάλλον αυταρχικών ιδεών, συγκεντρωτικής καθοδήγησης, δεσποτικών και συχνότατα κατασκευασμένων πλειοψηφιών, φραξιών χωρίς αρχές και μονολιθικών πολιτικών τάσεων. Άλλοι επέστρεφαν από μακρά περίοδο ιδιώτευσης ξανά στα κοινά.
Υποτίθεται ότι ο καθαρός αέρας μιας νέας δημοκρατικής πια αρχής θα εκτόξευε τη νέα συλλογικότητα στον ουρανό του εκσυγχρονισμού, της ανανέωσης και της υιοθέτησης των οικολογικών αξιών. Τόσοι καλόπιστοι άνθρωποι, τόσες καταχωνιασμένες ιδέες, τόσα πέτρινα χρόνια μέσα στα νεοδογματικά αριστερά κόμματα. Κι όμως το νέο ύφος και ήθος φάνηκε μόνο για λίγο και ακριβώς στις αυτοδιοικητικές εκλογές - και είχε αποτέλεσμα ανατροπές στους βασικούς Δήμους της χώρας. Έκτοτε, ουδέν...
Και νάταν μόνο το "ουδέν"... Σε λίγο ήρθε και η ολική επαναφορά στην παλιά συνταγή. Συριζοποίηση του κόμματος, περιορισμός των ελευθεριών και των αμεσοδημοκρατικών λειτουργιών, πελατειακή πολιτική, αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία, τις συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα, υπεράσπιση των προνομίων, των επιδομάτων και των παροχών άλλων εποχών. Και τέλος αφόρητος και τυφλός αντιμνημονιασμός. Από την υποστήριξη των αποφάσεων της ΕΕ τον Ιούλιο στα στρογγυλά "όχι" του Οκτωβρίου και την καταψήφιση μέχρι και του κουρέματος του χρέους, χτες...
Η ομάδα που με τη νοθεία των λιστών στο ιδρυτικό συνέδριο, εξόντωσε σιωπηρά την μεταρρυθμιστική άποψη στο κόμμα, ολοκλήρωσε σιγά σιγά την μετάλλαξη του εγχειρήματος σε πιστό αντίγραφο ενός Συριζα από την ανάποδη, ενός Συριζα με περισσότερες συνιστώσες του βαθέως Πασοκ μέσα του, ενός πρασινοσκότεινου Συριζα στην θέση του άλλου με τους αριστεριστές...
Σήμερα, το κόμμα αυτό πέρασε στην άλλη όχθη. Έγινε ένα ακόμη κόμμα του Δημοσίου, με μια νομενκλατούρα που στοχεύει στην αυτοαναπαραγωγή της με την κρατική επιδότηση, μια εκ του ασφαλούς αντιπολιτευόμενη δύναμη που δεν προτείνει, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, δεν βρέχει τα πόδια της, δεν λερώνει τα χέρια της.
Καμιά σχέση με το όραμα που μας ενέπνευσε ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης για μιαν αριστερά της οικολογίας και του συγκεκριμένου. Με "εξτρεμιστές σοσιαλδημοκράτες", μια κυβερνώσα ριζοσπαστική αριστερά χωρίς πελατεία στους αργόμισθους και τους βολεμένους του συστήματος. Που -επιτέλους- θα λερώνει τα χέρια της λύνοντας προβλήματα και διορθώνοντας τα λάθη της για να τα λύσει με μεγαλύτερη επιτυχία την επόμενη φορά.
Όχι. Στη θέση της ήρθαν οι ξερόλες του προεδρικού κουβελικού περιβάλλοντος, οι φίλοι από τα παλιά, οι μετριότητες που νόμισαν ότι "ήσαν άλλοι", οι μοιραίοι που όταν ο Παπαδήμος τους πρότεινε συμμετοχή στην κυβέρνηση σωτηρίας, κλώτσησαν μακριά την καρδάρα με τους κόπους και τις ιδέες δεκαετιών αριστερών ανανεωτικών διεργασιών.
Και μαζί τα κουράγια όσων αφιλοκερδώς πρόσφεραν τις ιδέες και τις ικανότητές τους για μια νέα και σύγχρονη αριστερή συλλογικότητα, εφάμιλλη των καλύτερων παραδόσεων ενός αριστερού πολιτικού φιλελευθερισμού.
Όμως, υπάρχει μαζί και ένα ακόμη θέμα που κατά βάθος τριβελίζει το νου όλων όσων νοιώθουν "ιδεολογικά" αριστεροί. Κι ένα ερώτημα: μπορεί η αριστερά να αλλάξει πραγματικά; Εφόσον έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχει εξαντληθεί κάθε σχετική συζήτηση, γιατί αυτό δεν γίνεται; Είναι θέμα παλαιοκομματικών χειρισμών ή ακριβώς σε αυτούς αντανακλάται το αυταρχικό και δογματικό background της αριστεράς; Μήπως γι αυτό αποτυγχάνουν οι προσπάθειες ανανέωσης και οικολογικοποίησής της παντού στον κόσμο;
Δεν φταίει αποκλειστικά ο ( και οικολόγος ) Νίκος Τσούκαλης και το "όχι" του, χτες, εκ μέρους της Δημαρ στο σωτήριο για την χώρα PSI...
Είναι που στα μάτια του είδα την αριστερά που δεν μπορεί πια να καταλάβει τον κόσμο. Που η μπογιά της πέρασε ανεπιστρεπτί. Που η ιστορική της προσφορά καλύτερα να περιοριστεί στους αγώνες και τους ήρωές της. Γιατί η σκέψη της είναι δομημένη λάθος. Δογματικά. Και της ανανεωτικής λεγομένης. Παιδί κι αυτή της όλης και παρωχημένης αριστεράς των μουσείων.
Είναι που στα μάτια του είδα τα δικά μου μάτια... και κατάλαβα. Αριστερά, αυταρχισμός και δογματική σκέψη είναι ένα -είμαστε ένα.
Καιρός για αποτοξίνωση στην πραγματικότητα. Την πραγματικότητα μιας αδυσώπητης κρίσης-ευκαιρίας που μας επιτρέπει να δούμε έστω και τώρα τις ευθύνες μας στην παρακμή της χώρας και να εργαστούμε δημιουργικά για την σωτηρία της. Προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας στην διαφάνεια, την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και την βιώσιμη ανάπτυξή της. Απελευθερωμένοι/ες από τις ατελείωτες και κενές περιεχομένου δικαιολογίες του αριστερού BRAND NAME...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου