Το αμάρτημα του Παπανδρέου

Από καιρό, το επίπεδο δημοσιογραφίας έχει πιάσει πάτο. Η κριτική που ασκούσαν και συνεχίζουν να ασκούν κάποιοι εκπρόσωποι της 4ης εξουσίας στον πρώην πρωθυπουργό ξεπερνά κάθε όριο κιτρινισμού.

Δεν είναι δυνατό να γίνεται πρωτοσέλιδο ένας καφές (πορτοκαλάδα) και μια χαλαρή συζήτηση με ένα φίλο.

Δεν είναι δυνατό να "σχολιάζονται" οι κινήσεις του όταν κάνει μπάνιο στη θάλασσα, τρώει με τη σύζυγό του, περπατά στο δρόμο, κάνει κανό....ή ότι άλλο κάνει τη στιγμή που υπάρχουν φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας.

Το επιστέγασμα ήρθε με τους "σοβαρούς κοινοβουλευτικούς" συντάκτες που διέρρευσαν ότι έγινε "χαβαλές" στην Βουλή όταν ζήτησε άδεια προκειμένου να παραβρεθεί στο Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπου θα κριθεί η επανεκλογή του στο αξίωμα του προέδρου. Το να ασκηθεί κριτική για τις πράξεις του ως πρωθυπουργού είναι θεμιτό και απαραίτητο, αλλά να επιχειρείται μια τέτοια παραπλάνηση του λαού, αποτελεί παραβίαση του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας όσο και ατοχευμένη προβολή ειδήσεων με απώτερο σκοπό την αποδόμηση της εικόνας του Γιώργου Παπανδρέου.

Και όλα αυτά βέβαια, δεν είναι τυχαία.

Όταν οι κατήγοροι της πολιτικής του ξεφτιλίζονται με την αδυναμία τους να εφαρμόσουν το ελάχιστο των όσων είχαν υποσχεθεί και αποδέχονται ουσιαστικά τις επιλογές για τις οποίες εκείνος διαπραγματεύτηκε. Όταν οι προτάσεις του φαίνεται ότι κερδιζουν συνεχώς έδαφος στην ΕΕ. Όταν οι δημοκρατικές επιλογές του δικαιώνονται....τι άλλο να κάνουν οι ορκισμένοι διώκτες του; Τι άλλο να κάνουν όλοι εκείνοι με τους οποίους αρνηθηκε να συμβιβαστεί; Ο Γιώργος Παπανδρέου πλήρωσε την επιλογή του να μείνει πιστός στις αρχές του και να μην υποκύψει σε εκδότες, καναλάρχες και μεγαλοδημοσιογράφους... Αυτό φαίνεται ότι τον ακολουθεί...

http://pame-mazi.blogspot.gr/2012/08/blog-post_29.html?spref=fb

Το αυγό το φιδιού έγινε μικρόβιο

Ο Δήμος Κορινθίας (αυτός του οποίου ο Δήμαρχος έκοψε την παροχή νερού στο στρατόπεδο των μεταναστών, και δήλωσε πως βρισκόμαστε σε πόλεμο…), συμμετέχει κάθε χρόνο στην «Ώρα της Γης». Βέβαια οδηγώντας στην Κορίνθου – Πατρών, κάπου εκεί κοντά στο Ζευγολατιό σε παίρνει η μπόχα από 2-3 παράνομες χωματερές κοντά σε κάτι ρέματα, όπου χρόνια τώρα πάει ο γνήσιος ο Έλλην Κορίνθιος πολίτης και αμολάει τα σκουπίδια του χωρίς ποτέ να έχει κινητοποιηθεί η οποιαδήποτε Αρχή. Προφανώς η έννοια «σκουπίδι» είναι αμφιλεγόμενη στον Δήμο όπου η Χρυσή Αυγή έβγαλε ένα άνετο 11,38% στις τελευταίες εκλογές.

Κάπως έτσι αμφιλεγόμενη φαίνεται πως είναι και η έννοια του «celebrity» στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας, όπου ο Κώστας Μπαρμπαρούσης, (αυτός που γελάμε συνέχεια με την Καραϊσκάκης-alike φάτσα του και κάνουμε εξυπνακίστικα σχόλια στα social media…) φέτος το καλοκαίρι πόζαρε σε όλα σχεδόν τα τοπικά blogs, ενώ διάφορες Αιτωλοακαρνάνες κορασίδες αστειευόμενες στα καφέ έλεγαν τι τεκνό που είναι.

Με την ίδια «κοριτσίστικη» αθωότητα, η πλειοψηφία των ΜΜΕ, φιλοξενεί καθημερινά πλέον δηλώσεις ή ενέργειες Χρυσαυγιτών βουλευτών και στελεχών. Η αθωότητα βέβαια παραμένει στη βιτρίνα. Στο δια ταύτα, οι απανταχού δημοσιογραφίσκοι θέλουν να αγγίξουν το στοιχειώδες λαϊκό αίσθημα. Αυτό που δεν έχει καμία λογική αλλά μόνο συναισθηματισμό. Ενδόμυχα, οι περισσότεροι επαγγελματίες πανελίστες θα ήθελαν να έχουν καθημερινά έναν Κασσιδιάρη να σκάει μπουκέτα στους συνομιλητές τους, γιατί ξέρουν πως την υπόλοιπη μέρα τα καφενεία και τα social media θα αναπαράγουν το σκηνικό.

Το βασικό μότο του φασισμού: «Ένα σύνθημα είναι χίλιες φορές δυνατότερο από μία αναλυτική έκθεση χιλίων λέξεων». Ο ισοπεδωτισμός, η ανοησία και ο παραλογισμός της Χρυσής Αυγής, παρελαύνουν καθημερινά πλέον μπροστά στα μάτια μας, ως ο πολιτικός λόγος που αγγίζει το λαϊκό αίσθημα. Δεν λέει άλλωστε κάτι διαφορετικό από αυτά που διακηρύττουν και τα υπόλοιπα κόμματα του λαϊκισμού. Μία σαλάτα από συνομωσία, εθνική ψωροπερηφάνια, αντικαπιταλιστικά παραληρήματα και ρητορικές μίσους γενικά και αόριστα για το σύστημα, τους προδότες πολιτικούς και τους προσκυνημένους σε ξένα συμφέροντα.

Ο φασισμός δεν πλησίασε ποτέ τις μάζες, επειδή ξυπνούσε τον εγκληματία-ζώο στον καθένα μέσα του, αλλά επειδή ισοπέδωνε, λαΐκιζε και με τρόπο υποχθόνιο πάντρευε το μίσος με την εύκολη σκέψη και το συναίσθημα. Ο γερμανικός λαός που ανέδειξε τον Χίτλερ τη δεκαετία του ’30, δεν ήταν όλοι μισάνθρωποι και ρατσιστές. Ήταν όμως απελπισμένοι, με αρκετά κοινωνικά στρώματα εξαθλιωμένα από την οικονομική κρίση και με μια πρώτιστη ανάγκη για συναισθηματισμό και συνθηματολογία. Οι Χρυσαυγίτες που πλέον έχουν καθημερινή παρουσία στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν μιλάνε για φόνους, μαχαιρώματα και σφαγές. Μιλάνε για την φτώχεια και την πασπαλίζουν με λίγο πατριωτικό αίσθημα εδώ, λίγο αντιπολιτικό μένος εκεί και ένα κερασάκι στοιχειώδους συνομωσιολογίας στη μέση. Ο τρόπος που μετά η φτώχεια συνδέεται διαδοχικά με τους μετανάστες είναι ο τρόπος που στο τέλος περνάει και το μήνυμα που θέλει να περάσει η Χρυσή Αυγή.

Η αντίδραση στον λαϊκίστικο φασισμό της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί να είναι ο λαϊκίστικος ισοπεδωτισμός της Αριστεράς. Η αντίδραση στον λαϊκισμό του ισοπεδωτισμού και της συνθηματολογίας που απευθύνεται στο «λαϊκό αίσθημα», μπορεί να είναι μόνο η επιχειρηματολογία και η ανάλυση που απευθύνεται στην «λογική του ατόμου». Ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει «λαϊκή λογική» άλλως τε. Ο λαός, δηλαδή η μάζα, δεν έχει χρόνο για να σκεφτεί˙ διψάει πάντα για ένταση και γρήγορα συνθήματα που θα τον καθοδηγούν. Το άτομο, από την άλλη, έχει τον χρόνο και το χώρο να μελετήσει, να αναλύσει, να στοχαστεί και να απορρίψει το «ζώο-εγκληματία» μέσα του. Όπως έχει ξαναγραφτεί εδώ, η λέξη «λαός» δεν περιγράφει διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικές φιλοδοξίες, αλλά μία ομοιογενή μάζα που βρίσκεται στο έλεος του κάθε δημαγωγού ή δικτάτορα ή κάποιου ευφάνταστου δόγματος. Οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής το γνωρίζουν αυτό και φαίνεται πως έχουν βρει τον τρόπο, αργά αλλά σταθερά να αποκτούν τα «χαρίσματα» του δημαγωγού, του οποίου τα σκήπτρα κάποτε κράταγε και κράδαινε η νεοελληνική Αριστερά.

http://ellinaki.blogspot.gr/2012/08/blog-post_25.html

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδοκιμάζει τον κ.Δρίτσα;

…όταν το βασίλειο της φοροκλοπής απειλεί

O Aλ Καπόνε συλλαμβάνεται για φοροδιαφυγή

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
έχουμε επισημάνει την τάση του ΣΥΡΙΖΑ να κλείνει τα μάτια στη διαφθορά των μικρομεσαίων και να επιτίθεται (με άσφαιρα, ευκαιριακά και αόριστα πυρά), κατά της διαφθοράς των ισχυρών. Για την ακρίβεια οι μόνοι ισχυροί που ακούμπησε ο κ.Τσίπρας, χωρίς όμως να αποκαλύψει πως θα επιτύχει το στόχι του, είναι οι Εφοπλιστές. Όμως δεν υπήρξε όσο σαφής έπρεπε για μια τόσο σοβαρή δέσμευση: «… όταν του ζητήθηκε να επιβεβαιώσει πως θα εισπράξει 2 δισ. ευρώ από τους εφοπλιστές, αντέτεινε ότι «είναι λίγα τα 2 δισ. ευρώ» και ότι θα επιδιώξει να πάρει περισσότερα, επιβάλλοντας εφάπαξ έκτακτη εισφορά. Πρόσθεσε ότι γνωρίζει πως οι εφοπλιστές μπορούν να αλλάξουν τη σημαία στα καράβια τους, αλλά υποστήριξε ότι ο ίδιος θα επιδιώξει συνεννόηση και ότι δεν πιστεύει πως όλοι θα απειλήσουν να φύγουν. Υπάρχουν συστήματα, είπε, και επικαλέστηκε τη Νορβηγία που «έχει μεγάλο εμπορικό στόλο και δεν έχει 58 φοροαπαλλαγές» (ΤΑ ΝΕΑ,13.6).

Κάτω από το δίχτυ προστασίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μπει αρκετοί. Σταχυολογώ ενδεικτικά:

Α) H φοροδιαφυγή της Εκκλησίας,
Β) Η διαφθορά μεγάλου τμήματος των εφοριακών, την οποία συνειδητά ο κ.Τσίπρας (11/01/2012) προσπάθησε να την εμφανίσει ως ασήμαντη σε συνάντησή του με το συνδικάτο τους,
Γ) Ταβερνιάρηδες της ιστορικής νήσου Ύδρας.

Για τη φοροδιαφυγή της Εκκλησίας θέλω να επισημάνω την εθελοτυφλία που έχει διαποτίσει το κόμμα αυτό. Διαβάζω στην «Αυγή» (18.8), και στο μπλογκ του, άρθρο του νεαρού κ.Κώστα Ζαχαριάδη, μεσαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ («Με τη βοήθεια της Παναγίας αλλά και της εκκλησίας! Αν όχι τώρα, πότε;»), στο οποίο πολύ σωστά καταγγέλλεται η στάση των Βενιζέλου-Δημάρ απέναντι στην ιερή φοροδιαφυγή και φοροασυλία, αλλά παρακάμπτεται απόλυτα η συναφής σκανδαλώδης σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και για τα αφορολόγητα παγκάρια που κάποτε φορολογούσε και η ΕΡΕ! Όφειλε ασφαλώς ο κ.Ζαχαριάδης να καλέσει το κόμμα του να ζητήσει στοιχεία για την αστρονομική ιερή περιουσία και να καταθέσει, χωρίς χρονοτριβή και προσχήματα, σχετικό φορολογικό νομοσχέδιο, σύμφωνο άλλωστε και με τις αυστηρές εντολές του Χριστού, που απαιτεί από την ανηλεή Εκκλησία των φαραωνικών τελετών “έλεον και ουχί θυσίαν”.

Έρχομαι στο θέμα μου. Τη φορολογική ασυλία των καπηλειών της Ύδρας ανέλαβε να υπερασπιστεί ο βουλευτής της κ.Θ.Δρίτσας. Το κόμμα του δεν τον κατήγγειλε, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις. Κάπως ηχηρά μίλησε ο κ.Παπαδημούλης, χαμηλόφωνα οι Κ.Ζαχαριάδης (στο μπλογκ του) και Χρ.Μάρκου (στην προχθεσινή “Αυγή”). Η δήλωσή του βουλευτή Πειραιώς και Νήσων, περιείχε το στοιχείο της υπεράσπισης εγκλήματος, της απαξίωσης του νόμου και των συνεπών οργάνων του, της αποθάρρυνσης των εφοριακών στην εκτέλεση της αποστολής τους, της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης της αλήθειας, στοιχεία που ξεφεύγουν από τα όρια της διατύπωσης μιας έστω ακραίας πολιτικής άποψης. Δεν με ανησυχεί τόσο η συμπεριφορά του κ.Δρίτσα, που δίκην παλαιοκομματικού κομματάρχη κλείνει το μάτι του στους φοροφυγάδες της εκλογικής του περιφέρειας και μάλιστα σε αυτούς που κλέβουν διπλά κατακρατώντας και τον ΦΠΑ που ο πελάτης πλήρωσε και τον αναλογούντα φόρο του κρυφού τους εισοδήματος, σαν τελικοί κρίκοι της αλυσσίδας μιας μαύρης διακίνησης προϊόντων χωρίς τιμολόγια κλπ, όσο με τρομάζει η ασυλία με την οποία τον περιβάλλει το κόμμα του. Πρόθυμος αρωγός του κ.Δρίτσα έσπευσε ο Μ.Γλέζος με το “επιχείρημα” πως η κυβέρνηση οργάνωσε τα γεγονότα για να συγκαλύψει άλλες υποθέσεις φοροδιαφυγής, όπως αυτή που κατήγγειλε ο ίδιος στο Δ.Σ. της Πάρου πριν ένα χρόνο. Θα ήταν βέβαια καλύτερα αν μας εξηγούσε γιατί δεν επέμεινε και δεν κατήγγειλε το θάψιμο αυτής της υπόθεσης στο ΣΔΟΕ, στον αθηναϊκό Τύπο και στη Βουλή, αλλά τη θυμήθηκε τώρα, για να υπερασπιστεί με λογικά άλματα το καραγκιοζιλίκι του κ.Δρίτσα. Η φορολογική ζούγκλα που έχουν στήσει εδώ και δεκαετίες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δεν αποτελεί άλλοθι για τους φοροφυγάδες ούτε για τους “αριστερούς” συνηγόρους τους. Τουναντίον ο κ.Δρίτσας συνεργεί στη συνέχιση αυτού του χάους, αντί να στηρίξει κάθε κίνηση αποδόμησής του. Πρώην Πειραιώτης έμπορος φαρμάκων ο κ.Δρίτσας, συνέταιρος στο οικογενειακό φαρμακείο, επικεφαλής του καλτ ή avant-garde δημοτικού συνδυασμού “Το λιμάνι της αγωνίας”, δείχνει μια συμπεριφορά που μπορεί να καλύπτεται από τον μανδύα του αγανακτισμένου αντικομφορμιστή ριζοσπάστη αριστερού ή αριστεριστή, αλλά προφανώς κρύβει και κάποια συντεχνιακή κατανόηση σε μικροεπιχειρηματίες-ψηφοφόρους, που ξεχνούν να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Προς το (διεφθαρμένο) Κράτος; θα σας ρωτήσει ο κ.Δρίτσας, προς την κοινωνία, που προσπαθεί να διορθώσει κάποιες από τις χιλιάδες αμαρτίες της, θα σας πω εγώ.

Παραπέμπω τον αναγνώστη στην πλήρη, γνωστή άλλωστε, δήλωση και εξηγούμαι:

1.«…Μια απλή διαδικασία φορολογικών ελέγχων μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα σώου επίδειξης αυταρχισμού…».
Αυταρχισμός υπήρξε μόνο από την πλευρα των υποστηρικτών των φοροφυγάδων, οι οποίοι προκάλεσαν και τα γεγονότα, οι οποίοι έφτασαν να κόψουν το νερό και το ρεύμα από το Αστυνομικό τμήμα, ενέργειες που αν έκαναν στο σπίτι του κ.Δρίτσα, θα είχαν βρεθεί στο κρατητήριο.

2. «…Εντελώς αυθαίρετα επιχειρήθηκε να αποκλειστεί η Ύδρα από την ακτοπλοϊκή σύνδεση και μάλιστα με απόφαση ναυτιλιακής εταιρείας και όχι κάποιας κρατικής υπηρεσίας».
Γνωρίζει ο “ανησυχών” βουλευτής πως η Ύδρα δεν θα αποκλεισθεί και πως η αντίδραση της εταιρείας υπήρξε αυθόρμητη κάτω από τη δίκαιη οργή για τα όσα άδικα και παράνομα υπέστη

3. «Η πέτρα του σκανδάλου, η ελεγχθείσα ταβερνιάρισσα, οδηγήθηκε με χειροπέδες» (!)
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο βουλευτής είναι κατά των χειροπέδων για τέτοιες ή και άλλες περιπτώσεις (εγώ είμαι) όφειλε να το έχει δηλώσει επίσημα, σε ανύποπτο χρόνο.

4. «…αφού το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο…».
Αυτό αποτελεί αθέλητο ύμνο προς το συνεργείο που έδειξε αξιέπαινη μεθοδικότητα και επιμέλεια και ντροπή για τον κ.Δρίτσα, που υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, απαιτεί πλημμελή μερικό έλεγχο, σύντομο χρονικά και τη συνήθη παραπομπή της υπόθεσης στις καλένδες της συναλλαγής και της παραγραφής, ενώ προσπαθεί να συκοφαντήσει εργαζόμενους που θέλουν να είναι έντιμοι, για υπερβάλλοντα ζήλο ή και για “ανοχή” (“ανέχΘηκε”!!!) απέναντι στην παρανομία.

5. «Και αφού όλα έχουν ελεγχθεί σε μια καρικατούρα φορολογικού ελέγχου…»
Καρικατούρα θα ήταν η προτεινόμενη από τον κ.Δρίτσα διακοπή του ελέγχου στην πρώτη μη εκδοθείσα απόδειξη, ώστε να μην αποδειχθεί η έκταση της παράβασης και να αποφευχθεί το αυτόφωρο.

6. «…που προκάλεσε την αγανάκτηση των Υδραίων…».
Ψέμα, προσβλητικό για τους Υδραίους, που τσουβαλιάζονται αυθαίρετα με το συρφετό των «αγανακτισμένων». Ο κ.Δρίτσας θέλει να μας πείσει, χωρίς αποδείξεις, ότι όλοι οι κάτοικοι της Ύδρας διαπνέονται συλλήβδην από τη δική του φορολογική ηθική.

7. «..επιχειρήθηκε δεύτερη εισβολή στο νησί, ..».
Από πότε η νόμιμη και επιβαλλόμενη παρουσία των κρατικών οργάνων αποτελεί εισβολή; Ο κ.Δρίτσας αποσιωπά την τραμπούκικη απρόκλητη επίθεση που προηγήθηκε ενάντια στους κρατικούς υπαλλήλους που υπερασπίστηκαν το δημόσιο συμφέρον, το νόμο και τα δίκαια των πολιτών που πληρώνουν φόρους και που παλεύουν για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα σε ένα ανταποδοτικό κοινωνικό κράτος

8. «..ασκώντας δήθεν έλεγχο μέχρι τις 11 το βράδυ, οπότε όλος αυτός ο «θίασος» επιβιβάστηκε και πάλι σε πλωτό του Λιμενικού και αποχώρησε από το νησί…».
“Δήθεν έλεγχος” είναι η προτεινόμενη από τον κ.Δρίτσα γνωστή κλασσική, αναποτελεσματική μέθοδος-κοροϊδία. Προσωπικά διαμαρτύρομαι για τον απρεπή χαρακτηρισμό από έναν βουλευτή των κρατικών οργάνων, επειδή εκτέλεσαν το επιτακτικά αναγκαίο καθήκον τους.

9. «Η κυβέρνηση είναι σε πανικό, αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά τον λαό ως εχθρό»
Είναι μια από τις σπάνιες φορές που ελληνική κυβέρνηση υπερασπίστηκε τόσο αποτελεσματικά, άμεσα και μαχητικά το λαό, που με τόση αυθάδεια ο κ.Δρίτσας τον ταυτίζει με τον μαινόμενο όχλο των φίλων της φοροδιαφυγής.

10. «…ο καθένας γνωρίζει ότι με τέτοια σώου η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν χτυπιέται αλλά αντίθετα διογκώνεται και οι «πονηροί» τρίβουν τα χέρια τους σε βάρος πάντα των «κορόιδων», που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους».
Νομίζω πως εδώ ο κ.Δρίτσας διεκδικεί Νόμπελ παραλογισμού, αντιστροφής της πραγματικότητας και θρασύτητας, καταγγέλοντας τη φοροδιαφυγή με τη μέθοδο της υπεράσπισης των ελασσόνων (όχι και τόσο μικρών όμως) φοροφυγάδων. Προσωπικά άλλωστε, δεν έχω αντιληφθεί ούτε μια καταγγελία Δρίτσα κατά της φοροδιαφυγής ενός έστω συγκεκριμένου “πονηρού”.

Κύριε Ροΐδη,
η στάση του κ.Δρίτσα είναι επικίνδυνη, γιατί υπονομεύει το (έστω δειλό, επιλεκτικό και ανεπαρκές) ξεκίνημα της εθνικής προσπάθειας πάταξης της φοροδιαφυγής και ενισχύει την αποστέρηση του ισχνού κοινωνικού μας κράτους από αυτονόητους πόρους. Προσβάλλει βάναυσα τους συνεπείς φορολογούμενους και χαϊδεύει τα αυτιά των αντικοινωνικών στοιχείων. Παίρνει μάλιστα σοβαρές διαστάσεις, αφού ο κ.Δρίτσας δεν είναι πλέον μια απλή γραφικότητα, αλλά περίπου βέβαιος υπουργός μιας αυριανής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που απαξιώνει και έμμεσα απειλεί τους έντιμους εφοριακούς. Η μη κλήση του κ.Δρίτσα να δώσει εξηγήσεις, η μη αποδοκιμασία του, η σιωπή της ηγεσίας που δεν σήκωσε το γάντι, αντανακλά αναγκαστικά συνολικά στο ΣΥΡΙΖΑ που τον εμφανίζει να κρύβει κι αυτός τις διαφωνίες κάτω από το χαλί, να μη σέβεται την κοινή γνώμη, να μην έχει το θάρρος της αυτοκριτικής, να ψαρεύει σε θολά νερά. Ενδεχόμενα αποτελεί προανάκρουσμα του μελλοντικού του στυλ διακυβέρνησης. Φοβάμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, που πάσχει βαριά από κεντρική καθοδήγηση, κινδυνεύει να αποδειχθεί ένα δεύτερο, χειρότερο, ΠΑΣΟΚ, λόγω και της τραγικής χρονικής συγκυρίας, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για τσαρλατανισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάσχει μόνο από έλλειμμα συντονισμού, σαφήνειας και σχεδιασμού, αποδεικνύεται πως πάσχει και από κάποιο έλλειμμα καλών προθέσεων. Δεν θέλω ούτε μπορώ να τον πω διεφθαρμένο, θα ήταν πολύ άδικο, αναγνωρίζω τη λαμπρή εντιμότητα πάρα πολλών στελεχών του και κυρίως του στενού πυρήνα των οπαδών του. Λυπάμαι όμως πάρα πολύ, που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος του ρόλου τους και των περιστάσεων. Αν όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι τώρα, τότε πότε και ποιός, σε αυτό το άγονο και δεδομένο σκηνικό της πολιτικής μας λειψανδρίας; Το πολιτικό κενό είναι τεράστιο και χρόνος δεν υπάρχει. Η άνανδρη νεοναζιστική κτηνωδία καραδοκεί επενδύοντας στην κάθε λογής χρεοκοπία, στα αντανακλαστικά του μίσους, στην τυφλή οργή και στην απελπισία.

http://roides.wordpress.com/2012/08/24/24aug12/

Μαζί τα φάγαμε - Το βιβλίο

Συγγραφέας: Θεόδωρος Γ. Πάγκαλος
Τίτλος: Τα φάγαμε όλοι μαζί
ISBN: 978-960-93-4365-7

(Διαθέσιμο ηλεκτρονικά την Δευτέρα 13 Αυγούστου)


Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας «πώς τα φάγατε τα λεφτά», που μας ρωτάει ο κόσμος είναι αυτή: Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.

(Θεόδωρος Πάγκαλος, Βουλή, 21.09.2010)


Η τεκμηρίωση του «Τα φάγαμε όλοι μαζί» που δήλωσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος στη Βουλή, σε τοποθέτησή του κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης στις 21 Σεπτεμβρίου 2010 περιλαμβάνεται στο ομότιτλο βιβλίο.

Το βιβλίο ορίζει την έννοια της συνευθύνης και της συνενοχής των πολιτών στο πάρτυ που έγινε. Περιγράφει το πόσα, πότε, πώς και ποιοι «τα φάγανε» και πώς κατανέμεται η ευθύνη από πάνω προς τα κάτω.

Το βιβλίο περιέχει στοιχεία για τον τρόπο παραγωγής των ελλειμμάτων και τη δημιουργία του χρέους της χώρας και περιλαμβάνει συγκεκριμένες ομάδες περιπτώσεων σπατάλης και κακής διαχείρισης. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται ιστορίες «Τα φάγαμε όλοι μαζί» που οι πολίτες έστειλαν μέσω του δικτυακού τόπου www.pangalos.gr και http://mazi-ta-fagame.gr .

Η γνωστοποίηση των παραπάνω πληροφοριών θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της πολιτικής κατάστασης της χώρας. Επίσης θα δράσει «παιδευτικά» ειδικά για τους νέους, ώστε να μετασχηματιστεί η θέληση για αμοιβή από το δημόσιο, με κάθε τρόπο, σε θέληση για ανάπτυξη και δημιουργία.

http://mazi-ta-fagame.gr/v1/?page_id=10 

Οταν χλευάζονται και οι εξυγιαντές...

 

Toυ Σταμου Zουλα / stamoszoulas@gmail. com
Η ταπεινωτική υπαναχώρηση του Κράτους στο θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης εμπεριέχει και μια σημαντικότατη πτυχή, η οποία μάλλον δεν επισημάνθηκε επαρκώς. Την εξουδετέρωση και τον εξευτελισμό μιας μικρής -έστω- μερίδας πανεπιστημιακών, οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του σαθρού και φαύλου κατεστημένου στην Ανώτατη Παιδεία, πρωτοστατώντας στο τόλμημα της εξυγίανσής της. Για μεν τους ριψάσπιδες πολιτικούς, οι οποίοι υπέκυψαν στην ανταρσία των πρυτανικών αρχών και κατήργησαν πανικόβλητα έναν νόμο «τους», που είχε υπερψηφισθεί από τα πέντε έκτα της Βουλής (!), ισχύει πιθανότατα το «ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται». Τι σημαίνει, όμως -και προπαντός πού οδηγεί- το αναίσχυντο «άδειασμα» των πανεπιστημιακών που τους εμπιστεύθηκαν και στήριξαν τις εξυγιαντικές τους «προθέσεις»; Σκέφθηκε κανείς πώς αισθάνονται εκείνοι (λιγοστοί, πλέον, σ’ αυτόν τον τόπο) «όπου στη ζωή τους ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες»; Η τιμή «που τους πρέπει», κατά τον Καβάφη, όχι μόνον δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, αλλά το Κράτος τους διαπομπεύει και οι «αντίπαλοι» τους χλευάζουν.

Αυτοί οι «αντίπαλοι», άλλωστε, είναι οι θριαμβευτές και οι τροπαιούχοι. Αυτοί υποχρέωσαν το Κράτος να αναδιπλωθεί και να υποκύψει. Αυτοί επέβαλαν το «δίκιο τους», καταλύοντας κάθε άλλη άποψη, αρχή και ισχύ. Δεδομένου, δε, ότι προέρχονται και από την ιθύνουσα «πνευματική τάξη», αυτοί «καταξιώνονται» και ως μπροστάρηδες του αγώνα, με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο κάθε θιγόμενου». Εστω και αν αυτός είναι προνομιούχος των ΔΕΚΟ, αργόμισθος του Δημοσίου, φοροδιαφεύγων, «κλειστοεπαγγελματίας», μαϊμουδοσυνταξιούχος, ψευδοεπιδοματούχος, κλπ. Ολοι αυτοί μπορούν τώρα να επικαλεσθούν τον «θρίαμβο» των πρυτανικών αρχών και του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Να αξιώσουν αγωνιστικά και ανένδοτα την αποφυγή κάθε νόμου που απειλεί τα «κεκτημένα» τους. Χωρίς να δώσουν λόγο σε κανέναν, «δικαιούνται» να ματαιώσουν ετσιθελικά κάθε νομοθετική παρέμβαση της Πολιτείας, με μοναδικό επιχείρημα ότι «θίγονται». Ανεξαρτήτως αν η παρέμβαση αυτή θεωρείται εύλογη, αναγκαία και εξυγιαντική. Να καταργηθεί άμεσα, χωρίς καν να δοκιμασθεί και να κριθεί στην πράξη. Ακριβώς αυτό πέτυχαν οι μπροστάρηδες του πανεπιστημιακού κατεστημένου, αποθαρρύνοντας, ταυτόχρονα, κάθε «αντιφρονούντα» στους «θιγόμενους» κλάδους.

Στη διάρκεια της διαδικασίας σχηματισμού της σημερινής κυβέρνησης διερωτήθηκα, για κάτι που θεωρούσα αυτονόητο. Γιατί οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν θεώρησαν, ως πρώτη επιλογή τους για το υπουργείο Παιδείας, την κ. Αννα Διαμαντοπούλου. Ηταν η πλέον ενδεδειγμένη για την εφαρμογή του «υπερψηφισθέντος» νόμου, που υπό την εποπτεία της ίδιας συντάχθηκε και με την ευθύνη της επιχειρήθηκε να επιβληθεί. Η απορία μου ήταν σαφέστατα αφελής. Προφανώς ο κ. Σαμαράς ήθελε έναν άνθρωπό του στο υπουργείο, ο κ. Βενιζέλος, για προσωποκομματικούς λόγους, απέρριπτε μια τέτοια «υπερβάθμιση» της πρώην υπουργού και ο κ. Κουβέλης επιθυμούσε ενδομύχως τον τορπιλισμό του «δεξιόστροφου» νόμου. Ωστόσο ο αυτοεξευτελισμός της Πολιτικής, τον οποίον αποδέχθηκαν οι τρεις συγκυβερνώντες, δεν πρέπει να θίγει τους «ηττηθέντες» πανεπιστημιακούς. Ο Καβάφης προσθέτει στις «Θερμοπύλες» πως «περισσότερη τιμή τους πρέπει, όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν), πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κ’ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Διότι αν εκλείψουν και οι τελευταίοι πρόμαχοι της τιμής και της αξιοπρέπειας μιας τέτοιας «απέλπιδας μάχης», θά ’χει χαθεί και κάθε ελπίδα για τον τόπο.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_05/08/2012_455562

Συνεπής, όπως αναμενόταν...

Αγαπητοί συνάδελφοι, κ. Υπουργέ, κ. Πρόεδρε,

Κάποτε, ως Υπουργός Παιδείας, ρώτησα έναν Πρύτανη γιατί στο Πανεπιστήμιό του έπρεπε για να πάρει ένας φοιτητής το πτυχίο της Βιολογίας να κάνει 83 μαθήματα, όταν σε άλλα πολύ καλά Πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, όπως στις ΗΠΑ, το μάξιμουμ ήταν 32 μαθήματα. Η απάντησή του ήταν αποκαλυπτική: "Επειδή έχουμε 83 καθηγητές".

Είναι ένα παράδειγμα, αγαπητοί συνάδελφοι, της κακοδαιμονίας του δημόσιου ελληνικού Πανεπιστημίου. Βασικό κριτήριο, για την απόκτηση ενός πανεπιστημιακού πτυχίου σ’ αυτή την περίπτωση, δεν ήταν οι ανάγκες της επιστήμης, δεν ήταν οι ανάγκες του επαγγέλματος, δεν ήταν η ανάπτυξη της Περιφέρειας, όπου θα μπορούσε να συμβάλλει ουσιαστικά το Πανεπιστήμιο και τα ΤΕΙ, ούτε οι ανάγκες της παραγωγής, τοπικής, εθνικής, ούτε της καινοτομίας, ούτε βέβαια και της ανάγκης να βρουν δουλειά οι νέοι.

Το βασικό κριτήριο ήταν το Τμήμα Βιολογίας να τακτοποιήσει τους καθηγητές, να πουλήσουν το σύγγραμμά τους, που συνήθως, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, με εξαιρέσεις βεβαίως, ήταν απλώς η ανατύπωση του διδακτορικού τους έργου.

Χωρίς να υπάρχει ένα άρτιο, οργανωμένο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο συλλογικά και με συγκεκριμένη στόχευση θα υπηρετούσε το κοινό συμφέρον.

Είναι ένα παράδειγμα, δεν είναι η μόνη κακοδαιμονία, αλλά είναι δυστυχώς ο κανόνας και όχι η εξαίρεση για το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο. Όσοι μιλούν για το δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, αγνοούν ότι το σύστημα ως έχει, καλλιεργεί ένα πελατειακό Πανεπιστήμιο, πνίγοντας τις πραγματικές δυνάμεις που υπάρχουν, του τόπου και της ακαδημαϊκής κοινότητας, αποξενωμένο από τις πραγματικές ανάγκες των ίδιων των φοιτητών αλλά και της κοινωνίας. Ένα δείγμα του παραλογισμού ενός πελατειακού συστήματος διοίκησης, που πληρώνει όμως ο Ελληνικός λαός με τους φόρους του.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και θέλω να πω και το λέω συνέχεια, ότι αν κερδίσουμε, για παράδειγμα, στη διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση με τους εταίρους μας, όσο χρόνο και όσα χρήματα αν μας δώσουν οι εταίροι μας, όσο ευνοϊκή και αν γίνει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πρώτιστη ευθύνη, δική μας ευθύνη, είναι να συνεχίσουμε να αλλάζουμε ριζικά τη χώρα μας.

Πόσο μάλλον, αν η ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνθήκες γίνουν πιο δύσκολες. Διότι αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση σπαράσσεται από τις διαφωνίες. Κάνει ένα μετέωρο βήμα μεταξύ της μεγαλύτερης και αναγκαίας εμβάθυνσης, συνεργασίας, εποπτείας, αλλά και αλληλεγγύης και από την άλλη μεριά, ενός νέου εθνικισμού που αναπτύσσεται, και της αποδόμησης του ευρώ και της ίδιας της Ευρώπης όπως την ξέρουμε.

Γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ότι, οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ, αν θέλετε, ώστε να γίνει η Ελλάδα ισχυρή. Να σταθεί στα δικά της πόδια - να σταθούμε στις δικές μας ελληνικές δυνάμεις.

Γιατί η εξάρτησή μας ξεκινά από τις δικές μας αδυναμίες, όχι έξωθεν.

Ξεκινά από μια οικονομία που βασίστηκε στον παρασιτισμό, όχι στην πραγματική παραγωγή, από μια παιδεία στραμμένη στην έτοιμη θέση στο Δημόσιο και όχι στην καλλιέργεια των δυνάμεών μας, από την πελατειακή πολιτική που στρέφει τον Έλληνα, τις δυνάμεις του Ελληνισμού, σ’ έναν αέναο ανταγωνισμό για το κυνήγι του μικροσυμφέροντος, της εξουσίας σε βάρος του συνόλου, σε βάρος του κοινού και δημόσιου συμφέροντος, αντί της εδραίωσης βασικών αρχών και δικαιωμάτων για όλους.

Ας το καταλάβουμε καλά, η οριστική έξοδος της Ελλάδας από την κρίση και η αλλαγή της Ελλάδας, είναι δυο έννοιες αλληλένδετες. Δεν πρόκειται να σωθεί οριστικά η χώρα αν δεν αλλάξει ριζικά. Να ξεριζώσουμε πελατειακές αντιλήψεις, να εδραιώσουμε τα βήματα διαφάνειας που έγιναν παντού, να συνεχιστεί το χτύπημα της διαφθοράς, της σπατάλης, να εδραιωθεί η αξιοκρατία και η λογοδοσία και στα Πανεπιστήμιά μας, να εμπεδώσουμε το αίσθημα δικαίου, της ευνομίας.

Αν δεν τα κάνουμε αυτά, τότε η χώρα θα παραμείνει με τις παθογένειές της και θα είναι εξαρτημένη από τους ανέμους των καιρών, των αγορών και των εκάστοτε ισχυρών.

Γι’ αυτό ξεκινήσαμε, και πριν και μετά το μνημόνιο, να ξεριζώνουμε αυτή την πελατειακή λογική που είναι η βαθύτερη αιτία του προβλήματος. Ένα κράτος που υπηρετεί όχι τους ισχυρούς, αλλά το δημόσιο συμφέρον.

Διότι είναι σύμπτωμα, που παραλίγο βεβαίως να μας φέρει στην κατάρρευση, το έλλειμμα και το χρέος. Οι αιτίες είναι βαθύτερες. Αυτές πρέπει να θεραπεύσουμε.

Αυτό κάναμε και στην τριτοβάθμια παιδεία.

Μεγάλες αλλαγές που δεν επιβάλλει κανένα μνημόνιο και καμία τρόικα, για τις οποίες εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι, για να παραδώσουμε βιώσιμη, δικαιότερη την Ελλάδα στα παιδιά μας.

Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα.

Κύριε Υπουργέ, είχα την πρόθεση να ζητήσω και την απόσυρση και να καταψηφίσω, άκουσα ότι θα κάνετε κάποιες αλλαγές, θ’ ακούσω βεβαίως τι τελικά θα δεχθείτε, χαίρομαι που υπήρξαν αλλαγές, θα τις αξιολογήσω για τη στάση μου.

Αλλά θέλω να τονίσω ότι, το πρώτο νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση, συμβολίζει δυστυχώς όλα αυτά που θα έπρεπε ν’ αλλάξουν. Αποτελεί μια αντιμεταρρύθμιση. Μας πήγαινε πίσω αντί για μπροστά, αντί να κάνει και άλλες τομές και να συνεχίσει ακόμη περισσότερο να αντιμετωπίζει τα κακώς κείμενα των Πανεπιστημίων.

Έδωσε ένα κακό μήνυμα, ότι η κυβέρνηση εκφράζει τη βούληση να συνεχίσει την επίπονη προσπάθεια για να μειώσει τα ελλείμματα με βαρύ τίμημα για τον Ελληνικό λαό, φοβάται όμως και δεν έχει την τόλμη ν’ αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια.

Δεύτερον, έδινε το μήνυμα ότι ενδίδουμε σε κάποιες ισχυρές συντεχνίες καθηγητών, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και ειδικότερα της νέας γενιάς. Έρχεστε ν’ αλλάξετε ένα νόμο που ψηφίστηκε από τα 4/5 της ελληνικής Βουλής. Γιατί σας πίεσαν. Ποιοι; Οι Πρυτάνεις.

Ποιο είναι το δίδαγμα για τον Ελληνικό λαό, για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς αλλά και για κάθε άλλη συντεχνιακή ή άλλη απαίτηση; Ότι το Κοινοβούλιο δεν είναι παρά έρμαιο εξωθεσμικών βουλήσεων, ότι υπηρετούμε ειδικά συμφέροντα, όχι το δημόσιο συμφέρον.

Εάν φοβόμαστε τόσο ν’ αγγίξουμε τα προνόμια ενός καθηγητικού κατεστημένου, τι να πούμε για τα προνόμια ισχυρότερων, όπως των τραπεζιτών ή των μεγάλων φοροφυγάδων;

Αποτελεί πλήγμα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, το Κοινοβούλιο, τη στιγμή που ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται βαθιά την έλλειψη αξιοπιστίας προς το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Τρίτον, τη στιγμή που διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους μας για την πιο ήπια προσαρμογή, για την αποφυγή των λεγόμενων οριζόντιων μέτρων, ένα βασικό διαπραγματευτικό μας όπλο θα ήταν η ανάδειξη του μεταρρυθμιστικού έργου που προωθήσαμε και που προωθούμε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Έχω πει από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα, το 2009, στους εταίρους μας, ότι το θέμα των μισθών και των συντάξεων είναι δευτερεύον μπροστά στη μεγάλη προτεραιότητα να διορθώσουμε στρεβλώσεις, να αντιμετωπίσουμε την αδιαφάνεια, τη διαφθορά, τη σπατάλη, την πελατειακή διαχείριση των υλικών αλλά και των ανθρώπινων πόρων.

Θα έπρεπε να βροντοφωνάζουμε για κάθε μεγάλη θεσμική αλλαγή αντί να την καταργούμε, αποδεικνύοντας έτσι τη βούλησή μας να σπάσουμε αυγά για να βάλουμε τάξη στη χώρα, να αναμορφώσουμε βασικούς και καίριους θεσμούς, όπως της Παιδείας, να γίνει η Ελλάδα στο μέλλον μια χώρα ισχυρή, βιώσιμη, χωρίς την ανάγκη συνεχούς αιμοδοσίας.

Εσείς κάνατε το αντίθετο. Δώσατε στους εταίρους μας το μήνυμα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υποκύψει στις βουλήσεις κάθε κακώς εννοούμενης συντεχνίας, κάθε ειδικού συμφέροντος. Και αυτό υπονομεύει και τη διαπραγματευτική μας θέση.

Επί της ουσίας του νομοσχεδίου, το ξέρετε καλά, ψηφίσαμε πέρυσι ώστε η λειτουργία των Πανεπιστημίων να τεθεί σε μια νέα βάση. Αυτό έγινε και με πρωτόγνωρες διαδικασίες. Συγκροτήθηκε Διεθνής Συμβουλευτική Επιτροπή με κορυφαίους ακαδημαϊκούς, από τα πιο πετυχημένα Πανεπιστήμια του κόσμου. Μελέτησε την κατάσταση, κατέθεσε τις προτάσεις για τις καλύτερες πρακτικές.

Με βάση αυτές τις προτάσεις και με εξαντλητικό διάλογο από την τότε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, διαμορφώθηκε ένα νέο πλαίσιο.

Για να απελευθερώσουμε τα Πανεπιστήμιά μας, να γίνουν ανταγωνιστικά στο διεθνές περιβάλλον, να βοηθήσουν πράγματι την Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση. Καθοριστικής σημασίας ζήτημα, διότι οι διεθνείς μελέτες δείχνουν, ότι οι χώρες που έχουν μέλλον και μπορούν ν’ ανταγωνιστούν, είναι οι χώρες που επενδύουν στην Παιδεία, στην καινοτομία, στην έρευνα. Αυτό φαίνεται και στην Ευρώπη. Και η Ισπανία και η Ελλάδα που έχουν τα ασθενέστερα εκπαιδευτικά συστήματα, έχουν και τη μεγαλύτερη ανεργία.

Θυμίζω ότι, οι περσινές αλλαγές στα Πανεπιστήμια χαιρετίστηκαν απ’ όλους τους διεθνείς Οργανισμούς. Και ότι, η Ελλάδα την περίοδο 2009-2011, ήταν συνολικά η πρώτη χώρα στον ΟΟΣΑ, δηλαδή στις πιο ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες, σε ρυθμό υιοθέτησης μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς. Πρώτη στον κόσμο.

Κλείνοντας κ. Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, θέλω να επικαλεσθώ έναν μεγάλο δάσκαλο, έναν ακατάπαυστο εργάτη της Παιδείας και από την έδρα και στη θεωρία και για την ιστορία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ήταν και για μένα δάσκαλος, όσο χειριζόμουν τα θέματα Παιδείας στη χώρα. Αναφέρομαι στον Αλέξη Δημαρά, που δυστυχώς τον χάσαμε φέτος το καλοκαίρι.

Μιλώντας για την ιστορία της Παιδείας στην Ελλάδα, μου έλεγε ότι η βασικότερη αδυναμία είναι η απουσία συνέχειας και σοβαρού μακροπρόθεσμου προγραμματισμού. Και έβλεπε τη θεραπεία γι’ αυτό το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα, στη διαμόρφωση ευρύτατης συναίνεσης γύρω από τα θέματα της Παιδείας, στα βασικά θέματα προγραμματισμού και αποφάσεων για την Παιδεία. Μια διακομματική και όχι μόνο, συνεργασία.

Αυτή την αρχή υπηρέτησα όσο μπορούσα και ως Υπουργός Παιδείας αλλά και ως Πρωθυπουργός. Το ίδιο έπραξα όταν μίλησα με τονμσημερινό Πρωθυπουργό και τότε Αρχηγό της Αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά, για να βρεθούν οι κοινό τόποι και να ψηφιστεί τότε ο νόμος.

Αυτή ήταν μια ιστορική κατάκτηση για την Παιδεία μας αλλά και για τον πολιτικό μας πολιτισμό. Κάτι που και ενέπνευσε και χαιρετίστηκε από τον Ελληνικό λαό, από τα Μέσα Ενημέρωσης. Αυτή η κατάκτηση δεν πρέπει να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων.

Ελπίζω κ. Υπουργέ ότι πράγματι θ’ ακούσετε τις προτάσεις, τις εποικοδομητικές προτάσεις, εδώ, στην αίθουσα αυτή, όχι απλώς για να μπορέσει να διασωθεί ο νόμος, αλλά και να προχωρήσει, να υλοποιηθεί. Και να συνεχιστούν οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Παιδείας, γιατί τελικά, αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία για τις επόμενες γενιές απ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες που περνάμε αυτή τη στιγμή.

http://www.papandreou.gr/papandreou/content/Document.aspx?d=6&rd=7739474&f=1318&rf=2089669191&m=17830&rm=13247097&l=2