Δύο μαθήματα για πτυχίο.

Κείμενο: Le Chevreuil


Όταν δουλεύεις και έχεις ταυτόχρονα εξεταστική, οι θεωρίες συνομωσίας είναι πολλές στο κεφάλι σου. Και αν κοπώ και χάσω πάλι την προθεσμία του μεταπτυχιακού; Και αν γίνω αιώνια και με διαγράψουν; Και αν δεν είμαι αποτελεσματική στη δουλειά μου λόγω εξεταστικής και με απολύσουν; Μήπως να παραιτηθώ για να διαβάσω;

Φτάνει η μέρα της εξέτασης. Έχω ξεσκονίσει 40563679 φορές το βιβλίο και πάω όσο νωρίτερα γίνεται προκειμένου να ξεμπερδεύω. Όχι. Δεν είχα σκεφτεί την πιο πιθανή θεωρία συνομωσίας. Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Φτάνω μισή ώρα πριν την εξέταση. Ψυχή. Ένα τέταρτο πριν την εξέταση είμαστε οχτώ παιδιά και εγώ. Κανένας επιτηρητής. Οι μισοί έχουμε αφήσει τις δουλειές μας, μια κοπέλα έχει έρθει από την Λαμία μόνο για αυτό το μάθημα και δυο άλλες έχουν πληρώσει ταξί μην τυχόν και αργήσουν και δεν τις δεχτούν στην εξέταση.

«Α, ξέρεις ότι είναι η τελευταία φορά που διδάσκεται αυτό το μάθημα; Θα το αντικαταστήσει ένα άλλο υποχρεωτικό και θα το διδάσκει ο τάδε που σε κόβει με το καλημέρα» μου λέει ένας συμφοιτητής μου και το κεφάλι μου γεμίζει συννεφάκια. «Βασικά» συνεχίζει χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας «έκοψαν και την συνεργασία με αυτόν που το δίδασκε. Και ο γλυκούλης τους είχε εξετάσει όλους με ανοιχτά βιβλία τον Σεπτέμβρη και τους είχε περάσει όλους και με βαθμό. Το πρωί πήγα στην γραμματεία να ρωτήσω αν θα γίνει η εξέταση κανονικά και μου απάντησαν με υφάκι ότι «Γιατί ρωτάς τα αυτονόητα;». Η ώρα έχει πάει έξι και τέταρτο και δεν έχει εμφανιστεί κανείς.

Η ώρα πάει εφτά παρά είκοσι και στέλνω μήνυμα στο Facebook του προέδρου του τμήματος. Καμία απάντηση. Πάμε στο γραφείο του. Είναι εκεί μαζί με τους ανώτατους καθηγητές του τμήματος. «Εσείς είστε η δεσποινίς που μου στείλατε μήνυμα;» με ρωτάει ξαφνιασμένος από την μανία με την οποία μπούκαρα στο γραφείο του. Του απαντάω και αρχίζω τον μονόλογο της απόγνωσης, έναν μονόλογο που πέντε χρόνια τώρα δεν έκανα ποτέ αφού δεν ανήκα σε κάποια κομματοσκυλική παράταξη, τον μόνο τρόπο για να ακουστείς στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Του εξηγώ ότι έχουμε αφήσει δουλειές για αυτή την εξέταση, πως διαβάζουμε σαν τα σκυλιά για ένα πτυχίο που δεν μας έχει μάθει καν τι σημαίνει η δουλειά μας στην πράξη. Με ακούνε όλοι βουβά. Τουλάχιστον κανείς δεν μου πήγε κόντρα και αυτό με κάνει να κρατάω κάποια περηφάνια για την σχολή μου.

«Τι ύλη έχετε; Ποιο μάθημα είναι αυτό;» μας ρωτάνε και μόλις τους δίνουμε πληροφορίες μας λένε να βγούμε από την αίθουσα. Ένας καθηγητής τρέχει να βρει κόλλες, ένας άλλος παίρνει τηλέφωνα. Η ώρα έχει πάει εφτά και μας δίνουν τρία εύκολα θέματα να διαλέξουμε τα δυο-αυτό τους έλειπε. Ένα κορίτσι τολμά να πει «μα αυτό το μάθημα εξετάζεται με ανοιχτά βιβλία». Ο καθηγητής με χρέη επιτηρητή της απαντά «εμείς δεν έχουμε τέτοια εντολή». «Γιατί έχετε κάποια άλλη εντολή; Δεν το είδαμε» πετάγομαι εγώ.

Έχει περάσει μισή ώρα και μια κοπέλα πάει να κρυφοκοιτάξει τις σημειώσεις της. «Τουλάχιστον κρατήστε ένα επίπεδο εσείς οι φοιτητές γιατί εμείς το έχουμε ρίξει ήδη πολύ χαμηλά με αυτά που κάνουμε» της λέει ο καθηγητής και αντιλαμβάνομαι πως μόλις άκουσα την πιο σοφή έκφραση που πήραν τα αυτιά μου σε αυτή την σχολή αυτά τα πέντε χρόνια. Πάντα λοιπόν να κρατάς την αξιοπρέπειά σου όσο και αν γκρεμίζονται όλα γύρω σου.


http://grekamag.gr/45079/