Η γνώση μας για τους προγόνους μας, μας δείχνει πως σε όλες τις περιόδους, ιστορικές και προϊστορικές, ο άνθρωπος είχε την ανάγκη ή την υποχρέωση να πιστεύει σε κάποιο θεό ή θεούς.
Αυτό είχε να κάνει με τη σχέση του αφενός με το φυσικό περιβάλλον και αφετέρου με την κοινωνική του ομάδα.
Ο πρώτος λόγος πλέον δεν υφίσταται. Η επιστήμη έχει κάνει άλματα στην έρευνα για την προέλευση και τη λειτουργία του σύμπαντος και τα πάντα στη φύση εξηγούνται ή θα εξηγηθούν στο μέλλον μέσω των νόμων της φυσικής και των μαθηματικών.
Αυτό που μένει να μας απασχολεί είναι ο ρόλος των θρησκειών στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου.
Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως ο φόβος του θεού είναι αυτό που αποτρέπει πολλούς ανθρώπους από έγκλημα ή απλά από το να ξεπεράσουν κάποια όρια της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όσο μεγάλα επιχειρήματα κι αν έχουν η ίδια η ζωή τούς αποδεικνύει πόσο λάθος κάνουν. Οι φυλακές είναι γεμάτες από πιστούς και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της θρησκείας δεν λείπουν από τον κατάλογο των παραβατών. Το αντίστροφο μάλλον συμβαίνει.
Αυτό που μπορεί να αποτρέψει κάποιον από το να παραβεί κάποιο νόμο ή ηθικό κανόνα της κοινωνίας είναι η παιδεία του.
Η θρησκεία ήταν, είναι και θα είναι, αντίθετη στην καλλιέργεια του πνεύματος και στους σκεπτόμενους ανθρώπους, αφού η σκέψη είναι κάτι το επικίνδυνο γι’ αυτή.
Η θρησκεία θέλει το σκοταδισμό, θέλει τον άνθρωπο φοβισμένο.
Η θρησκεία θέλει να φοβάσαι και να αντιπαθείς το διαφορετικό, το νέο. Καμιά από τις νέες ιδέες στις τέχνες, τα γράμματα και τις επιστήμες, που σήμερα είναι κτήμα της κοινωνίας, δεν έγινε ευπρόσδεκτη στην εποχή της από τη θρησκεία. Πάντα έβαζε και συνεχίζει να βάζει εμπόδια στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
Δεν είναι λοιπόν ακραία η σκέψη πως ο άνθρωπος θα ήταν πολύ πιο μπροστά σε εξέλιξη και ανάπτυξη, αν δεν είχε σε κάθε του προσπάθεια να αντιμετωπίσει την αντίδραση της θρησκείας.
Κι όμως η μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει σε κάποιο θεό. Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οπισθοδρομικοί ή βλάκες;
Όχι, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της θρησκείας. Έχει καταφέρει να αμβλύνει την κρίση των ανθρώπων για να γίνεται αποδεκτή.
Άνθρωποι που αν επέτρεπαν στον εαυτό τους να ελευθερωθεί από τα δεσμά της θρησκείας και να αφιερώσει μόνο μια ώρα σε μια ελεύθερη και χωρίς περιορισμούς κριτική σκέψη, θα απορούσαν με το τι θεωρούσαν δεδομένο μέχρι τώρα, αλλά δεν θα το κάνουν ποτέ.
Και είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι.
Είναι λίγοι αυτοί που θα το κάνουν.
Αλλά κάτι φαίνεται να αλλάζει σ’ αυτό. Όλο και περισσότεροι αμφισβητούν ότι τους δίνεται έτοιμο. Δεν δέχονται κανένα δόγμα άκριτα. Όλο και περισσότεροι δίνουν στον εαυτό τους τη δυνατότητα να σκεφτεί και να ελευθερωθεί από τους περιορισμούς και τα συμπλέγματα της θρησκείας.
Αλλά είναι νωρίς ακόμα.
Μόλις τον περασμένο αιώνα έλυσε το πρόβλημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της Γης. Ίσως είναι νωρίς να αρχίσει να σκέφτεται από τώρα. Το μέλλον όμως είναι ευοίωνο για κάτι τέτοιο.
Αν του το επιτρέψουν ο άνθρωπος θα προχωρήσει μπροστά και θα απεξαρτηθεί από το ναρκωτικό της θρησκείας γιατί θα καταλάβει ότι δεν το έχει πια ανάγκη.
Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι απλό. Οι δυνάμεις του μίσους και του φανατισμού είναι ισχυρό εμπόδιο.
Αν η κριτική σκέψη και η λογική αποδειχτούν πιο δυνατές μια αθεϊστική κοινωνία θα είναι στο μέλλον πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου