"Δημιουργία" του Σύμπαντος

Η μεγαλύτερη παρανόηση στη θεωρία της δημιουργίας είναι η ίδια η δημιουργία.

Αντίθετα με ότι πιστεύεται το σύμπαν δεν έχει αρχή και τέλος ούτε χωρικά, ούτε χρονικά.

Η έννοια «δημιουργία» είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που δεν έχει καμία εφαρμογή στη λειτουργία του όλου σύμπαντος κόσμου, παρά μόνο σε κάποια επιμέρους κομμάτια του (γαλαξίες, άστρα,…).

Παρότι όμως, είναι τόσο φανερή η παρανόηση σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, είναι εξίσου φανερός και ο λόγος που οδήγησε στην υιοθέτησή της από τον άνθρωπο με τόσο μεγάλη ευκολία.

Η ζωή μας είναι γεμάτη από γεγονότα και καταστάσεις με αρχή και τέλος, με κυριότερο την ίδια τη ζωή! Ο άνθρωπος γεννιέται (δημιουργείται) και πεθαίνει. Τα φυτά ανθίζουν και μαραίνονται. Το φως του ήλιου έρχεται το πρωί και χάνεται το βράδυ. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Και λόγω της πληθώρας της εμφάνισης του φαινόμενου της δημιουργίας κατά τη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής δεν ήταν δύσκολο να πέσουμε στην παγίδα και να πιστέψουμε πως είναι κάτι που εμφανίζεται και πολύ μεγαλύτερη κλίμακα μέσα στο χώρο και στο χρόνο.

Όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια: Ο άνθρωπος και τα ερεθίσματα που λαμβάνει αποτελούν ένα απειροελάχιστο ποσοστό του όλου σύμπαντος.

Είναι, λοιπόν, άκρως ανθρωποκεντρική η αντίληψη, με την οποία προσπαθούμε να εξηγήσουμε κάτι τόσο μεγάλο, σε σχέση με το ασήμαντο πέρασμά μας από τον κόσμο. Η αντίληψη αυτή μπορεί να έχει πολύ καλή εφαρμογή στα του δικού μας κόσμου, του ανθρώπινου, αλλά είναι μάλλον εγωιστικό εκ μέρους του είδους μας να πιστεύουμε πως με αυτή μπορεί να δοθεί κάποια εξήγηση για κάτι όπως η λειτουργία του σύμπαντος.

O Paul Steinhardt από το πανεπιστήμιο του Πρίνστον και ο Neil Turok από το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ διατύπωσαν, το 2006, μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία το σύμπαν δεν ξεκίνησε με τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά ακολουθεί ένα κυκλικό πρότυπο που αποτελείται από επαναλαμβανόμενες διαστολές και συστολές με περίοδο 1 τρισεκατομμύριο χρόνια.

Το γεγονός αυτό καθιστά την ηλικία του ακόμα μεγαλύτερη, ενώ επαναφέρει στο προσκήνιο την προβληματική της κοσμολογικής σταθεράς, η παρατηρούμενη τιμή της οποίας είναι μικρότερη από τη θεωρητική. Το πρόβλημα όμως αυτό λύνεται με τη νέα θεωρία, καθώς, σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες, το σύμπαν μπορεί να είναι απεριόριστα παλιό και ταυτόχρονα απεριόριστα μεγάλο. Άρα υπάρχει πλέον αρκετός χρόνος ώστε η σταθερά να έχει μειωθεί και να φτάσει στα σημερινά επίπεδα.

Όσο για το πότε προβλέπεται η επόμενη Μεγάλη Έκρηξη, ο Τούροκ δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια, αλλά αποκλείει το ενδεχόμενο να συμβεί μέσα στα επόμενα 10 δισεκατομμύρια χρόνια...

Η προσπάθεια των δυο επιστημόνων δεν είναι η πρώτη που υποστηρίζει τη θεωρία του «παλλόμενου σύμπαντος». Του σύμπαντος, δηλαδή, που δεν διαστέλλεται επ’ άπειρο, αλλά διαστέλλεται και συστέλλεται περιοδικά.

Με αυτό τον τρόπο κάθε Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη) ακολουθείται από ένα Big Crash (Μεγάλη Σύνθλιψη), το οποίο με τη σειρά του ακολουθείται από ένα νέο Big Bang και η διαδικασία επαναλαμβάνεται για πάντα.

Δεν άρχισε κάποτε και δε θα σταματήσει ποτέ!

Είναι μια άπειρη διαδικασία, χωρίς όρια.

Είναι φυσιολογικό με μια πρώτη ματιά αυτό να ξενίζει τον ανθρώπινο νου.

Δεν έχει συνηθίσει άλλωστε την έννοια του απείρου (το άπειρο και το μηδέν είναι ίσως οι δυο πιο δυσνόητοι ορισμοί της επιστήμης των μαθηματικών).

Για να γίνει κατανοητό, όσο αυτό είναι δυνατό, θα πρέπει η σκέψη να απελευθερωθεί από τα στενά όρια που της επιβάλλει η ανθρώπινη ύπαρξη και να πετάξει πέρα από αυτή.

Αν πάψουμε κάποτε να την προσπάθεια να εξηγούμε τον άπειρο κόσμο μέσα στα ανθρώπινα όρια, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση!