Δεν έχουμε μάθει ως λαός να διαχειριζόμαστε τις αλλαγές

Ο ελληνικός λαός σχεδόν πάντα σύρεται σε ξαφνικές και βίαιες αλλαγές ή/και εκβιαστικές ανατροπές. Βαδίζουμε απροετοίμαστα χωρίς σχεδιασμό των αλλαγών, χωρίς προετοιμασία και εκπαίδευση του λαού, χωρίς οργάνωση και παρακολούθηση των αλλαγών, χωρίς διόρθωση των παρεκτροπών (π. χ μεθοδολογία Plan-Do-Check-Act). Αναγκαζόμαστε να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα αντί να τα προλαμβάνουμε (μέσω κατάλληλης διαχείρισης των αλλαγών).

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είχαν τη χρονική πολυτέλεια, τις αλλαγές να τις υποστούν μέσα στη διάρκεια αρκετών αιώνων, ώστε να τις προετοιμάσουν και να τις αφομοιώσουν ομαλά (ανακαλύψεις, εφευρέσεις, θρησκευτική μεταρρύθμιση, διαφωτισμός, αναγέννηση, γαλλική επανάσταση, ναπολεόντιοι πόλεμοι, βιομηχανική επανάσταση, κ. λπ). Εμείς αποτύχαμε να προσαρμοστούμε ομαλά διότι καθυστερήσαμε κατά τους 4-5 αιώνες σκλαβιάς στους Τούρκους, τους μετέπειτα πολέμους και τις ενδιάμεσες πολιτικές αναταραχές και τις εξωτερικές επιβουλές (λατινικές, βαυαρικές, κ. ά). Έτσι έπρεπε όλες τις απαιτούμενες για την εξέλιξή μας αλλαγές να τις περάσουμε σύντομα, ξαφνικά, βίαια ή και εκβιαστικά, χωρίς όμως να διαθέτουμε την κατάλληλη για την περίπτωσή μας πολιτική ηγεσία, που θα μας καθοδηγούσε ανάλογα (π. χ μέσω θεσμών όπως η παιδεία) και συνεπώς θα μας καθιστούσε ώριμο λαό με την απαιτούμενη νοοτροπία, απαλείφοντας ανατολίτικα κατάλοιπα (π. χ μικροϊδιοκτησία στην γη και στις επιχειρήσεις, προσοδοκρατία, καιροσκοπισμό).

Κατά τα τελευταία 100 χρόνια με τις εθνικές καταστροφές, τους πολέμους και τον εμφύλιο, αναγκαστήκαμε βίαια να εκδιωχθούμε και να ξεριζωθούμε από τις εστίες μας, να εγκαταλείψουμε τα καμένα χωριά μας και να έλθουμε στις πόλεις. Κανένας δεν μας απέτρεψε από τα να φέρουμε μαζί μας και τη νοοτροπία του χωριού μας. Έτσι για παράδειγμα, ο ξεριζωμένος μικρασιάτης έφερνε μαζί του και τα έθιμά του, ενώ ο χωριάτης «έσερνε» μαζί του και τη νοοτροπία του. Στο χωριό ήμασταν όλοι γνωστοί και αλληλοϋποστηριζόμασταν και κατ΄ επέκταση στην πόλη ψάχναμε για γνωστούς να μας εξυπηρετήσουν στα πολιτικά γραφεία και στις δημόσιες υπηρεσίες.

Τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και του ΄70 έπρεπε να ανασυγκροτήσουμε τις δομές του κράτους, αλλά ήμασταν ανέτοιμοι να δεχτούμε τη σχετική βοήθεια (αμερικανική, κοινοτική βοήθεια) και να την αξιοποιήσουμε, τη στιγμή που δεν διαθέταμε ανάλογη οργάνωση και σταθερό πολιτικό σύστημα. Για παράδειγμα το ΄67 με βίαιο τρόπο καταλύθηκαν τα πολιτικά και ατομικά μας δικαιώματα. Το ΄74 με ξαφνικό τρόπο μας επιβλήθηκε ο «εκδημοκρατισμός» μας. Τι αντίθεση μέσα σε λίγα χρόνια! Πώς να τα χωνέψουμε;

Τη δεκαετία του ΄80 μας εντάξανε στην Ευρώπη χωρίς να μας έχουν μάθει να “κολυμπάμε”. Το ΄81 μας αλλάξανε "εδώ και τώρα" και μας φέρανε στην εξουσία ("ο λαός στην εξουσία"). Μας δώσανε άφθονο χρήμα από τις κοινοτικές επιδοτήσεις και εμείς όντως απροετοίμαστοι να το διαχειριστούμε, πάθαμε αυτό που παθαίνει αυτός που κερδίζει το λαχείο: χάσαμε τα λογικά μας αφού γίναμε ξαφνικά πλούσιοι.

Τη δεκαετία του ΄90, όντως ζαλισμένοι από το άρωμα του νεοπλουτισμού και αμελώντας ότι “τα αγαθά κόποις κτώνται”, επιδιώξαμε την ευρωπαϊκή μας ενοποίηση μέσω του εύκολου δρόμου: τη δημιουργική λογιστική.

Την επόμενη δεκαετία του 2000, μεθυσμένοι από την επιτυχία της πλήρης ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια θεωρήσαμε ότι έπρεπε να απολαύσουμε τα πλεονεκτήματα της συντροφιάς τους, καθώς και τα καταναλωτικά πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης και του εκσυγχρονισμού μας με δανεικά. Πάλι τότε, κανένας δεν θέλησε να μας προετοιμάσει κατάλληλα, μέχρι που φτάσαμε στο αδιέξοδο του σήμερα.

Σήμερα πλέον, με ξαφνικό και βίαιο τρόπο αναλαμβάνει η τρόικα να μας επαναφέρει «στο σωστό δρόμο» με τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού και αναγκάζονται να μας θέσουν το εκβιαστικό δίλλημα ¨αλλάζουμε ή βουλιάζουμε¨. Συνεπώς και πάλι βρισκόμαστε σε σύγχυση και αντιδράμε όπως αυτός που δεν είναι προετοιμασμένος και φοβάται το καινούργιο, που τώρα πλέον δεν είναι προσωρινά ευχάριστο αλλά δυσάρεστο.

Ένας λαός που αλλάζει ξαφνικά και βίαια, χωρίς σχεδιασμό και προετοιμασία, μην περιμένουμε να έχει αποκτήσει σωστή νοοτροπία.

του Κώστα Στούπα

http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1105133

Σπάζοντας τα μούτρα μας

Από την ανατροφή ενός παιδιού μέχρι τη διαμαρτυρία για ένα ανάποδο φάουλ στο γήπεδο, γνωρίζουμε όλοι ότι το ξύλο είναι η τελευταία επιλογή, όταν τίποτα άλλο δεν δείχνει να αποδίδει.

Σε μια χώρα λοιπόν που αρνείται πεισματικά να καταδικάσει με απόλυτο τρόπο τη βια, θα ήταν ίσως καλύτερο να εξετάσουμε αν πράγματι εξαντλήσαμε όλες τις άλλες επιλογές πριν φτάσουμε στον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη.

Σε αντίθεση με τις βαθυστόχαστα ρηχές αναλύσεις των πάντα πρόθυμων χειροκροτητών του όχλου, λίγοι είναι οι πολίτες που θα μπορούσαν σήμερα να ισχυριστούν ότι έχουν φτάσει στα όρια τους. Τυχαίνει μάλιστα να είναι αυτοί που σήμερα καταδικάζουν με ένα σχεδόν ακτιβιστικό πάθος την επίθεση στο Χατζηδάκη. Η χρήση της λέξης "λίγοι" μόνο...

...τυχαία δεν γίνεται. Η κινηματικού τύπου εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη έγινε από το μικρότερο εκλογικό σώμα της Μεταπολίτευσης, λίγοι πήγαν, ακόμα λιγότεροι με την ψήφο τους πέτυχαν δυο από τις συμβολικά σημαντικότερες μικρές επαναστάσεις του καιρού μας.

Τι έκαναν την ίδια ώρα οι πολλοί; Το έπαιζαν "πολλοί". Είμαστε πολλοί που δεν ψηφίζουμε, είμαστε πολλοί που δεν φταίμε σε τίποτα, είμαστε πολλοί που φωνάζουμε "κλέφτες,κλέφτες", είμαστε πολλοί που εμπιστευόμαστε τον Αυτιά και την Τρέμη. Αφού είμαστε πολλοί, έχουμε και δίκιο και γενικά "καλά κάνουμε".

Χθες, τον Χατζηδάκη δεν τον γρονθοκόπησαν μόνο αυτοί που φαίνονται στο video. Τον γρονθοκόπησαν και όλοι εκείνοι που χάρηκαν κι εκείνοι που δεν στεναχωρήθηκαν. Τον γρονθοκόπησαν οι πολλοί που λυτρωμένοι από την πληθωρικότητα της μάζας αποφάσισαν να βιαστούν, να καταφύγουν στην εύκολη επιλογή του ξύλου.

Εμπρός λοιπόν, χτυπήστε κι άλλους. Απολαύστε τον τρόμο στα μάτια τους, δείτε τα πρόσωπα τους να πλημμυρίζουν με αίμα, χορτάστε μ' αυτό αθώα μου βαμπίρ. Όταν θα δείτε τον ίδιο τρόμο στον καθρέφτη σας, θα είναι ήδη αργά. Αλλά δεν σας φοβάμαι, πάλι δεν θα φταίτε...

http://www.parapolitiki.com/2010/12/blog-post_4719.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+parapolitiki+(%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE)

Υ.Γ: Όσοι είχατε στεναχωρηθεί, αντιδράσει, ξεσηκωθεί, εξοργιστεί, με την δολοφονία του Αλέξη από τον Ραμπόμπατσο, ή τον ξυλοδαρμό του Αυγουστίνου από τη "ζαρντινιέρα" και δεν νιώσατε το ίδιο και χτες είστε ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ για την κοινωνία! Ντροπή!!! (Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να είμαι επιεικής...)

Και εγένετο... Ενωση Αθέων

Με στόχο την εκκοσμίκευση της πολιτείας, άνθρωποι που δηλώνουν άθεοι δημιούργησαν την πρώτη ένωση

Oι άθεοι αποτελούν πλέον μια απτή πραγματικότητα και στην Ελλάδα. Από τον περασμένο Μάιο δημιουργήθηκε στην Αθήνα η πρώτη Ενωση Αθέων, η οποία αριθμεί 85 μέλη και 85 φίλους. Το επόμενο χρονικό διάστημα μάλιστα αναμένεται να αποκτήσει και νομική υπόσταση. Σκοπός της, όπως επισημαίνεται στο καταστατικό της, είναι «η προώθηση της εκκοσμίκευσης της Πολιτείας, της θρησκευτικής ελευθερίας, του ανθρωπισμού ».

Οπως δηλώνει στο «Βήμα» η κυρία Τατιάννα Ραπακούλια, ένα από τα επτά ιδρυτικά μέλη της Ενωσης, «οι έλληνες άθεοι δεν είμαστε ούτε περιθωριακοί ούτε εξτρεμιστές. Είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχες, μισθωτοί, επαγγελματίες, εργαζόμενοι».

Αυτό που επιδιώκουμε, προσθέτει χαρακτηριστικά, είναι «η υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και των δικαιωμάτων των αθρήσκων, των αθέων και των αγνωστικιστών».

Μέσα από τις δικές τους ιστοσελίδες στο Ιnternet και σε κοινωνικά δίκτυα οι άθεοι επικοινωνούν μεταξύ τους είτε βρίσκονται στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Σε μια μόνο από τις ιστοσελίδες που διαθέτουν στο Facebook, οι φίλοι τους φτάνουν τα 994 άτομα και όπως δηλώνουν τους «ενώνει η κοινή διάθεση για πρόοδο μέσω του ορθολογισμού και της επιστήμης» . Οπως προσθέτουν η ομάδα τους «είναι ακατάλληλη για θρησκευόμενους και προληπτικούς» . Τα μέλη της Ενωσης συναντιούνται μία φορά τον μήνα και συζητούν όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα προέρχονται από χριστιανικό και ορθόδοξο περιβάλλον και πρόκειται για ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας. «Τα μέλη της Ενωσης είναι από 18 ως 70 ετών» τονίζει η κυρία Ραπακούλια, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις οι περισσότεροι είναι μεταξύ 35 και 40 ετών.

«Ολοι μας αρχίσαμε να γινόμαστε άθεοι είτε όταν πηγαίναμε στο σχολείο είτε σε μεγάλη ηλικία». Η ίδια δηλώνει ότι συνειδητοποίησε τις διαθέσεις της λίγο μετά την εφηβεία. «Διάβασα όλη τη Βίβλο και έχω να πω ότι όποιος τη διαβάσει ολόκληρη γίνεται κατά 99% άθεος. Για όλα σχεδόν έχουμε μια δικαιολογία για να επικαλούμαστε τον Θεό. Αν κάποιος κατά τη διάρκεια ενός τροχαίου δεν πάθει τίποτε τον έσωσε ο Θεός, αν κάποιος σκοτωθείλέμε ότι ο Θεός τον αγάπησε και τον πήρε νέο. Σου ζητάνε να προσευχηθείς για να σωθείς. Ετσι αν κάποιος σωθεί από τον καρκίνο τον έσωσε ο Θεός. Ομως τι γίνεται με τους υπολοίπους που προσεύχονται και δεν σώζονται; Τους αγαπάει ο Θεός και τους παίρνει; Τι γίνεται με τα παιδάκια της Αφρικής που και αυτά προσεύχονται και θέλουν να σωθούν;

Δεν τα αγαπάει ο Θεός;» τονίζει χαρακτηριστικά.

Ολα τα μέλη της οργάνωσης δηλώνουν ορθολογιστές και δεν διστάζουν να στηλιτεύσουν την αναξιοπιστία, όπως τη χαρακτηρίζουν, του κλήρου. « Διδάσκουν αγάπη και ταπεινοφροσύνη και τους βλέπεις να είναι εξουσιομανείς και άπληστοι » τονίζει η κυρία Ραπακούλια.

Τα μέλη της Ενωσης ξεκίνησαν να συμμετέχουν σε σειρά ενεργειών για την ενημέρωση των πολιτών στους οποίους και απευθύνεται η κίνησή τους. Τον περασμένο Απρίλιο και προτού ακόμη συγκροτηθούν σε Σώμα πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας ζητώντας τη φορολόγηση της Εκκλησίας. Την προηγούμενη εβδομάδα έστειλαν επιστολή στην υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου ζητώντας να διευκρινιστεί με εγκυκλίους στα σχολεία η προαιρετική διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=368180&dt=19%2F11%2F2010#ixzz17XNS7VBv

Βρείτε τις διαφορές (Θα μας τρελάνουν εντελώς αυτοί!!!)

Σημερινό άρθρο από "ΤΑ ΝΕΑ":

ΝΟΥΡΙΕΛ ΡΟΥΜΠΙΝΙ

Να πληρώσουν αυτοί που φοροδιαφεύγουν

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Καταστροφικό και ανέφικτο χαρακτήρισε το ενδεχόµενο της εξόδου της χώρας µας από την ευρωζώνη ο διάσηµος οικονοµολόγος Νουριέλ Ρουµπινί (φωτογραφία κάτω), µιλώντας χθες στην Αθήνα σε δυο κλειστές συναντήσεις µε επιχειρηµατίες και στελέχη µεγάλων επιχειρήσεων και επενδυτικών οµίλων.

Ο γκουρού των αγορών που προέβλεψε πρώτος την παγκόσµια οικονοµική κρίση τόνισε µε έµφαση ότι η Ελλάδα θα βγει από το τούνελ µε µία προϋπόθεση: ο δηµόσιος και ιδιωτικός τοµέας να ρίξουν όλο το βάρος στην ανάπτυξη, για την οποία µέχρι στιγµής δεν υπάρχουν ορατά αποτελέσµατα. Αντίθετα, είπε, η κυβέρνηση κάνει πολύ καλή δουλειά στο νοικοκύρεµα του κράτους και στην περιστολή δαπανών.

Τόνισε ωστόσο ότι η καταπολέµηση της φοροδιαφυγής πρέπει να είναι το βασικό εργαλείο από εδώ και πέρα για την εξασφάλιση νέων εσόδων. «Πρέπει να πληρώσουν φόρους αυτοί που δεν πληρώνουν» τόνισε µε έµφαση.

Οταν ρωτήθηκε για τις συνέπειες ενδεχόµενης επιστροφής της Ελλάδας στη δραχµή, επανέλαβε ότι αυτό είναι ανέφικτο.

Επισήµανε ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόµενο η υποτίµηση του εθνικού νοµίσµατος θα έφτανε στο 50%.

«∆εν µπορεί όµως σε καµιά περίπτωση να γίνει στη Ελλάδα ό,τι έγινε στην Αργεντινή. Η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης µε άλλα χαρακτηριστικά». Ο κ. Ρουµπινί βρίσκεται από χθες στην Αθήνα και σήµερα θα συναντηθεί µε κυβερνητικά στελέχη και οικονοµικούς παράγοντες.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4607987

Σημερινό άρθρο απο "ΤΟ ΒΗΜΑ":

Νούριελ Ρουμπίνι
«Εξοδος από το ευρώ μόνη λύση για την Ελλάδα»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ | Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010 [ 14:20 ]

«Η έξοδος από το ευρώ είναι η μόνη λύση για την ελληνική οικονομία».

Αυτό επισήμανε ο Νούριελ Ρουμπίνι μιλώντας χθες το βράδυ σε κλειστή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και η οποία διοργανώθηκε από την εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων Better Business Bureau με τη συμμετοχή κορυφαίων στελεχών από τον επιχειρηματικό και τραπεζικό χώρο.

Σύμφωνα με πηγές που παρακολούθησαν την εκδήλωση ο διάσημος οικονομολόγος, ο οποίος έγινε γνωστός από την πρόβλέψη του για την παγκόσμια πιστωτική κρίση του 2008, θεωρεί ότι όσο απαραίτητη και ορθή να είναι η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας δεν λύνει το μεγάλο πρόβλημα του τεράστιου δημόσιου χρέους. Αντίθετα, σύμφωνα με τον ίδιο, επιτείνει το πρόβλημα, καθώς πλήττει την ανάπτυξη με αποτέλεσμα η διαδικασία μείωσης του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ να υπονομεύεται. Η επιβολή φόρων φέρνει ύφεση και παγιδεύει τη χώρα σε υψηλό χρέος, εξήγησε.

Προς την ίδια κατεύθυνση επισήμανε ότι λειτουργούν και οι διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες όπως είπε βραχυπρόθεσμα δημιουργούν μείωση εισοδημάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αύξηση της ανεργίας, πτώσης της κατανάλωσης και της ζήτησης. Η χώρα κινδυνεύει να πέσει σε οικονομική στασιμότητα και υψηλή ανεργία, τόνισε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο οποίος θα συναντηθεί σήμερα με τον Πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου και τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου.

Η μόνη λύση για να ανακτήσει η Ελλάδα μέρος της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της, σύμφωνα με τον διάσημο οικονομολόγο, είναι η υποτίμηση του νομίσματός της πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την έξοδο της χώρας από τη νομισματική ένωση και την επιστροφή στη δραχμή. Ωστόσο και ο ίδιος σημείωσε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και πως προϋποθέτει αποχώρηση και από την Ευρωπαϊκή Ενωση καθώς δεν προβλέπεται άλλη διαδικασία εξόδου από το ευρώ.

Με το δημόσιο χρέος να διαμορφώνεται στα επίπεδα του 160% του ΑΕΠ πριν σταθεροποιηθεί και αρχίσει να μειώνεται όπως προβλέπει το ΔΝΤ και η ΕΕ, ο Νουριέλ Ρουμπίνι θεωρεί ότι είναι αδύνατη η επιστροφή της χώρας στις αγορές και η χρηματοδότησή της με χαμηλά επιτόκια. Οπως είπε η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας θα είναι η επιμήκυνση της διάρκεια αποπληρωμής κάτι που όπως είπε γίνεται όσον αφορά το δάνειο της τρόικας των 110 δισ. ευρώ.

Οσον αφορά το χρόνο που θα συμβεί κάτι τέτοιο, είπε πως δεν θα γίνει αμέσως αλλά θα εξαρτηθεί από την πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αν τα μέτρα έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα και πραγματική οικονομία πληγεί όσο έχει προβλεφθεί τότε μπορεί αν καθυστερήσει. Σε αντίθετη περίπτωση αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα και χρειαστούν πρόσθετα μέτρα η αναδιάρθρωση εκτίμησε ότι θα επισπευσθεί.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artId=371901&dt=07/12/2010

Στα παραπάνω κείμενα υπάρχουν δυο διαφορές.

Για να βοηθήσω θα πω ότι η μια διαφορά είναι πως στα Νέα το όνομα του οικονομολόγου αναφέρεται ως "Νουριέλ Ρουμπινί" ενώ στο Βήμα "Νούριελ Ρουμπίνι"!

Βλέπει κανείς τη δεύτερη;;;

Υ.Γ: Και οι δύο εφημερίδες ανήκουν στον ίδιο όμιλο - Δ.Ο.Λ...

Η µοχθηρία ως κοινωνικό όπλο - Καταπληκτικό και τόσο αληθινό...

Θα ήταν κάτι το απολύτως φυσιολογικό αν σε εποχές μιας μικρής ή µεγάλης, υπαρκτής ή διαφαινόμενης, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, οι άνθρωποι στο σύνολό τους εκδηλώνονταν παρηγορητικοί ο ένας για τον άλλον, ή έστω αλληλέγγυοι. Εκ των πραγµάτων οποιαδήποτε απειλή αντιµετωπίζεται – ψυχικά και ψυχολογικά – αποτελεσµατικότερα όταν το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων ορθώνεται ως κυµατοθραύστης στις παρενέργειές της. Αντίθετα δεν υπάρχει πιο αδόκιµη και ατελέσφορη αντιµετώπιση όταν ένας µόνος του, ή µε σύµµαχο την οικογένειά του, φέρνει τις διαστάσεις ενός εθνικού ή οικουµενικού προβλήµατος στο µέγεθος ενός πενιχρού και µίζερου οπλοστασίου, όπως είναι κάθε υποκειµενική προσωπικά αντίδραση.

Τι µας πιάνει τώρα όλους κι όσο οξύνεται η κρίση τόσο πιο βασανιστικοί και µοχθηροί γινόµαστε ο ένας για τον άλλον, είναι θέµα που χρειάζεται ψυχίατρο – αν και ο τελευταίος αυτός δεν θα συµπεριφέρεται µε τον ίδιο τρόπο που εκδηλώνονται οι πελάτες του. Θα ήταν ωστόσο µια παρηγοριά ή έστω κάτι κατανοητό, αν η µοχθηρία εκφραζόταν για πράγµατα τόσο επιθυµητά που συµβαίνει άλλους να τους κάνουν να κολυµπούν σε πελάγη ευτυχίας, ενώ άλλους να βασανίζονται επειδή ακριβώς τα στερούνται. Εδώ µιλάµε για κάτι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η µοχθηρία για τη µοχθηρία και που, όπως ακριβώς την εκφράζεις για τον οποιονδήποτε, άνευ λόγου και αιτίας, µε τον ίδιο τρόπο θα την εισπράξεις εσύ ο ίδιος, δυο τετράγωνα παρακάτω.

∆εν έχετε παρά να προσέξετε στις στάσεις του Μετρό, όταν συµβαίνει τα βαγόνια να είναι βαρυφορτωµένα, το µίσος στα µάτια των ήδη εποχούµενων επιβατών, επειδή υποχρεώνονται να πάνε δυο βήµατα προς τα µέσα, προκειµένου να επιβιβαστούν οι καινούργιοι επιβάτες. Μια κίνηση που θα έπρεπε να προκύπτει σχεδόν αυτόµατα, φαίνεται εγκαταστηµένη µέσα στους άλλους ως λόγος ύπαρξης για να προκαλεί ένα τόσο καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό συναίσθηµα, όπως αυτό της µοχθηρίας. Οποιαδήποτε προβλήµατα κι αν έχουν αυτοί οι άλλοι, θα ήταν ηλιθιότητα να φανταζόµαστε ότι θα συµπεριφέρονταν ως άγγελοι αν συνέβαινε να µην έχουν προβλήµατα και, αντί για το Μετρό, τους περίµενε ο οδηγός µ’ ένα απαστράπτον αυτοκίνητο στην πόρτα του σπιτιού τους. Απλούστατα όσους τώρα µισούν γιατί συμβαίνει να στριμώχνονται εξαιτίας τους, ή έστω απλά ανέχονται, µέσα από το απαστράπτον αυτοκίνητο θα τους έβλεπαν εντελώς ως µυρµήγκια.

Οσο όµως αποτροπιαστικό είναι να οργανώνεται κανείς εσωτερικά ώστε η µοχθηρία να του γίνεται ένας τρόπος έκφρασης, άλλη τόση σιχασιά προκαλεί όταν η µοχθηρία οργανώνεται ως όπλο για διεκδίκηση σε κοινωνικούς αγώνες. Γιατί τι άλλο είναι όταν µια µερίδα πολιτών, µετά τα χίλια δίκια στα αιτήµατά της, κόβει µια κεντρική λεωφόρο στη µέση ώστε να υποχρεώνει «ανεύθυνους» πολίτες να ταλαιπωρούνται ακόµα περισσότερο προκειµένου να φτάσουν στον προορισµό τους. Θα ήταν ευεργετικότατο το να προσπαθείς να αφυπνίσεις τους άλλους, έστω ταλαιπωρώντας τους. Στη συγκεκριµένη όµως περίπτωση η ταλαιπωρία που προκαλείται µε τον τρόπο αυτό, κάνει να σε υποψιάζονται ως προς την ορθότητα των διεκδικήσεών σου. Κατά έναν λίαν ευεξήγητο τρόπο όσο διογκώνεταιη αγανάκτηση µιας µερίδας πολιτών τόσο αποµακρύνεται το αποτέλεσµα που είναι να ικανοποιηθεί µε την προκαλούµενη ταλαιπωρία το διεκδικούµενο αίτηµα.

Για τον απλούστατο λόγο ότι µια αντίστοιχη συµπεριφορά µετατρέπει ένα πρόβληµα που είναι να λυθεί, σε αντικείµενο αψιµαχιών ανάµεσα στους πολίτες, ενώ το κράτος που είναι καθ’ ύλην υπεύθυνο για το πρόβληµα αυτό νιώθεις την παρουσία του να θολώνει επειδή ακριβώς οι πολίτες αλληλοβασανίζονται. Η µοχθηρία, όταν έστω και ασύνειδα χρησιµοποιείται ως όπλο για κοινωνικές διεκδικήσεις, έχει ως αποτέλεσµα ο πραγµατικός στόχος να γίνεται άφαντος και επιπλέον να «αποκτηνώνεται» ακόµη περισσότερο το υπέδαφος που θα µπορούσε να αποφέρει µια υποφερτή λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα.

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη»

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4607243

Επειδή έκανε το καλύτερο, στη χειρότερη χρονιά της Ελλάδας!

Στη λίστα με τους 100 στοχαστές ο Πρωθυπουργός
Μία ακόμη εξαιρετικά τιμητική διάκριση επεφύλαξε για τον Eλληνα Πρωθυπουργό το διεθνούς φήμης περιοδικό «Foreign Policy» κατατάσσοντας τον κ. Γιώργο Παπανδρέου στην λίστα με τους 100 στοχαστές με παγκόσμια εμβέλεια (100 Global Thinkers) για το 2010!

Το περιοδικό της παγκόσμιας διπλωματικής, οικονομικής ελίτ της διανόησης, στον ετήσιο κατάλογο του κατατάσσει τον Ελληνα Πρωθυπουργό στην 79η θέση, κάτω από ονόματα επιχειρηματικών διανοιών (Γουόρεν Μπάφετ, Μπιλ Γκέιτς), της διανόησης (Ν. Ρουμπινί), της οικονομίας (Μπεν Μπερνάνκε) και της πολιτικής (Μπάρακ Ομπάμα, Ανγκελα Μέρκελ). Και πάνω από ονόματα όπως ο κ. Μπρους Ακερμαν του κ. Γέιλ, η Αμερικανίδα πρώην υπουργός κυρία Μαντλίν Ολμπράιτ ή ο Ισραηλινός συγγραφέας κ. Ντέιβιντ Γκρόσμαν.

Για τον κ. Παπανδρέου ο λόγος που τοποθετείται στη λίστα είναι πως «έκανε το καλύτερο για τη χειρότερη χρονιά της Ελλάδας» όπως αναφέρει το «Foreign Policy». Τονίζει ότι όταν ανέλαβε Πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 2009 βρήκε το χρέος όχι 6% όπως είχε υπολογιστεί αλλά 12,7% τέσσερις φορές επάνω από τα επιτρεπόμενα όρια της ευρωζώνης. «Ο κ. Παπανδρέου ξόδεψε το 2010 λέγοντας στους Ελληνες σκληρές αλήθειες σχετικά με την μη βιωσιμότητα της φύσης του κοινωνικού κράτους» υπογραμμίζεται στο σχετικό κείμενο.

«Γεννημένος στη Μινεσότα των ΗΠΑ, ο γιος ενός πρώην σοσιαλιστή πρωθυπουργού, έτρεξε ένα αυστηρό πρόγραμμα σταθερότητας που περιλαμβάνει αυξήσεις φόρω , και περικοπές στον διογκωμένο δημόσιο τομέα, ένα πακέτο φιλόδοξο αρκετά ώστε να πείσει την Ευρώπη να κρατήσει την Ελλάδα στην επιφάνεια» τονίζεται ακόμη στο άρθρο που καταλήγει με μία δήλωση του κ. Παπανδρέου, με την οποία επιχειρεί να αφυπνίσει την Ευρώπη ως προς την απειλή που σοβεί με την κρίση: «Δεν είναι μόνο θέμα των κρατών να ενεργούν από μόνα τους. Χρειαζόμαστε μία πιο συγκροτημένη στρατηγική όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά παγκόσμια».

http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1384657&nt=103

George Papandreou

for making the best of Greece's worst year.

PRIME MINISTER | GREECE

Even before the 2008 financial crisis, the Greek economy was running on borrowed time, an ossified system that predictably buckled under the weight of the crash. When George Papandreou took office as Greece's prime minister in October 2009, he found that the budget deficit was not 6 percent, as his predecessor had claimed, but 12.7 percent, four times that allowed by the eurozone's rules.

Papandreou has spent 2010 telling Greeks hard truths about the unsustainable nature of their welfare state -- and sounding an international warning that Greece is the canary in the European coal mine. The Minnesota-born son of a former socialist prime minister, he has rolled out an austerity plan that will raise taxes and rein in the bloated public sector, a package ambitious enough to convince Europe to keep Greece afloat even as it has provoked riots in Athens. And he has argued that the disaster should be a wake-up call for the threat sovereign debt poses far beyond Europe's borders. "It's not an issue of countries acting on their own," he said. "We need a more coordinated strategy not only in Europe but around the world."

http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/11/29/the_fp_top_100_global_thinkers?page=0,43

Φοβάμαι

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία–μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλη Αναγνωστάκη: "Φοβάμαι"

Βράδυ εκλογών

Έχει πάει 11 η ώρα.

Ο Καμίνης κέρδισε την Αθήνα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου περπατά το κέντρο της πόλης και δέχεται χειραψίες και φιλιά από πολίτες.

Ο Σαμαράς ακόμη δεν έχει κάνει ούτε δήλωση στην τηλεόραση.

Κρύβεται!

Κατά τα άλλα οι πολίτες αποδοκίμασαν με την ψήφο τους την κυβέρνηση και μπλα μπλα μπλα...

Ο Έλληνας «πολίτης».

«Οι απέχοντες από την κάλπη δίνουν ισχυρό μήνυμα.»

«Οι πολιτικοί είναι όλοι απατεώνες.»

«Όλα είναι προαποφασισμένα από σκοτεινά κέντρα του εξωτερικού.»

«Αντίδραση-Απειθαρχία-Ανυπακοή είναι η λύση.»

Τι κοινό έχουν οι παραπάνω «αλήθειες»;

…

Πολύ απλά, όλες περνούν το μήνυμα της ισοπέδωσης-αδιαφορίας-μη συμμετοχής!

Κάποτε ήταν τα τανκς, η στρατιωτική και αστυνομική βία, η καταστολή.

Η ανελευθερία της έκφρασης.

Τον μηχανισμό τον έβλεπες και ήξερες τι έχεις να αντιμετωπίσεις.

Μετά ήρθε η δημοκρατία, η ελευθερία και τα δικαιώματα του πολίτη.

Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο που ισχύουν - στα χαρτιά τουλάχιστον - τα δικαιώματα, αλλά δεν έχουμε πολίτες. Έχουμε ιδιώτες.

Ο ορισμός του «πολίτη»:

«πολίτης:

Α. 1. κάτοικος πόλης που έχει πολιτικά δικαιώματα, ελεύθερος πολίτης |με γεν. |αντ. του ἰδιώτης |αντ. του ξένος 2. συμπολίτης |φρ. ἀγαθός πολίτης, χρηστὸς πολίτης, αντ. κακὸς πολίτης, πονηρὸς πολίτης |φρ. φύσει, γένει πολίτης=από τη γέννησή του ελεύθερος πολίτης |φρ.ποιῶ ή ποιοῦμαι τινά πολίτην=πολιτογραφώ, δίνω σε κπ. τα δικαιώματα ελεύθερου πολίτη

Β. |το ουσ. ως επίθ. αυτός που ανήκει στην πόλη»

http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/lexicon/lemma.html?id=159

Δεν ξέρω πότε οι Έλληνες απεμπόλησαν την ιδιότητα αυτή.

Δεν ξέρω αν την είχαν ποτέ.

Ξέρω όμως αυτό που βλέπω σήμερα: Δεν υπάρχουν πολίτες στην Ελλάδα, μόνο ιδιώτες.

Ιδιώτες που έχουν εξυψώσει την ατομικότητα κι έχουν καταδικάσει την κάθε είδους διαφορετικότητα.

Και αυτό είναι κάτι που δεν έχει πολιτική απόχρωση. Καλύπτει ανθρώπους που τοποθετούν τους εαυτούς τους σε οποιοδήποτε σημείο του πολιτικού φάσματος.

Η αδιαφορία είναι μαγκιά και ο ωχαδερφισμός «θρησκεία».

Σε σημείο που κάποιος που εκδηλώνει ενδιαφέρον (πρακτικό, γιατί στα λόγια είμαστε πρωταθλητές…) για κάτι άλλο εκτός από τον πολύτιμο εαυτούλη του, χαρακτηρίζεται στην καλύτερη περίπτωση μαλάκας και στη χειρότερη θεωρείται ύποπτος. Ότι κάτι κρύβει και κάτι άλλο έχει στο μυαλό του!

Έχουμε φτάσει να πιστεύουμε αυτά που έγραφα στην αρχή:

«Στις εκλογές δεν χρειάζεται να ψηφίσεις (θα τρίζουν τα κόκαλα όσων έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για να έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε ελεύθερα σήμερα), αφού όποιος και να βγει την ίδια πολιτική θα εφαρμόσει – είναι προαποφασισμένη. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι πολιτικοί κλέφτες είναι».

Κι έχουμε και από την άλλη μεριά τους «επαναστάτες» να ισοπεδώνουν κι αυτοί τα πάντα: «Όλοι ίδιοι είναι! Ξεσηκωθείτε! Αντιδράστε! Μην υπακούτε στο σύνταγμα, μην υπακούτε στους νόμους! Αναρχία!»

Ουσιαστικά και οι μεν και οι δε είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…

Στην πραγματικότητα μόνο όσοι ψηφίζουν δίνουν μήνυμα (ανεξάρτητα πως το ερμηνεύει κανείς).

Οι καναπεδόμαγκες δεν δίνουν κανένα μήνυμα, εκτός του ότι αδιαφορούν!

Κι αν η δικαιολογία «δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι» είναι αρκετή για να τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους, δεν παύει να είναι απλοϊκή, έως και βλακώδης…

Στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι!

Δεν γίνεται να είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι!

Όπως δεν είναι και όλοι οι Έλληνες ίδιοι…

Όπως δεν ήταν και όλοι οι Εβραίοι ίδιοι πριν από 70-80 χρόνια στη Ναζιστική Γερμανία! Και τότε ήταν κοινώς αποδεκτό ότι όλοι οι Εβραίοι είναι ίδιοι και τους αξίζουν τα χειρότερα.

Κι αν κανείς είχε διαφορετική άποψη ήταν ύποπτος!

Όπως και σήμερα.

Αν κανείς δεν θεωρεί όλους τους πολιτικούς κλέφτες, είναι «ύποπτος»…

Στην πραγματικότητα η λύση δεν είναι η ισοπεδωτική λογική της ανυπακοής στα πάντα, ακόμα και στους νόμους τους κράτους και το σύνταγμα.

Ο νόμος και η τάξη δεν είναι ο εχθρός του πολίτη.

Ο νόμος και η τάξη είναι ο εχθρός του ιδιώτη, του παρτάκια, του απατεώνα, του κλέφτη…

Επαναστατικό είναι το αυτονόητο!

Επαναστατική είναι η συμμετοχή!

Εχθρός του πολίτη είναι η αδιαφορία των πολλών!

Είναι λυπηρό να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας…

Νομαρχιακές Εκλογές 2006 - Περιφερειακές Εκλογές 2010, σύγκριση αποτελεσμάτων

Κάτι που δε διάβασα πουθενά στο διαδίκτυο και δεν άκουσα πουθενά στην τηλεόραση είναι η σύγκριση των αποτελεσμάτων των προχτεσινών εκλογών, με τις αντίστοιχες του 2006.

Όλοι συνέκριναν τις Περιφερειακές Εκλογές με τις Βουλευτικές του 2009, πράγμα που οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα, αλλά παραμένουν δύο διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις.

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω τη σύγκριση μόνος μου, αθροίζοντας τα ποσοστά του 2006, των Νομαρχιών που σήμερα αποτελούν τις Περιφέρειες του Καλλικράτη.

Τα αποτελέσματα τα βρήκα στη σελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών - www.ypes.gr - όπου και υπάρχουν τα αποτελέσματα όλων των εκλογικών αναμετρήσεων από το 1996.

Τι λένε οι αριθμοί;

Το 2006 υπήρχαν 6.645.892 έγκυρα ψηφοδέλτια, ενώ το το 2010 5.404.406.

Δηλαδή 1.241.486 λιγότερα έγκυρα ψηφοδέλτια φέτος.

Το ΠΑΣΟΚ (οι υποψήφιοι περιφερειάρχες που στήριξε δηλαδή... νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε) πήρε φέτος 1.856.184 ψήφους, αντί για 2.666.678 το 2006.

810.494 λιγότερες ψήφοι, που αντιστοιχεί σε πτώση του ποσοστού του κατά 5,78 ποσοστιαίες μονάδες.

Η ΝΔ πήρε φέτος 1.744.004 αντί για 2.789.793 ψήφους το 2006.

1.045.789 λιγότερες ψήφοι, που αντιστοιχούν σε πτώση του ποσοστού της κατά 9,71 ποσοστιαίες μονάδες.

Το ΚΚΕ πήρε φέτος 587.709 αντί για 479.812 ψήφους το 2006.

107.897 περισσότερες ψήφοι, που αντιστοιχούν σε αύξηση του ποσοστού του κατά 3,66 ποσοστιαίες μονάδες.

Ο ΛΑΟΣ διπλασιάζει τις ψήφους του (υπερδιπλασιάζοντας τα ποσοστά του), αφού το 2006 υπήρχαν πάρα πολλές Νομαρχίες στις οποίες δεν είχε παρουσία,

ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει γύρω στις 67000 ψήφους, με ελαφρά μείωση στα ποσοστά,

οι Οικολόγοι εμφανίζονται για πρώτη φορά με ένα ποσοστό γύρω στο 3% και η Δημοκρατική Αριστερά αντίστοιχα με ποσοστό γύρω στο 2%.

Θεωρώ ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι το 2006 οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι και αυτοί των μικρότερων κομμάτων συγκέντρωσαν 269.266 ψήφους (ποσοστό 4,05%), ενώ οι αντίστοιχοι του 2010 πήραν 443.224 ψήφους (ποσοστό 8,20%).

Αν αθροίσουμε σε αυτές τις ψήφους κι αυτές των Οικολόγων και της Δημοκρατικής Αριστεράς, ξεπερνούν τις 720.000 (ποσοστό πάνω από 13%).

Χωρίς άλλα σχόλια.

Όποιος καταλαβαίνει, καταλαβαίνει...

“Χτίζοντας το μέλλον”

Ως συνήθως στη χώρα μας τα σημαντικά και πολύτιμα για το μέλλον όλων μας θέματα , περνούν σε δεύτερη μοίρα. Ένα από αυτά είναι η σχέση που έχουμε με το περιβάλλον και με την ενέργεια. Σήμερα λοιπόν , η Τίνα Μπιρμπίλη ανακοίνωσε από το Ζάππειο το πρόγραμμα “Χτίζοντας το μέλλον” , με παρόντα μάλιστα τον Γιώργο Παπανδρέου. Τόσο ο τόπος της ανακοίνωσης , όσο και η παρουσία του Πρωθυπουργού , δείχνουν το μήνυμα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση για τη σπουδαιότητα όλων αυτών των δράσεων που θα μας βάλουν επιτέλους στην τροχιά της “πράσινης ανάπτυξης” που δεν είναι ένα προεκλογικό κλισέ , αλλά το μέλλον μας.

Το πρόγραμμα αυτό , αφορά την εξοικονόμηση ενέργειας σε σπίτια και επιχειρήσεις μέσω δράσεων όπως είναι η αντικατάσταση κουφωμάτων , ηλιακοί συλλέκτες , σύγχρονα συστήματα θέρμανσης κ.ο.κ.

Το άρθρο από “ΤΑ ΝΕΑ” σίγουρα είναι πιο κατατοπιστικό από τη δική μου περιγραφή. Ο λόγος που δημοσιεύω τη συγκεκριμένη ανάρτηση είναι αφ’ ενός η “διαφήμιση” του προγράμματος στο βαθμό που μπορώ να το κάνω μέσω του blog , και αφ’ ετέρου η -πλέον- ολοκληρωμένη θετική γνώμη μου για την υπουργό Περιβάλλοντος , Τίνα Μπιρμπίλη.

Την κ. Μπιρμπίλη τη γνώρισα όπως όλοι μας σαν ένα από τα “νέα φρούτα” του Γιώργου. Το βιογραφικό της ήταν πειστικό αλλά μέχρι εκεί. Άρχισα να τη συμπαθώ όταν οι γνωστοί “νταβατζήδες της διαπλοκής” μέσω των εφημερίδων που ελέγχουν άρχισαν να της επιτίθενται με κάθε τρόπο. Χτυπήματα χωρίς καμία υπόσταση , ανήθικα και ξεδιάντροπα.

Ο λόγος φυσικά για όλες αυτές τις επιθέσεις , ήταν ότι οι προθέσεις και το πρόγραμμα της Μπιρμπίλη για προστασία του περιβάλλοντος , ερχόταν σε κόντρα με τα σχέδια των μεγαλοεργολάβων. “Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι , δεν θα μας χαλάσει τις δουλείες μια χορτοφάγος”!! , θα ήταν φαντάζομαι μια από τις ατάκες που θα ακούγονταν στα γραφεία των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών.

Δεν ξέρω αν κατάφερε να κάνει όσα ήθελε. Για την ακρίβεια δε νομίζω να το πέτυχε γιατί θα την είχαν “φάει” διαφορετικά. Αλλά τουλάχιστον οι υγιείς προθέσεις και η ακατάπαυστη δουλειά της πάνω σε όλους τους τομείς του υπουργείου της , με έχουν πείσει ότι πρόκειται για κάτι σημαντικό , ειδικά την εποχή αυτή. Δεν πρόκεται να την κατηγορήσω ότι υπέκυψε στα συμφέροντα , όταν όλοι οι προηγούμενοι στη θέση της , πάλευαν να γίνουν υπουργοί για να “συνεργαστούν” με αυτά.

Ελπίζω να συνεχίσει έτσι , να συνεργαστεί πιο πολύ με περιβαλλοντικές οργανώσεις , να σκύψει πιο πολύ πάνω από προβλήματα όπως ο Ασωπός και η εκτροπή του Αχελώου. Δεν ξέρω αν θα την αφήσουν να παράγει έργο. Πάντως θεωρώ ότι όσους τους νοιάζει πραγματικά το περιβάλλον και έχουν συνειδητοποιείσει τη σημασία της σωτηρίας του , θα έχουν ένα καλό λόγο να πούνε για αυτήν.

Υ.Γ. Σε κάποια παράγραφο του άρθρου των “ΝΕΩΝ” που έδωσα πιο πάνω , διαπιστώνω δυστυχώς ότι τα “τραπεζικά κουνούπια” έχουν χωθεί και εδώ , για να δώσουν και άλλα δάνεια και να ρουφήξουν το αίμα μας… Λες και χωρίς αυτούς δεν γίνεται. Μπλιαχ!

Κείμενο που δανείστηκα από το blog "Πολιτικός Σχολιασμός"

http://politikosxoliasmos.wordpress.com/2010/11/04/χτίζοντας-το-μέλλον/

Σχετικά άρθρα:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4602546

http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/3598fc52-f531-4b1b-90ca-3774194f8799

Δραγώνα, Υπουργείο, Λάος, και ποιος στηρίζει ποιον

Από το blog του Γιάννη Η. Χάρη:

http://yannisharis.blogspot.com/2010/11/blog-post.html

«Χαίρομαι που και για τις δύο, Ρεπούση και Δραγώνα, είμαστε αιτία εμείς. Φωνάζαμε μέσα στη Βουλή, το είπα και κατά πρόσωπο του κ. Παπανδρέου, μην περιμένεις από εμάς στήριξη, όσο η κυρία Δραγώνα είναι στο υπουργείο» είπε ο Γ. Καρατζαφέρης.

Κι ούτε κουβέντα προς απάντησή του από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά σάμπως υπήρξε ουσιαστική κουβέντα του ΠΑΣΟΚ για στήριξη της Θάλειας Δραγώνα;

(Δε λέω αν υπήρξε εισαγγελέας για ενυπόγραφη έκκληση προς τη 17Ν, από δημοσιογράφο αθηναϊκής εφημερίδας, ο οποίος αναφέρεται στη Θάλεια Δραγώνα κι έναν ακόμα, που «καμιά 17Ν δεν τους πείραξε, ενώ θα έπρεπε τέτοια σκουλήκια να τα εξαφανίζουν, για να μην τολμούν να βγαίνουν άλλα…», Γ. Φωτιάδης, Αδέσμευτος 27.9.10)

Αλλά μήπως πιο σκανδαλώδης κι από τη μη στήριξη της Θάλειας Δραγώνα είναι η μη προβολή του έργου της, από το ίδιο το υπουργείο που την επέλεξε;

Είναι όμως ώρα να καυχηθεί το υπουργείο πως η ειδική γραμματέας του έτρεχε λ.χ. σε τσιγγάνικους καταυλισμούς να πείσει τα τσιγγανόπουλα να πάνε στο σχολείο, και προπάντων να πείσει την τοπική κοινωνία και τους γονείς των άλλων παιδιών να δεχτούν τα τσιγγανόπουλα στο σχολείο; Είναι έργο να το προβάλεις αυτό; Και πώς θα σου απλώσει έπειτα το χέρι ο Καρατζαφέρης;

Έφυγε όμως απ’ το υπουργείο η Δραγώνα, αν δεν την έδιωξες κιόλας εσύ, το υπουργείο, εκπληρώθηκε λοιπόν ο όρος του Καρατζαφέρη για τη στήριξη, του το θυμίζεις κι αποπάνω εσύ –σχεδόν με τα ίδια του τα λόγια:

«Η κ. Δραγώνα προκάλεσε αντιδράσεις με κάποιες θέσεις της οι οποίες αφορούν σε πολύ ευαίσθητα θέματα που άπτονται της εθνικής μας συνείδησης»! Έτσι, μας πληροφορεί δελτίο τύπου του υπουργείου Παιδείας, απάντησε σε σχετική ερώτηση η υπουργός, σε ραδιοφωνική εμφάνισή της.

Γιά δες λοιπόν τι κάνει η διά βίου μάθηση, πώς έμαθε δηλαδή η υπουργός στο άψε σβήσε ξένες (;) γλώσσες, τα λαοτζίδικα εν προκειμένω.

Ποιοι είναι αλήθεια οι εκβιαστές;;;

Ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε, ή καλύτερα άφησε να εννοηθεί, κάτι αυτονόητο: Κυβέρνηση που δεν έχει τη λαϊκή στήριξη δεν δύναται να συνεχίσει να κυβερνά.

Οι λύσεις;

Ή επανεπιβεβαίωση της λαϊκής στήριξης ή αλλαγή κυβέρνησης.

Σύσσωμη η αντιπολίτευση και η πλειοψηφία του Τύπου, θέλει να μας παρουσιάσει την στάση αυτή του πρωθυπουργού, ως εκβιασμό!

Για να δούμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό…

Ας πάρουμε δύο περιπτώσεις για το τι μπορεί να συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα:

(Α) περίπτωση:

Ο λαός δεν στηρίζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά έχει μετατοπίσει τη στήριξή του προς τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ, τον ΛΑΟΣ, τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ…

Σύμφωνα με τα παραπάνω, γίνονται εκλογές και τις χάνει το ΠΑΣΟΚ. Η Νέα Δημοκρατία σχηματίζει κυβέρνηση (μόνη της ή με τους συναγωνιστές της στον αντιμνημονιακό αγώνα) και τα υπόλοιπα κόμματα – πλην του ΠΑΣΟΚ – ενισχύουν τις δυνάμεις τους.

(Β) περίπτωση:

Ο λαός συνεχίζει να στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και αυτό επιβεβαιώνεται και από την κάλπη των βουλευτικών εκλογών. Η αντιμνημονιακή ρητορική της αριστερής και δεξιάς αντιπολίτευσης έχει πέσει στο κενό και δεν πείθει τον ελληνικό λαό, ο οποίος στηρίζει το μνημόνιο ως μόνη λύση για τη σωτηρία της χώρας.

Εάν συμβαίνει το (Α)

Γιατί η αντιπολίτευση μιλά για εκβιασμό, αντί να χαίρεται; Η Ν.Δ. και ο Σαμαράς που επιτέλους θα μπορέσουν να εφαρμόσουν τη φιλολαϊκή πολιτική τους που θα μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο, το ΚΚΕ και ο Σύριζα που θα ενισχύσουν τα ποσοστά τους και τη «φωνή» τους στη Βουλή, κλπ, κλπ…

Εάν συμβαίνει το (Β)

Γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν πόλεμο στην κυβέρνηση και τη σωτηρία της χώρας, ενώ η αντιμνημονιακή τους πολιτική δεν έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού;; Τι συμφέροντα εξυπηρετούν;;

Η στάση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης τους τελευταίους μήνες, ποια περίπτωση θυμίζει;;; ;;; ;;;

Μήπως κάτι «βρωμάει» στον αντιμνημονιακό αγώνα;;; Ποιοι είναι αλήθεια οι εκβιαστές;;;

Υ.Γ:

Quiz: Γιατί ο, κατά τα άλλα λαλίστατος, Σαμαράς έκανε τρεις μέρες να μιλήσει μετά τη συνέντευξη του πρωθυπουργού;…

Οι φασίστες πέτυχαν μια νίκη

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Αθήνας, κ. Θάλεια Δραγώνα παραιτήθηκε από το πόστο της στο Υπουργείο Παιδείας.

Αλλά ο πόλεμος ενάντια στο σκοταδισμό θα έχει πολλά επεισόδια ακόμη.

Αυτή η χώρα χτίστηκε από ανθρώπους με όραμα και όχι από τσιμενταρισμένους εγκεφάλους τύπου Χριστόδουλου-Άνθιμου-Καρατζαφέρη-Χρυσής Αυγής...

Άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό σαν την καθηγήτρια Δραγώνα είναι πολυτέλεια για την κοινωνία μας και την παιδεία μας να τους χαραμίζει!


Αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ:

Της έριξαν τόνους λάσπης. Τηλεοπτικοί πλασιέ αµφισβήτησαν την επιστηµονική της επάρκεια. Εκπρόσωποι της λούµπεν εθνικοφροσύνης τής απέδωσαν «ανθελληνικά» κίνητρα. Η περίφηµη ελληνική µπλογκόσφαιρα
είναι γεµάτη από ατεκµηρίωτο (και φυσικά ανώνυµο) µίσος εναντίον της. Την περασµένη εβδοµάδα παραιτήθηκε από το υπουργείο Παιδείας, όπου εργαζόταν για τη µεταρρύθµιση του δηµόσιου σχολείου. Και πολύ άντεξε.

Μπορεί οι λόγοι που επικαλέστηκε για να υποβάλει την παραίτησή της από το υπουργείο Παιδείας η (καθηγήτρια στο Πανεπιστήµιο Αθηνών) Θάλεια Δραγώνα να ευσταθούν. Μπορεί, δηλαδή, όντως, να είχε σοβαρούς προσωπικούς λόγους για να αποχωρήσει από τη Γραµµατεία Ενιαίου Διοικητικού Τοµέα Θεµάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασµού και Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων του υπουργείου Παιδείας. Προσωπικός λόγος, πάντως, θα ήταν και αν δήλωνε κουρασµένη, από τις συνεχείς επιθέσεις που της γίνονται και οι οποίες αµφισβητούν, στην πραγµατικότητα, το πατριωτικό της φρόνηµα, λόγω των επιστηµονικών της επιλογών, είτε στα βιβλία της είτε στα κείµενά της είτε στις γνωµοδοτήσεις της προς τους προϊσταµένους της. Θα µπορούσε να το πάει λίγο παραπέρα, να δηλώσει αηδιασµένη, προσωπικός λόγος θα ήταν κι αυτό.

Ωσπου να επιλέξει την αποχώρηση, πάντως, και παρά το ότι οι επιθέσεις εναντίον της άρχισαν από τον περασµένο χειµώνα, η Θάλεια Δραγώνα έκανε κάτι που το γνωρίζει άριστα. Προσπάθησε να συµβάλει στη µεταρρύθµιση του λυκείου, στην αποσύνδεσή του δηλαδή από τις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήµιο και στον επαναπροσδιορισµό του ως αυτόνοµης βαθµίδας γνώσης. Σε αυτό το άλλο λύκειο τα παιδιά δεν θα παπαγαλίζουν, δεν θα βαριούνται, δεν θα σπρώχνουν την ώρα να περάσει για να πάνε στο φροντιστήριο. Στο πλαίσιο αυτού του λυκείου, κατά την πρόταση οµάδας καθηγητών στην οποία φέρεται να συµµετείχε και η Θάλεια Δραγώνα, η Ιστορία θα µπορούσε να µην είναι υποχρεωτικό µάθηµα στις τελευταίες τάξεις. Θα ήταν µάθηµα επιλογής. Οπως συνήθως συµβαίνει στην Ελλάδα, όταν θίγεται το ιστορικό µεγαλείο έτσι όπως το αντιλαµβάνονται πολιτικές δυνάµεις που ποντάρουν στην ευαισθησία των Ελλήνων για το ιστορικό παρελθόν τους, δεξιές αλλά κι αριστερές, άρχισαν ξανά τα όργανα. Και η Θάλεια Δραγώνα µπήκε, για την ακρίβεια ξαναµπήκε, στο στόχαστρο.

Γεννηµένη το 1952 στην Αθήνα, η Θάλεια Δραγώνα σπούδασε ψυχολογία στην Ελλάδα και στην Αγγλία και, το 1984, πήρε το διδακτορικό της στην Κοινωνική Ψυχολογία από το πανεπιστήµιο Άστον του Μπέρµιγχαµ. Στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, αργότερα, συµµετείχε συχνά στη διοίκησή του ενώ έχει εκλεγεί και πρόεδρος στο τµήµα της. Έχει εργαστεί στον τοµέα της διαπολιτισµικής εκπαίδευσης, υπήρξε επικεφαλής προγράµµατος για την ένταξη στην εκπαίδευση της µειονότητας στη Θράκη, συγκαταλέγεται στην οµάδα που σχεδίασε και οργάνωσε το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήµιο, µετείχε µάλιστα και στη Διοικούσα Επιτροπή του (1997-2004). Το διάστηµα 2007-2009 είχε εκλεγεί και βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Όλο αυτό το διάστηµα, δεν σταµάτησε ποτέ να εργάζεται στον τοµέα της. Οι εργασίες της αφορούν θέµατα ισότητας των φύλων, τις εκπαιδευτικές ταυτότητες, το νόηµα των σχολικών εορτών, την ελληνοτουρκική γειτονία, την εκπαίδευση των µειονοτήτων της Θράκης. Θέµατα που «εξιτάρουν» όσους θεωρούν ότι τους ανήκει η αποκλειστική διαχείριση της ιδέας του έθνους, ανάµεσα στους οποίους και στελέχη του ΛΑΟΣ – που συχνά της επιτίθενται.

Ένας από τους λόγους των επιθέσεων εναντίον της είναι το συγγραφικό έργο της. Όταν πέρυσι βρέθηκε στο υπουργείο Παιδείας, όσοι ενορχήστρωναν τις επιθέσεις εναντίον της ανέσυραν το βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα µας. Εθνοκεντρισµός στην εκπαίδευση» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 1977), του οποίου είχε την επιµέλεια µαζί την Άννα Φραγκουδάκη. Στον πρόλογο εκείνης της έκδοσης, που περιείχε τα αποτελέσµατα και το σχολιασµό δυο ερευνών για την πρωτοβάθµια εκπαίδευση, αναφερόταν ότι στα διδακτικά εγχειρίδια και στην εκπαίδευση «ο “ελληνισµός” παρουσιάζεται να έχει πολιτισµική υπεροχή σε σχέση µε άλλα έθνη, µε την αιτιολογία ότι διατήρησε αναλλοίωτα τα πολιτισµικά του χαρακτηριστικά από την αρχαιότητα, χωρίς ποτέ να έχει δεχθεί επιδράσεις από κανέναν άλλον πολιτισµό. Η αντίληψη αυτή», πρόσθεταν, «διαµορφώνει µια αµυντική διάσταση της εθνικής ταυτότητας, µε αποτέλεσµα η εξιδανίκευση του παρελθόντος να συνδυάζεται µε αµηχανία απέναντι στο παρόν και φόβο για το µέλλον».

Τα παραπάνω επιδοκιµάστηκαν από την επιστηµονική κοινότητα – αλλά µε τη µέθοδο της διαστροφής, των επιλεκτικών αποσπασµάτων, της παράθεσης ακόµα και ψεµάτων, της ανώνυµης αερολογίας του Ιντερνετ και µε άλλους συκοφαντικούς τρόπους, η Θάλεια Δραγώνα χρίσθηκε «ανθελληνίς». Υστερα, οι επιθέσεις κλιµακώθηκαν. Δεν της συγχώρησαν ότι εργάστηκε για τα σχολεία της µειονότητας στη Θράκη, ότι ψηλά στα ενδιαφέροντά της βάζει τον εθνοκεντρισµό του εκπαιδευτικού µας συστήµατος, ότι κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί στις κοινωνικές διακρίσεις. Προσπάθησαν να την πλήξουν µε πρωτοφανείς χαρακτηρισµούς, απόλυτα ταιριαστούς µόνο σε όσους κηρύσσουν την κουλτούρα του µίσους, της διαίρεσης, των διακρίσεων. Τελευταία, της άφηναν µηνύµατα στον τηλεφωνητή της τύπου «θα πεθάνεις», «θα σε θάψουµε» και άλλα εύηχα. Εφτασαν να αµφισβητήσουν την επιστηµονική της επάρκεια, να πουν ακόµα και ότι «δεν είχε πτυχίο»!

Χωρίς υποστήριξη. Σ’ όλες αυτές τις επιθέσεις, η Θάλεια Δραγώνα ήταν πολύµόνη. Στην πραγµατικότητα, την υποστήριξαν ελάχιστες φωνές από τους επιστηµονικούς κύκλους στους οποίους κινείται, πολύ λιγότερες στην περιοχή του δηµόσιου λόγου και ελάχιστες στην πολιτική – ίσως όχι µόνο διά τον φόβον του πολιτικού κόστους.

Μόνο στην Ελλάδα µπορεί να έχει πολιτικό κόστος το επιστηµονικώς αυτονόητο για όλο τον πολιτισµένο κόσµο. Και το επιστηµονικώς αυτονόητο οδηγεί στην παραδοχή ότι αυτό που διδάσκεται ως ιστορία στα σχολεία είναι κυρίως η αφήγηση του εθνικού µύθου, η κατασκευασµένη συρραφή ένδοξων στιγµιότυπων υποτίθεται µιας συλλογικής µνήµης, αξία χρήσης της οποίας είναι να επιβεβαιώνει ο περίφηµος µέσος Ελληνας το πόσο ηρωικοί ήταν οι πρόγονοί του και το πόσων χιλιετιών είναι το DΝΑ του. Αλλά αυτού του τύπου η διδασκαλία δεν είναι ιστορία αλλά εθνικόφρων προπαγάνδα. Μια διαφορετική διδασκαλία θα απαιτούσε άλλη αντίληψη, άλλες διδακτικές µεθόδους, δασκάλους που θα αίρονταν υπεράνω της κοινοτοπίας των εθνικών µύθων.

Η Δραγώνα προσπάθησε να απελευθερώσει λίγο χρόνο από τους µαθητές για ουσιαστικότερη γνώση, απαλλαγµένη από την παραµορφωτική µατιά της εθνικής αφήγησης – ούτως ή άλλως, η δήθεν εθνική κοινοτοπία εκπέµπεται από παντού. Αλλά ποιος πολιτικός θα µπορούσε να την καταλάβει και να τη στηρίξει...

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4601574


Επίσης σχετικά άρθρα:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4601412

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4601179