Άλλη μια δικαίωση!

"Der entscheidende Fehler war, dass die damalige Bundesregierung verhindert hat, dass es eine Volksabstimmung über den Antrag von Papandreou, dem damaligen Ministerpräsidenten, gab, über diese Reformmaßnahmen Konsens zu erzielen. Das war der entscheidende politische Fehler, für den wir heute bezahlen."

http://www.carsten-schneider.de/finanzhilfen-fuer-griechenland-2/



"Ο κ. Σνάιντερ τόνισε ότι συμμερίζεται τα αισθήματα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ότι αυτή η απόφαση δεν είναι εύκολη, κυρίως λόγω των τελευταίων δηλώσεων του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, αλλά διευκρίνισε ότι πρόκειται μόνο για την παράταση του προγράμματος για τέσσερις μήνες, όχι για επιπλέον χρήματα και έκανε λόγο για «πολιτικό σφάλμα» όταν η γερμανική κυβέρνηση εμπόδισε το δημοψήφισμα που είχε προτείνει ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Λάθος, όπως είπε, είναι όμως και το γεγονός ότι δεν κάνει η ίδια η Ελλάδα τις μεταρρυθμίσεις, αλλά δημιουργείται η εντύπωση ότι επιβάλλονται από έξω."

http://www.thetoc.gr/politiki/article/spd-sfalma-pou-empodisame-to-dimopsifisma-papandreou


Ο Σαμαράς κατάπιε (για να μην χρησιμοποιήσω άλλες χυδαίες εκφράσεις για το που τα έβαλε...) τα "Ζάππεια", μετά τη συγκυβέρνηση υπό τον Παπαδήμο και ακολούθησε την πολιτική που χάραξε η κυβέρνηση Παπανδρέου, σώζοντας την Ελλάδα από την καταστροφή μιας άτακτης χρεοκοπίας.
Ο Τσίπρας κατάπιε το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης", μετά τις πρώτες επαφές με τους δανειστές.
Οι Γερμανοί τώρα, αρχίζουν σιγά σιγά να λένε προς τα έξω αυτό που προφανώς εδώ και καιρό έχουν συνειδητοποιήσει: Αν είχε γίνει το δημοψήφισμα όταν το είχε προτείνει ο Παπανδρέου, σήμερα θα μιλούσαμε για μια άλλη Ελλάδα!
"Das war der entscheidende politische Fehler, für den wir heute bezahlen". 
"Αυτό ήταν το κρίσιμο πολιτικό σφάλμα, το οποίο πληρώνουμε σήμερα".
Ο Γιώργος Παπανδρέου έβλεπε πιο μπροστά και πιο καθαρά, από τους περισσότερους πολιτικούς στην Ευρώπη.
Αλλά Μπαρόζο-Σαρκοζύ-Μέρκελ-Βενιζέλος-Σαμαράς-αντιπολίτευση-ΜΜΕ και μερικά χυδαία υποκείμενα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ τότε (που επέλεξαν το ρόλο των αποστατών για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους) δεν επέτρεψαν στους πολίτες να μιλήσουν και στην Ελλάδα να ανασάνει μια ώρα αρχύτερα.


Υ.Γ:
Η χυδαιότητα των πληρωμένων κονδυλοφόρων ενάντια στον μοναδικό πρωθυπουργό που ενόχλησε τα αφεντικά τους συνεχίζεται απροκάλυπτα!



Την οργισμένη αντίδραση του Γιώργου Παπανδρέου προκάλεσαν σειρά δημοσιευμάτων στον Ελληνικό τύπο, που εσκεμμένα (;) παραποίησαν δήλωση Γερμανού βουλευτή του SPD, σύμφωνα με την οποία ήταν λάθος που η Γερμανική Κυβέρνηση δεν επέτρεψε το 2011 το δημοψήφισμα.

Μια αναφορά που στον Ελληνικό τύπο παρουσιάστηκε παντελώς διεστραμμένα και παραποιημένα, αφού η πλειοψηφία των εγχώριων ΜΜΕ εμφάνισαν τον Γερμανό βουλευτή να μιλά για λάθος του Παπανδρέου και όχι για λάθος της Γερμανικής κυβέρνησης – όπως είναι και το ορθό.

Δείτε αναλυτικά την, οργισμένη. δήλωση του προέδρου του Κινήματος Γ.Παπανδρέου:

http://lykavitos.gr/archives/175814

Γιώργο είμαι δίπλα σου!

Σήμερα ξεκινάει η δίκη σου Γιώργο. Προσπάθησες να βάλεις χέρι στο σύστημα κι αυτό σε εκδικήθηκε μέσω των πολιτικών του οργάνων, που σε έστειλαν στο ειδικό δικαστήριο. Προσπαθούν να εξαφανίσουν με κάθε τρόπο, πολιτικά και φυσικά, όποιον αντιστέκεται στη σαπίλα.
Είμαι δίπλα σου μέχρι την τελική δικαίωση (κι απ' ότι βλέπω στα μέσα δικτύωσης δεν είμαι ο μόνος)!
Κράτα γερά μέχρι το τέλος! Είμαστε κοντά σου!
Δεν ξεχνάμε ποτέ τίποτα και κανέναν!

Ο Μανώλης Γλέζος ζητά συγνώμη από τους ψηφοφόρους

του Μανώλη Γλέζου

Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.
Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.
Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας.
Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.
Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη.
Κρίμα και πάλι κρίμα.
Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄αυτή την ψευδαίσθηση.
Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.
Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε.
Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.
Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.
Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης.

Μανώλης Γλέζος Βρυξέλλες 22-2-2015


http://kinisienergoipolites.blogspot.com/2015/02/blog-post_574.html

Υ.Γ:
Σύντροφε Μανώλη, δε διάβασες μου φαίνεται την Αυγή τις προάλλες που ανακοίνωσε ότι το μνημόνιο καταργήθηκε!!

Αντιμνημονιακοί

Δεν ξεχνώ αισχροί πόσο παραμύθι πουλήσατε για μερικά ψηφαλάκια και πόση λάσπη ρίξατε σε αυτούς που το 2010 έσωσαν την Ελλάδα από την καταστροφική χρεοκοπία! 

Ο πειρασμός του εθνικολαϊκισμού

του Πάσχου Μανδραβέλη

Είναι σίγουρο πως ο πρώην σύμβουλος του κ. Αντώνη Σαμαρά και ακροδεξιός (σύμφωνα και με τις καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ) κ. Τάκης Μπαλτάκος θα «βάρεσε πολλές προσοχές» ακούγοντας τον πρωθυπουργό να πετάει ασύστολα εθνικές κορώνες την περασμένη Τρίτη από το βήμα της Βουλής. Ετσι κι αλλιώς, ο κ. Μπαλτάκος –ο οποίος απομακρύνθηκε από τον κ. Σαμαρά για ανάρμοστες σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή– θαύμαζε τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πριν το εθνικολαϊκό κρεσέντο του κ. Αλέξη Τσίπρα: «Εγώ ο δεξιός, βαράω προσοχή, όπως λένε στον στρατό, μπροστά σε αυτά που κάνει η αριστερή –δυστυχώς για εμάς– κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και θα ήλπιζα και ευχόμουν και παρακαλούσα αυτά που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να τα κάνουμε εμείς» (Real FM 6.2.2015).

Αλλά είναι και πολλοί χρυσαυγίτες που εγέρθηκαν με τις εθνικολαϊκές μαγκιές του κ. Τσίπρα. Η δημοσκόπηση της ALCO («Ποντίκι» 10.2.2014) δείχνει πολλά ναζιστικά χειροκροτήματα για την κυβέρνηση. Στην ερώτηση «Συμφωνείτε ή διαφωνείτε από τη διαπραγματευτική στάση της κυβέρνησης;» το μεγαλύτερο ποσοστό των «ζήτω» (97%) ήταν από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής· και με μηδενική μάλιστα διαφωνία. Ακολουθούσαν με 96% οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ (διαφωνούντες 1%) και με 94% οι ψηφοφόροι του κ. Πάνου Καμμένου.

Κολοσσιαίο λάθος
Βεβαίως, τα χειροκροτήματα των ακροδεξιών και των νεοναζί δεν σημαίνουν –αυτομάτως τουλάχιστον– ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται –εκτός από κυβερνητικός συνεταίρος– όμοιος με την Ακροδεξιά. Απλώς ισχύει αυτό που έλεγε ο Βλαδίμηρος Λένιν, «όταν σε χειροκροτεί ο εχθρός σου ψάξε να δεις τι λάθος έχεις κάνει». Και το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ είναι κολοσσιαίων διαστάσεων. Στριμωγμένος στη γωνία, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στις προεκλογικές του υποσχέσεις, ψάχνει διεξόδους ακόμη και στον ελαφροεθνικισμό. Εξάλλου είναι γνωστό από την εποχή του Samuel Johnson ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Σ’ αυτόν τον πατριωτισμό καταφεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα εθνικά συλλαλητήρια (χωρίς κομματική ταυτότητα, όπως κατήγγειλε στη Βουλή η κ. Παπαρήγα), σ’ αυτόν τον πατριωτισμό καταφεύγει και ο πρωθυπουργός με αναφορές του στυλ «στο Eurogroup, δεν θα βρίσκεται ο Γιάνης Βαρουφάκης. Στο Eurogroup θα βρίσκεται η Ελλάδα». Να σημειώσουμε εδώ ότι στις προγραμματικές δηλώσεις ο κ. Τσίπρας ανέφερε 69 φορές τη λέξη «Ελλάδα», 17 φορές τη λέξη «πατρίδα» και ούτε μία φορά την λέξη «Αριστερά». Πώς, λοιπόν να αντισταθεί ο κ. Βύρων Πολύδωρας και να μη δηλώσει «ναι, θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της πατρίδος και του λαού, συστρατευόμενος στη διαπραγμάτευση κοινωνικής σωτηρίας και εθνικής απελευθέρωσης που διεξάγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας τσαλαβουτά στα βρώμικα νερά του εθνικολαϊκισμού. Δεν θα αναφερθούμε μόνο στη φετινή προεκλογική ομιλία, που καλούσε τις Ελληνίδες και τους Ελληνες σε «μια νέα πατριωτική συμμαχία» (23.1.2015). Ο καθηγητής Ανδρέας Πανταζόπουλος διέκρινε από το 2012 τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε εθνικολαϊκό κόμμα: «Η κεντρική προεκλογική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα (3.5.2012) συμπυκνώνει την εθνικολαϊκιστική κλήση τού εν λόγω σχηματισμού προς το εν δυνάμει ακροατήριό του, και από την άποψη αυτή προσφέρεται, κατά παραδειγματικό τρόπο, για την αποκωδικοποίηση του κεντρικού του μηνύματος». Ας θυμηθούμε μια παλιότερη δήλωση (21.2.2012) του κ. Αλέξη Τσίπρα: «Κάποιοι Ελληνες δεν είναι και τόσο Ελληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν...».

Να θυμηθούμε επίσης και μια παλιότερη ομιλία Αλέξη Τσίπρα (3.5.2012): «Ολες οι δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Ολες οι δυνάμεις του πλούτου, της διαπλοκής, της τραπεζοκρατίας ενώθηκαν και σήμερα έχουν έναν μόνο αντίπαλο: τον ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό ταιριάζει με τις επισημάνσεις του Pierre-Andre Taguieff, ο οποίος σημείωνε ότι «η κλήση στον λαό είναι “κλήση ενάντια”. [...] Κάθε λαϊκιστής ηγέτης που απευθύνεται στον λαό διατείνεται ότι του υποδεικνύει τους πραγματικούς του εχθρούς, τους “αποπάνω” (τις άνομες ελίτ), τους τριγύρω (“το σύστημα”) ή τους από αλλού (οι εχθρικοί ξένοι, οι μετανάστες εισβολείς), και κυρίως τους κρυμμένους εχθρούς στο εσωτερικό του εθνικού σώματος» («Ο νέος εθνικολαϊκισμός», εκδ. Επίκεντρο).

Να σημειώσουμε εδώ ότι για τον Γάλλο φιλόσοφο σημείο συνάντησης του ακροδεξιού με τον ακροαριστερό λαϊκισμό είναι η αντικαπιταλιστική δημαγωγία. Αυτή κάποιες φορές παίρνει ανατριχιαστικές ομοιότητες. Γράφει ο Taguieff: «Πρέπει από την άποψη αυτή να θυμίσουμε ότι ο δημαγωγός Χίτλερ άρδευε έναν αριθμό θεμάτων από το ρεπερτόριο ενός “volkish” λαϊκισμού εγγύτερα του ακροαριστερού επαναστατικού λόγου, παρά του λόγου των συντηρητικών δεξιών. Ετσι συνέδεε τη λατρεία του λαού με την προσφυγή στην αντικαπιταλιστική δημαγωγία (στοχεύοντας ειδικότερα τον χρηματιστικό καπιταλισμό), εκδηλωνόμενος κατά του συστήματος το οποίο κατ’ αυτόν συνίσταται στο ότι “ευνοεί τον πλούτο του μικρού αριθμού και τη φτώχεια του μεγάλου αριθμού”. Σε ομιλία του που εκφώνησε στο Βερολίνο στις 10 Δεκεμβρίου 1940 σε ένα στρατιωτικό εργοστάσιο μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες εργάτες, ο Χίτλερ παρουσίαζε τον αγώνα του ως πάλη μεταξύ των “δύο κόσμων”: από τη μια η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και, από την άλλη πλευρά, η συμμαχία του κεφαλαίου και της “εβραΐλας” με τους συμμάχους της, εκκινώντας από τη Μεγάλη Βρετανία. Ετσι στην εθνικιστική δημολατρία αρθρωνόταν η υπερβολική καταγγελία της κοσμοπολίτικης πλουτοκρατίας: “Πολέμησαν τον εθνικολαϊκισμό γιατί εκθειάζει την αρχή ότι το κεφάλαιο πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία της οικονομίας και η οικονομία στην υπηρεσία του λαού...”».

Εκδοχή των ΑΝΕΛ
Φυσικά, επ’ ουδενί συγκρίνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, απλώς επισημαίνουμε ότι ο εθνικολαϊκισμός έχει πολλά ποδάρια και «μπορεί να έλθει σε συγχρωτισμό με οποιαδήποτε ιδεολογία» όπως σημειώνει ο κ. Ανδρέας Πανταζόπουλος. Το χειρότερο, δε, είναι ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» μεταμορφώνεται σε εθνικολαϊκισμό όχι με βάση κάποιο σχέδιο αλλά ανεπαίσθητα. Οπως αφρόνως και τυχοδιωκτικώς η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στα τέλη της περασμένης δεκαετίας προσπάθησε να ανέβει στο κύμα της οργής των κουκουλοφόρων και μετέτρεψε τον Συνασπισμό από κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς σε ένα συνονθύλευμα ακραίων, έτσι και τώρα δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μεταμορφώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά σε μια εκδοχή των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Είναι η ίδια τυχοδιωκτική πολιτική με άλλο πρόσημο· «πατριωτικό» αυτή τη φορά, που σίγουρα καλλιεργείται από διάφορους εθνικοαριστερούς που μαζεύτηκαν στην Κουμουνδούρου τα τελευταία δύο χρόνια.

Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να αυταπατώνται ότι το τέρας του εθνικολαϊκισμού ξυπνάει και κοιμάται, ανάλογα με τα νταούλια που αυτοί χτυπούν. Ας διαβάσουν όμως λίγο Φρίντριχ Χάγιεκ και μπορεί να καταλάβουν ότι οι κρατικοπαρεμβατιστές «ήταν άνθρωποι με καλές προθέσεις (αλλά ήταν επίσης) εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο –αν δεν τις δημιούργησαν έμπρακτα– στις δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τώρα όλα όσα απεχθάνονται», δηλαδή τον φασισμό και τον ναζισμό. Σύμφωνα με τον Χάγιεκ, ο οποίος έζησε την άνοδο της απεχθέστερης μορφής εθνικολαϊκισμού στην Ιστορία, «ο δημοκράτης πολιτικός που θα καταπιαστεί να σχεδιάσει την οικονομική ζωή θα βρεθεί σύντομα με το δίλημμα είτε να πάρει στα χέρια του δικτατορικές εξουσίες είτε να εγκαταλείψει τα σχέδιά του... Μολονότι τα σοσιαλιστικά κόμματα είχαν τη δύναμη να πετύχουν τα πάντα εάν είχαν θελήσει να χρησιμοποιήσουν βία, δίστασαν να το κάνουν. Χωρίς να το αντιλαμβάνονται, είχαν θέσει στον εαυτό τους ένα καθήκον το οποίο μπορούσαν να επιτελέσουν μόνο οι αδίστακτοι (σ.σ. φασίστες), οι οποίοι ήταν έτοιμοι να αγνοήσουν τους φραγμούς της κρατούσας ηθικής... Τα παλιά σοσιαλιστικά κόμματα εμποδίστηκαν από τα δημοκρατικά ιδεώδη τους: δεν διέθεταν την απαιτούμενη αγριότητα για την εκτέλεση της αποστολής που είχαν επιλέξει».



http://www.kathimerini.gr/803796/opinion/epikairothta/politikh/o-peirasmos-toy-e8nikolaikismoy

Πολεμικές αποζημιώσεις και τα σπίρτα της ιστορίας

Από το http://gorgogol.org/

Γυρίζοντας σπίτι χθες τη νύχτα, έτυχε να ακούσω στο ταξί μια από αυτές τις μεταμεσονύκτιες ραδιοφωνικές εκπομπές, όπου η αδιάκοπη ροή ειδήσεων για τα σκορ των ανά τον κόσμο ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων διανθίζονται με τηλεφωνικές πολιτικές παρεμβάσεις ακροατών που συνήθως περιλαμβάνουν τα πάντα από παράπονα και παραινέσεις προς υπουργούς ως παρατηρήσεις σε θέματα μεταγραφών προς προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων τρίτης κατηγορίας εξωτικών χωρών. Άκουσα τις παρεμβάσεις-παραληρήματα των ακροατών με μεγάλο ενδιαφέρον, παρά το φορτίο της κοπιαστικής μέρας που προηγήθηκε. Όλοι επαινούσαν την κυβέρνηση για την, γι’ αυτούς παλικαρίσια, λεβέντικη, ήτοι κοινώς κουτσαβάκικη, στάση της κυβέρησης. Δύο από αυτούς μίλησαν με γνήσια έξαψη―τέτοια που προσωπικά δεν νομίζω πως είμαι ικανός να νιώσω παρά μόνο σε τετ-α-τετ με μια επαρκώς ελαφρά ενδεδυμένη γοητευτική γυναίκα―για την ένταξη των πολεμικών αποζημιώσεων στην διαπραγματευτική ατζέντα. «Η Γερμανία πρέπει να πληρώσει» διατείνονταν με πάθος, επικαλούμενοι σουρεαλιστικές εικασίες όπως «αν δεν το κάνει αργά η φτωχοποίηση (sic) της Ελλάδας θα επεκταθεί και προς βορρά», ή προτείνοντας συνομωσιολογικές ερμηνείες συνθηκών, και ανεκδοτολογικά στιγμιότυπα από μυστικές συνομιλίες ηγετών. 

Ήταν αναμενόμενο πως το μεγαλορρήμον εθνικολαϊκιστικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ θα έβρισκε ένθερμους οπαδούς και ευήκοα ώτα. Οι άνθρωποι έχουμε όλοι τη τάση να θεωρούμε αληθές ό,τι επιβεβαιώνει τις πεποιθήσεις μας και ό,τι μας βοηθά να φιλοτεχνήσουμε μια ωραία εικόνα για τον ατομικό ή το συλλογικό μας εαυτό―για τους νεοέλληνες περιέργως, το ωραίο περιλαμβάνει τις έννοιες του φτωχού, αδικημένου, κατατρεγμένου κλπ.―, αλλά κάποιοι δείχνουν περισσότερο ζήλο στο να αποφεύγουν να δουν τα στοιχεία που διαψεύδουν αυτές τις πεποιθήσεις, και φανερώνουν τα ψεγάδια στην εικόνα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς πως οι περισσότεροι αγνοούν πως τo θέμα των αποζημιώσεων έχει κλείσει οριστικά πια με τη συνθήκη των δύο Γερμανιών με τους συμμάχους το 1990 και την ενοποίηση της Γερμανίας; Ωραία, θα πει κανείς, πόσο κακό είναι να ταΐζει ο πρωθυπουργός τον εθνικιστικό ναρκισσισμό των νεοελλήνων; Πολλοί το έχουν κάνει πριν από αυτόν. Όντως, δεν βαραίνει μόνο αυτόν η ευθύνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως απαλλάσσεται από αυτή. Δεν πρόκειται εξάλλου για μια ανέξοδη επιχείρηση εξαπάτησης των αφελών, αλλά έναν πολιτικό τυχοδιωκτικσμό ζημιογόνο για την Ελλάδα. Όπως εύστοχα έγραψε η Liberation «ο Τσίπρας παίζει με τα σπίρτα της Ιστορίας» καθώς έχοντας στα χέρια του την καυτή πατάτα της διακυβέρνησης υπό δυσμενείς συνθήκες, επιλέγει απερίσκεπτα να παίξει το χαρτί της θυματοποίησης. Αψηφά τα διδάγματα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, και δείχνει να περιφρονεί τις ιστορικές υπερβάσεις που έλαβαν χώρα στην ήπειρο μεταπολεμικά: η Ευρώπη απέρριψε τη διαιώνιση των εχθροτήτων και επαναθεμελιώθηκε στο πνεύμα συνεργασίας, ένα πρότζεκτ ασύλληπτων διαστάσεων για την υλοποίηση του οποίου χρειάστηκαν πολυετείς και εργώδεις προσπάθειες, γενναίοι συμβιβασμοί και θυσίες απ’ όλους. Η συμφωνία του Λονδίνου, η Χάρτα του Παρισιού, η επανένωση των Γερμανιών, όλα αυτά, δεν θα μπορούσαν να είναι εφικτά αν η μνήμη της φρίκης του πολέμου γινόταν προϊόν εκμετάλλευσης από δημαγωγούς και όχι πηγή έμπνευσης για ένα πολιτικό όραμα που θα ξερίζωνε τη μνησικακία και θα την αντικαθιστούσε με την άμιλλα και την αλληλεγγύη. Πως μπορεί να πείσει λοιπόν ο Αλ. Τσίπρας ότι αποτελεί μέρος αυτού του οράματος και για την γνησιότητα της πρόθεσής του να το αναμορφώσει επί τα βελτίω και όχι επί τα χείρω, προτάσσοντας ως διαπραγματευτικό χαρτί τις πολεμικές αποζημιώσεις εβδομήντα χρόνια μετά τον πόλεμο και εικοσιπέντε μετά τη συμφωνία «δύο συν τέσσερα»;


http://gorgogol.org/polemikes-apozimioseis-kai-ta-spirta/

Μιλάνε στο όνομα της ιστορίας οι ανιστόρητοι;

του Αλέκου Στάμου

"...Όποιος κατασκευάζει για τον λαό απατηλούς επαναστατικούς μύθους, όποιος τον τέρπει με διασκεδαστικές ιστορίες, διαπράττει το ίδιο έγκλημα με τον γεωγράφο που σχεδιάζει πλαστούς χάρτες για τους θαλασσοπόρους."

Λονδίνο, Νοέμβριος 1876
35, Fitzroy street(Fitzroy square)
ΠΡΟΣΠΕΡ- ΟΛΙΒΙΕ ΛΙΣΑΓΚΑΡΕ

Μας έλεγαν ότι είναι έτοιμοι, προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Μας έλεγαν ότι έχουν έτοιμο το σχέδιο - αντιπρόταση προς τους εταίρους.

Μας έλεγαν ότι έχουν πλήρη εικόνα, ότι ξέρουν τους συσχετισμούς και ότι έχουν εγκαίρως δώσει το μήνυμα. Μας έλεγαν ότι συνομιλούν με τους εταίρους, ότι έχουν ήδη βρει συμμάχους που κατανοούν το πρόβλημα και θα βοηθήσουν.

Μας έλεγαν ότι κεντρικό στοιχείο της πολιτικής τους είναι το γενναίο κούρεμα του χρέους και ότι χωρίς αυτό δεν έχει νόημα η όποια προσπάθεια.

Μας έλεγαν ότι θα σκίσουν το μνημόνιο γιατί αυτό, το μνημόνιο, είναι η μήτρα του κακού.
Μας έλεγαν να μην ανησυχούμε γιατί σε κάθε περίπτωση υπάρχει plan B και Cκαι D αν χρειαστεί, ότι είναι προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα.

Μας έλεγαν ότι το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο ισχυρό που έχει διαμορφώσει ήδη ένα μέτωπο των χωρών του Νότου απέναντι στις χώρες του Βορρά.

Μας έλεγαν ότι θα αναστρέψουν τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και ότι ΔΕΝ θα γίνουν άλλες ιδιωτικοποιήσεις.

Μας έλεγαν ότι θα αυξήσουν άμεσα τον κατώτερο μισθό στο επίπεδο των 750 ευρώ.

Αυτά και άλλα πολλά μας έλεγαν μέχρι την Κυριακή των εκλογών. Και αμέσως μετά και αφού ορκίστηκαν υπουργοί μας λένε:

- Ότι χρειάζονται κάποιους μήνες για να ετοιμάσουν σχέδιο προγράμματος που θα προτείνουν στα θεσμικά όργανα της ΕΕ

- Ότι ΟΛΟΙ βρίσκονται απέναντι στην Ελλάδα και κανείς εντός της ΕΕ δεν μας συμπαραστέκεται έμπρακτα.

- Ότι το κούρεμα του χρέους ΔΕΝ τίθεται πια ούτε ως θέμα συζήτησης στις διαπραγματεύσεις και αναζητούνται άλλοι τρόποι.

- Ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις το μόνο θέμα που έχουν είναι ότι το τίμημα που πήραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν μικρό και ότι αυτοί θα κάνουν ιδιωτικοποιήσεις με καλύτερο τίμημα, ότι είναι καλύτεροι μεσίτες δηλαδή.

- Ότι θα επαναδιαπραγματευτούν την σύμβαση με την COSCO για το λιμάνι του Πειραιά γιατί αυτή που υπάρχει δεν είναι προς το συμφέρον του δημοσίου. Και για το λόγο αυτό φαίνεται τοποθέτησαν στην θέση του Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου τον κ.Σαγιά τον γνωστό μεγαλοδικηγόρο που έφτιαξε την συγκεκριμενη σύμβαση για λογαριασμό της COSCO…

- ‘Ότι το νομοσχέδιο για την αύξηση του κατώτατου μισθού είναι έτοιμο να ψηφιστει αλλά θα ισχύσει όταν ψηφιστούν και τα άλλα νομοσχέδια που θα δίνουν κίνητρα στις επιχειρήσεις…

- Ότι πολλά από αυτά που λέει το μνημόνιο, το 67%, είναι σωστά.

- Ότι όποιος μιλάει για αντίθεση χωρών του Νότου με αυτές του Βορρά είναι εναντίον της Ευρώπης.

- Ότι διαπίστωσαν ότι μεγάλα funds όπως το FAIRFAX είπαν στον κ.Δραγασάκη αυτά που ετοιμαζόταν να τους πει και ο ίδιος. Ήταν ευχάριστη έκπληξη μας είπε ο κ. Δραγασάκης.

- Ότι σε καμία περίπτωση δεν θα θιγεί η αξία του ιδιωτικού μετοχικού κεφαλαίου στις τράπεζες.


Μας έλεγαν και μας λένε ότι αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους ότι δεν θα κάνουν κωλοτούμπες ότι δεν θα υποκύψουν.
Και έκαναν αλλεπάλληλες κωλοτούμπες πριν καν κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Από μόνοι τους χωρίς κάποιος να το ζητήσει.
Τώρα είναι σε αδιέξοδο. Γιατί είπαν ψέματα.

Κάνουν χρήση των ΜΜΕ της διαπλοκής –με τι αντάλλαγμα άραγε;- για να δημιουργήσουν κλίμα «Ελληναράδικο» και «αντιστασιακό».

Αν ήταν πραγματική κυβέρνηση της αριστεράς θα είχε ήδη ετοιμαστεί η ίδια και θα είχε προετοιμάσει τον λαό για το ενδεχόμενο της οριστικής σύγκρουσης. Θα είχε ήδη δημιουργήσει λαϊκές επιτροπές αλληλεγγύης στις γειτονιές, θα είχε ήδη ετοιμάσει σχέδιο και συμφωνίες εναλλακτικής τροφοδότησης της χώρας με την μίνιμουμ απαιτούμενη ενέργεια - καύσιμα και τα βασικά αγαθά. Θα είχε ήδη στήσει μηχανισμούς ελέγχου και προστασίας των αποθεμάτων του κράτους και των ιδιωτών σε τρόφιμα, φάρμακα κλπ, προλαβαίνοντας κερδοσκοπικούς μηχανισμούς σε περίπτωση εξόδου της χώρας απο το Ευρώ.

Αν ήταν πραγματική κυβέρνηση της αριστεράς θα έλεγε την αλήθεια στο λαό τόσο ΠΡΙΝ όσο και μετά τις εκλογές. Ότι πάμε δηλαδή σε μια διαπραγμάτευση που μπορεί να μεταβληθεί σε σύγκρουση και τότε οι μέρες που θα έρθουν θα είναι ακόμα πιο δύσκολες.

Τώρα είναι σε αδιέξοδο. Το αδιέξοδό τους δεν είναι ουσίας γιατί ποτέ δεν εννοούσαν αυτά που έλεγαν. Είναι αδιέξοδο επικοινωνιακό. Ψάχνουν να βρουν τρόπο να ξεφύγουν από την ρητορική τους. Κι επειδή δεν μπορούν να βρουν ενδέχεται να τυχοδιωκτήσουν.
Σε όλους αυτούς αλλά κυρίως σε όσους μπερδεύουν την αριστερά και τον πατριωτισμό και την αλληλεγγύη με κραυγές και μαγκιές εκ του ασφαλούς, συνιστώ να διαβάσουν την Ιστορία της Παρισινής Κομμούνας του Λισαγκαρέ.

Ο Λισαγκαρέ από τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης του λαού του Παρισιού που πνίγηκε στο αίμα, πολιτικός εξόριστος στο Λονδίνο μετά το μακελειό,περιγράφει με ακρίβεια τους λαθρεπιβάτες της ιστορίας και της αριστεράς. Αυτούς που "κατασκεύασαν απατηλούς επαναστατικούς μύθους" και έσπρωξαν τον εξεγερμένο Παριζιάνικο λαό στην ήττα και στην σφαγή...


http://alekos.blogspot.com/2015/02/blog-post.html?spref=fb

Η ευγενής μας τύφλωσις.

του Νίκου Δήμου

Στην χώρα μας πολύ συχνά η αποτυχία εορτάζεται ως επιτυχία. Φτάνει να φυσήξει λίγο εθνικό αεράκι και να μας πάρει τα μυαλά. Έτσι και με τις τελευταίες περιοδείες των σούπερ-σταρ της νέας κυβέρνησης. Το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμά τους ήταν ότι μας έκοψαν την φτηνή ρευστότητα από την ΕΚΤ.

Όμως εμείς μαζέψαμε όλες τις καλές κουβέντες που για λόγους φιλοφροσύνης και ευγένειας μας είπαν οι διάφοροι ηγέτες, προσθέσαμε όλες τις ενθαρρυντικές γνώμες που έγραψαν διάφοροι δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, αριστεροί πολιτικοί, ημί-επαναστάτες κλπ., και τις αθροίσαμε, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι η διεθνής κοινή γνώμη μας υποστηρίζει. Προσθέστε και τις ενδυματολογικές παρατηρήσεις για το στιλ του Γιάνη Βαρουφάκη για να καταλήξουμε σε αυτό που μου έγραψε σοβαρός φίλος:

«Μπράβο τους! Καταφέρανε να είμαστε πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες!».

Πρωτοσέλιδο βέβαια μπορείς να γίνεις για πολλούς λόγους – ακόμα και για ένα ειδεχθές έγκλημα. Αν βέβαια κυνηγούσαμε κανένα Όσκαρ, η δημοσιότητα θα μέτραγε. Αλλά τις αγορές όχι μόνο δεν τις συγκινεί – τις διώχνει.

Όμως δεν χρειάστηκε περισσότερο για να ξυπνήσουν τα συναισθηματικά αντανακλαστικά του Έλληνα, από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο, μέχρι τον ορκισμένο αντι-αριστερό φίλο που μου είπε πως την επόμενη φορά θα ψηφίσει Τσίπρα γιατί τον έκανε υπερήφανο σαν Έλληνα.

Κάπως έτσι ξεκινάει και εγκαθίσταται πάλι η «ευγενής μας τύφλωσις», που μας παρέσυρε το 1897, το 1920-22, το 1974 – και μας κατέβασε στους δρόμους το 1992 για το «Μακεδονικό» – με αποτέλεσμα κάθε φορά να χάσουμε πολέμους, μάχες, εδάφη και διεθνές κύρος.
Αυτός ο αναθεματισμένος συναισθηματισμός του Ρωμιού που τον κάνει να βλέπει τις διεθνείς σχέσεις σαν οικογενειακούς καυγάδες ή σαν γκομενοδουλειές, που χωρίζει τα έθνη (και τους ανθρώπους) σε φιλέλληνες και ανθέλληνες, που βρίζει τον Σόυμπλε και την Μέρκελ λες και είναι αυτοί υπεύθυνοι για όλα τα δικά μας λάθη.

Θεωρούμε τον λαϊκισμό ως αιτία των περισσότερων προβλημάτων μας. Αλλά ο λαϊκισμός βασίζεται στην συναισθηματική μας ανωριμότητα. Αυτήν εκμεταλλεύεται.

Φαίνεται πως θα χρειαστεί αρκετός καιρός για να ωριμάσουμε ώστε να μπορούμε ψύχραιμα και ορθολογικά να κρίνουμε άτομα και καταστάσεις. Ο ενθουσιασμός και το πάθος είναι κακοί σύμβουλοι. «Δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνον συμφέροντα» μας θυμίζει η σκιά του μέγιστου Έλληνα διαπραγματευτή Ελευθέριου Βενιζέλου…


http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=39382

Πώς λέγεται;

Πώς λέγεται αυτός που κάνει σαν κυβέρνηση, ότι κατηγορούσε όταν ήταν αντιπολίτευση;;;
...
...
...

Υ.Γ:
Μακάρι να κάνει πολλά από αυτά που κατέκρινε, ενώ δε θα έπρεπε. 
Αν απολογηθεί για τα λάθη του όλα αυτά τα χρόνια, θα είναι εκ του ασφαλούς μεν (με αυτά κέρδισε την εξουσία), θα παραμένει γενναία κίνηση δε.

Αν όμως συνεχίζει να πουλάει επανάστα, είναι απλά χυδαίος...

Μη δημοφιλής μεν, ρεαλισμός δε.

- Θα πετάξουμε μακριά από την κρίση.
- Μα...δεν έχουμε φτερά!
- Μην είσαι αρνητικός! Και μέχρι τώρα που δοκιμάζαμε με τους τρόπους των προηγούμενων, τι καταλάβαμε; Γιατί να μη δοκιμάσουμε κάτι νέο; Δώσε μια ευκαιρία, τι έχουμε να χάσουμε;;;
- Τα πάντα...!

Ότι μια κυβέρνηση δεν θα υλοποιήσει όσα πίστεψαν όσοι την εξέλεξαν, δεν είναι νέο. Το έχουμε ξαναδεί.

Το νέο είναι ότι οι περισσότεροι την ψήφισαν επειδή «δεν είχε ξανακυβερνήσει» κι επειδή αυτοί που μέχρι τώρα κυβερνούσαν «είναι όλοι ίδιοι».

Ανάμεσά τους και νέοι άνθρωποι, μη κομματικοποιημένοι, αλλά και μη πολιτικοποιημένοι με την συνήθη έννοια του όρου.

Νέοι άνθρωποι που είδαν σε αυτούς που τους υποσχέθηκαν το πρωτόγνωρο, το διαφορετικό, μια αχτίδα ελπίδας στο μυαλό τους, ότι «ίσως και να μην είναι όλοι ίδιοι βρε αδερφέ» όπως μέχρι τότε νόμιζαν.

Σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι η άτακτη χρεοκοπία.

Ο δεύτερος είναι η έξοδος από το Ευρώ ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και με ελεγχόμενο τρόπο.

Ακόμη δεν έχουν μεγάλες πιθανότητες, αλλά ένα "ατύχημα" μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω σε λίγες μέρες.

Ένας άλλος κίνδυνος με μεσοπρόθεσμες συνέπειες είναι η απογοήτευση των 20-35 ετών ψηφοφόρων του Σύριζα από την διακυβέρνησή του και οι συνέπειες που θα έχει αυτή.

Όταν ο ίδιος πέσει στην παγίδα που έριξε τους προηγούμενους με την αντιπολιτευτική τακτική του. Τότε που αρνούμενος να στηρίξει (τις όποιες) ρεαλιστικές πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων, ήταν με ένα μόνιμο "όχι" σε όλα, δηλώνοντας πάντα ότι αυτός έχει κάτι καλύτερο να προτείνει και να εφαρμόσει όταν κυβερνήσει.

Απηυδισμένοι από την οικονομική κρίση, νέοι άνθρωποι που, μέχρι τώρα δεν πίστευαν σε αυτό που ονομάζουμε "πολιτικό σύστημα", πίστεψαν στο Σύριζα. Άλλωστε "δεν είχε ξανακυβερνήσει", έχει έναν νέο άνθρωπο στην ηγεσία του, έχει διαφορετικές προτάσεις από τους άλλους, λέει όχι στο "επάρατο μνημόνιο"... Απελπισμένοι, πίστεψαν στο διαφορετικό.

Αν μέχρι τώρα αυτοί οι άνθρωποι θεωρούσαν απαξιωμένο το πολιτικό σύστημα, μετά την απογοήτευση από το Σύριζα, πώς θα το βλέπουν; Όταν δουν ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες που η ίδια η κυβέρνηση που προεκλογικά τους απαξίωνε, τώρα είναι  υποχρεωμένη να τους τηρήσει; Όταν δουν ότι οι επιλογές μας είναι όντως περιορισμένες και όσα υποσχόταν προεκλογικά ο Σύριζα, είναι ανέφικτα, και δεν έχουν σχέση με τον πραγματικό κόσμο;

Τρια πιθανά σενάρια υπάρχουν:

Το πρώτο, θετικό για τον Σύριζα, θα είναι να τους πείσει ότι αυτό που βλέπουν, δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά είναι όπως τους το είχε υποσχεθεί. Δύσκολο, αλλά στην πολιτική μπορείς να πείσεις τους πάντες για τα πάντα (για λίγο καιρό τουλάχιστον).

Το δεύτερο, θετικό για το σύνολο της κοινωνίας, θα είναι να προσγειωθούν οι ψηφοφόροι του Σύριζα στην πραγματικότητα και να καταλάβουν πως ούτε ο Σύριζα είναι τόσο άσπιλος όσο τους παρουσιαζόταν προεκλογικά, ούτε και όσοι κυβερνούσαν μέχρι τώρα είναι βελζεβούληδες. Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, αλλά αποχρώσεις του γκρίζου και πάντα ψάχνουμε να βρούμε ποιος εκφράζει την πιο...ανοιχτόχρωμη απόχρωση. Και κυρίως, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις στα προβλήματά μας! Αυτό θα έχει σαν συνέπεια μια πιο ώριμη κοινωνία που θα είναι έτοιμη να πάρει πιο σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις για το μέλλον της. Αυτό το σενάριο μου φαίνεται το πιο απίθανο, δεδομένων των όσων έχω δει ως τώρα…

Το τρίτο κι εφιαλτικότερο σενάριο θα είναι η πλήρης απαξίωση του πολιτικού συστήματος και ίσως και του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Όταν έχεις πείσει τόσους ανθρώπους ότι επί 40 ολόκληρα χρόνια όσοι κυβερνούσαν τους εκμεταλλεύονταν και έρχεσαι εσύ Σύριζα και τους κάνεις να πιστέψουν ότι μπορεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα να γεννήσει τη λύση στο (ψεύτικο) πρόβλημα που και ο ίδιος είχες πλάσει, και η λύση αυτή να είσαι εσύ Σύριζα, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί είσαι υπεύθυνος να μην τους απογοητεύσεις!

Κι αυτό όχι για να μη χάσεις την εξουσία (αυτό αργά ή γρήγορα θα γίνει – νόμος της δημοκρατίας), αλλά για να μην οδηγηθεί σε πλήρη απαξίωση το πολιτικό σύστημα της χώρας. Κι ακόμα χειρότερα, να μην οδηγηθεί σε απαξίωση το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. (Κι αυτός είναι ο λόγος που αναφέρομαι στους νέους που ψήφισαν Σύριζα. Αυτοί που έχουν ζήσει πολύ μετά τη χούντα και θεωρούν πολλά πλεονεκτήματα που μόνο η δημοκρατία προσφέρει, ως δεδομένα. Αλλά και που επίσης είναι το μέλλον της χώρας)

Όταν κάποιος έχει πειστεί ότι 40 χρόνια τον εκμεταλλεύονταν (οι ίδιοι που ψήφιζε και ξαναψήφιζε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και βλέπει στον Σύριζα μια αχτίδα ελπίδας, όταν αυτή στα μάτια του διαψευστεί, για ποιο λόγο να πιστέψει ότι θα έχει πια σημασία ποιος θα τον κυβερνήσει ξανά; Αν θα είναι πολιτικός, καναλάρχης, εφοπλιστής, χρυσαυγίτης; Ή ακόμη πιο μακριά, αν θα είναι πρωθυπουργός, βασιλιάς ή δικτάτορας;

Η πλήρης απαξίωση του πολιτεύματος (απαξίωση η οποία υφίσταται ήδη κι έχει σαν συνέπεια,για παράδειγμα, ένα μέρος του εκλογικού σώματος να απέχει εσκεμμένα από τις εκλογές), είναι άκρως επικίνδυνη, για λόγους που θεωρώ ότι είναι αυτονόητοι και δεν είναι απαραίτητο να εξηγήσω…

Γι’ αυτό και, αν δεν το θεωρούσα ανέφικτο σε αυτό τον κόσμο, θα ευχόμουν να πετύχει το προεκλογικό πρόγραμμα του Σύριζα.

Τώρα όμως απλά εύχομαι η αποτυχία του να είναι όσο πιο ανώδυνη γίνεται και να μην πληρώσουμε ακριβά, την προσπάθειά τους τόσα χρόνια να κατακτήσουν την εξουσία με κάθε τρόπο.

Δύο μαθήματα για πτυχίο.

Κείμενο: Le Chevreuil


Όταν δουλεύεις και έχεις ταυτόχρονα εξεταστική, οι θεωρίες συνομωσίας είναι πολλές στο κεφάλι σου. Και αν κοπώ και χάσω πάλι την προθεσμία του μεταπτυχιακού; Και αν γίνω αιώνια και με διαγράψουν; Και αν δεν είμαι αποτελεσματική στη δουλειά μου λόγω εξεταστικής και με απολύσουν; Μήπως να παραιτηθώ για να διαβάσω;

Φτάνει η μέρα της εξέτασης. Έχω ξεσκονίσει 40563679 φορές το βιβλίο και πάω όσο νωρίτερα γίνεται προκειμένου να ξεμπερδεύω. Όχι. Δεν είχα σκεφτεί την πιο πιθανή θεωρία συνομωσίας. Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Φτάνω μισή ώρα πριν την εξέταση. Ψυχή. Ένα τέταρτο πριν την εξέταση είμαστε οχτώ παιδιά και εγώ. Κανένας επιτηρητής. Οι μισοί έχουμε αφήσει τις δουλειές μας, μια κοπέλα έχει έρθει από την Λαμία μόνο για αυτό το μάθημα και δυο άλλες έχουν πληρώσει ταξί μην τυχόν και αργήσουν και δεν τις δεχτούν στην εξέταση.

«Α, ξέρεις ότι είναι η τελευταία φορά που διδάσκεται αυτό το μάθημα; Θα το αντικαταστήσει ένα άλλο υποχρεωτικό και θα το διδάσκει ο τάδε που σε κόβει με το καλημέρα» μου λέει ένας συμφοιτητής μου και το κεφάλι μου γεμίζει συννεφάκια. «Βασικά» συνεχίζει χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας «έκοψαν και την συνεργασία με αυτόν που το δίδασκε. Και ο γλυκούλης τους είχε εξετάσει όλους με ανοιχτά βιβλία τον Σεπτέμβρη και τους είχε περάσει όλους και με βαθμό. Το πρωί πήγα στην γραμματεία να ρωτήσω αν θα γίνει η εξέταση κανονικά και μου απάντησαν με υφάκι ότι «Γιατί ρωτάς τα αυτονόητα;». Η ώρα έχει πάει έξι και τέταρτο και δεν έχει εμφανιστεί κανείς.

Η ώρα πάει εφτά παρά είκοσι και στέλνω μήνυμα στο Facebook του προέδρου του τμήματος. Καμία απάντηση. Πάμε στο γραφείο του. Είναι εκεί μαζί με τους ανώτατους καθηγητές του τμήματος. «Εσείς είστε η δεσποινίς που μου στείλατε μήνυμα;» με ρωτάει ξαφνιασμένος από την μανία με την οποία μπούκαρα στο γραφείο του. Του απαντάω και αρχίζω τον μονόλογο της απόγνωσης, έναν μονόλογο που πέντε χρόνια τώρα δεν έκανα ποτέ αφού δεν ανήκα σε κάποια κομματοσκυλική παράταξη, τον μόνο τρόπο για να ακουστείς στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Του εξηγώ ότι έχουμε αφήσει δουλειές για αυτή την εξέταση, πως διαβάζουμε σαν τα σκυλιά για ένα πτυχίο που δεν μας έχει μάθει καν τι σημαίνει η δουλειά μας στην πράξη. Με ακούνε όλοι βουβά. Τουλάχιστον κανείς δεν μου πήγε κόντρα και αυτό με κάνει να κρατάω κάποια περηφάνια για την σχολή μου.

«Τι ύλη έχετε; Ποιο μάθημα είναι αυτό;» μας ρωτάνε και μόλις τους δίνουμε πληροφορίες μας λένε να βγούμε από την αίθουσα. Ένας καθηγητής τρέχει να βρει κόλλες, ένας άλλος παίρνει τηλέφωνα. Η ώρα έχει πάει εφτά και μας δίνουν τρία εύκολα θέματα να διαλέξουμε τα δυο-αυτό τους έλειπε. Ένα κορίτσι τολμά να πει «μα αυτό το μάθημα εξετάζεται με ανοιχτά βιβλία». Ο καθηγητής με χρέη επιτηρητή της απαντά «εμείς δεν έχουμε τέτοια εντολή». «Γιατί έχετε κάποια άλλη εντολή; Δεν το είδαμε» πετάγομαι εγώ.

Έχει περάσει μισή ώρα και μια κοπέλα πάει να κρυφοκοιτάξει τις σημειώσεις της. «Τουλάχιστον κρατήστε ένα επίπεδο εσείς οι φοιτητές γιατί εμείς το έχουμε ρίξει ήδη πολύ χαμηλά με αυτά που κάνουμε» της λέει ο καθηγητής και αντιλαμβάνομαι πως μόλις άκουσα την πιο σοφή έκφραση που πήραν τα αυτιά μου σε αυτή την σχολή αυτά τα πέντε χρόνια. Πάντα λοιπόν να κρατάς την αξιοπρέπειά σου όσο και αν γκρεμίζονται όλα γύρω σου.


http://grekamag.gr/45079/

Ο νέος πατριωτικός μύθος.

Μια εβδομάδα μετά τις εκλογές.

Πέρασε ήδη μια βδομάδα. Μέσα σε μια βδομάδα όσοι δεν βγαίνουμε σαν πιστά τσοπανόσκυλα να επιχειρηματολογούμε υπέρ της νέας κυβέρνησης, δεχόμαστε ύβρεις (αντιδημοκράτες/πληρωμένοι) και απειλές (τελειώσαν τα ψωμιά σας/αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε).

Ένα νέο πατριωτικό παραμύθι αρχίζει να υφαίνεται από τη νέα κυβέρνηση και τα φερέφωνά της: «Έχουμε μπροστά μας μια εθνική προσπάθεια διαπραγμάτευσης και πρέπει να δείξουμε εθνική ομοψυχία».

Ένα νέο πατριωτικό παραμύθι που διαχωρίζει τους Έλληνες σε αυτούς που στηρίζουν την κυβέρνηση, άρα είναι πατριώτες και στους υπόλοιπους, που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση και συνεπώς, σύμφωνα με το νέο εθνικό διήγημα, έχουν αντεθνική συμπεριφορά.

Μια κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται «αριστερή», ενώ είναι προφανές για όσους έχουν ακόμη ανοιχτά τα μάτια τους και το μυαλό τους, ότι προς τη λαϊκή δεξιά κινείται περισσότερο.

Ήδη έχω δει πολλοί διαφωνούντες να παρομοιάζονται χυδαία με τους Γερμανούς κατακτητές της κατοχής, από κάποιους που είτε είναι κομματικά όργανα, είτε απλά εντελώς αφελείς (αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο).



Είναι διπλό το θράσος τους όμως, καθώς οι ίδιοι που ζητούν σήμερα «εθνική ομοψυχία» (ζητούν να προβούμε σε εθελοντική αυτολογοκρισία δηλαδή...), ήταν αυτοί που όχι μόνο δε σταύρωσαν καλή κουβέντα για οποιαδήποτε προηγούμενη προσπάθεια, αλλά τις πολέμησαν όλες μέχρις εσχάτων!
( Ήθελαν μήπως να μην αφήσουν τη χώρα να ανασάνει για να έρθουν ως σωτήρες αυτοί να κυβερνήσουν; )

Όταν η ελληνική κυβέρνηση το 2010 διαπραγματευόταν και πετύχαινε το σχέδιο διάσωσης της χώρας με το μηχανισμό στήριξης, αυτοί που αποτελούν τη σημερινή κυβέρνηση ξεσπάθωναν ενάντια στο «επάρατο μνημόνιο». Όταν ο τότε πρωθυπουργός ζητούσε συναίνεση για να σώσουμε τη χώρα, ο σημερινός πρωθυπουργός τον αποκάλεσε «Τσολάκογλου», ανεβάζοντας της αντιπαράθεση σε πρωτόγνωρα επίπεδα χυδαιότητας και δείχνοντας ότι είναι αδίστακτος και ικανός για το οτιδήποτε, προκειμένου να αποσπάσει εκλογικά οφέλη.

Όταν η ελληνική κυβέρνηση το 2011 διαπραγματευόταν και πετύχαινε το πρωτοφανές, να κουρευτεί δηλαδή το ελληνικό δημόσιο χρέος, ο σημερινός πρωθυπουργός μιλούσε για «καταστροφική απόφαση» και επιχειρηματολογούσε ενάντια στο προτεινόμενο δημοψήφισμα. Λίγα χρόνια μετά, αυτός ο χυδαίος πολιτικός έκανε το νέο κούρεμα του χρέους, κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα.

Σήμερα, οι ίδιοι που πολεμούσαν οποιαδήποτε εθνική προσπάθεια, έρχονται σαν νέοι Μπους (είτε είστε μαζί μας, είτε είστε με τον εχθρό), να θέσουν οποιαδήποτε σκεπτόμενη αντίδραση, κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα: Ή θα μας υποστηρίξεις, ή είσαι ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα!

Ο αντιμνημονιακός παροξυσμός τους όλα αυτά τα χρόνια, έρχεται σήμερα να αποδώσει καρπούς, σε μια κοινωνία εξαντλημένη, που είναι ικανή να εναποθέσει τις ελπίδες της για καλύτερες μέρες ακόμη και σε εκπροσώπους της πολιτικής χυδαιότητας και του - όλο και λιγότερο - συγκεκαλυμμένου εθνικισμού.

Είναι θλιβερό για μια κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται αριστερή, μέσα στην πρώτη της εβδομάδα, από τη μια να διευρύνει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης για όσους τη στηρίζουν, ή έστω δεν ασκούν κριτική (με άοπλα κι ακούνητα ματ στην αντιφασιστική πορεία της 31/1) κι από την άλλη να προσπαθεί να θέσει στο περιθώριο όσες διαφορετικές φωνές υπάρχουν, με έναν από τους πιο αισχρούς τρόπους, τον χαρακτηρισμό ως αντεθνικές!

Τα πρώτα απολύτως ανησυχητικά δείγματα, δείχνουν μια κυβέρνηση, που σε αντίθεση με όσα προεκλογικά υποστήριζε, δεν έχει σκοπό να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων. Εκτός αν κατατάξει όσους της ασκούν κριτική στην κατηγορία των ανθελλήνων …



Υ.Γ:
Το 2011 ο σημερινός υπουργός οικονομικών υποστήριζε σε άρθρο του ότι «η αποτυχία βρίσκεται στο DNA του μνημονίου». Σήμερα το μνημόνιο έχει πετύχει στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, όπου σε αντίθεση με την Ελλάδα εφαρμόστηκε πλήρως, ενώ η Κυπριακή κυβέρνηση συνεχίζει την προσπάθεια πάνω στον ίδιο δρόμο.

Πόσο τρομακτικό είναι ένας άνθρωπος που αποδεικνύεται ότι δεν θέλει να κατανοήσει τι συμβαίνει (ή δε μπορεί), να ηγείται σήμερα της οικονομίας της χώρας!



Υ.Γ.2:
Το λέω και το ξαναλέω, ο Τσίπρας και ο Σαμαράς είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εκπροσωπούν το παλιό, το κατεστημένο, αυτό που δεν θέλει να αλλάξει ποτέ τίποτα στη χώρα. Αν οι προβλέψεις του μνημονίου είχαν εφαρμοστεί πλήρως, σήμερα η Ελλάδα δε θα είχε καμιά σχέση με ότι τώρα ζούμε. Όμως τότε, άνθρωποι σαν αυτούς θα έχαναν το ρόλο τους.